e xa.

marchei con un feixe de notas de prensa baixo o brazo e dous enderezos de correo electrónico, firme a promesa de enviar un par de fotos tunecinas. quizais aínda non son consciente de que marchei, ou de que non é deixalos a eles, senón a un xornal de merda, e que non teño porque deixar de velos, que para algo están os bares.
morey preguntábase de cantas pequenas mortes estaba feita a vida dun home. eu diría que cada marcha é unha pequena morte, porque vas deixando moitas cousas atrás, aínda que leves moitas outras contigo. esta foi, nalgún sentido, unha pequena morte. non só polo sentimentalismo de deixar a xente atrás. tamén porque, en certo sentido, é deixar atrás marín, e pontevedra, e a casa. porque estes tres meses foron algo máis que un traballo. foron un modo de vida que non repetirei se todo sae como agardo.
cando voltaba no bus, un borracho díxome que non sabía nin quen era el mesmo. hai moita sabedoría nos fondos das botellas. e o conductor sorriume, sorriume durante tres meses, e tiña ganas de gritarlle a todo o mundo xa rematou todo, pero non fun quen e sentei e lembrei as cariñas de todos ao despedirse, a broma de J, o sorriso de B, os ollos preciosos de N. e a súa actitude de tipo duro. a aperta de R(i), a miña carpeta en Intercambios, o naris de M(s), a pila de papeis na mesa baleira, o calendario de días libres. e tantas caras, tantas roldas de prensa, tanto aprendido, os erros nas maquetas, as mil entrevistas, o mar, o sexo, os ministros e os conselleiros, os alcaldes, os mil e un amores. quen sabe se algún día voltarei

marcha

Non, non é que non queira marchar. Cando cheguei, só tiña ganas de deixalo, de coller a porta e dicir, aí vos quedades co voso xornal de merda. Pero agora custa despegarse e marchar. Hoxe agonicei ata tarde a miña marcha. Mañá non quero saber como vai ser. M(s) e N(a) xa me dixeron adeus. Ou ata pronto, que ás veces é o mesmo. Mañá tocaralle ao resto, a N(s), aos fotógrafos, a B. E o certo é que non quero marchar, e non me arrepinto destes tres meses, de canto aprendín, do incrible que é esa xente, capaz de sacar unha edición turrando co monstro do capataz.

Vólvenme as ganas de ser xornalista, esas que nunca tiven. E agora, quizais porque estea sensible, planteo un futuro que non estea de todo afastado dos medios. E teño medo, porque a satisfacción co traballo non a dan os compañeiros, pero foron tan importantes para min este verán... e tamén teño medo, e máis aínda, ao saber que non vou a atopar tanta xente tan boa en ningún sitio. Non, en realidade non quero marchar

e se non fose pola dor hoxe sería un día estupendo. falar co desfacedor de entuertos, saudar ao meu camareiro favorito, volver ás rúas de pedra, a compaña, volver a entrar nas cuarentas de zara (nas do resto do universo sempre entrei, co cal é cousa de zara, que está tallando normal)

e tamén cousas estrañas, como aquel rapaz que ía sentado diante miña no tren e despois camiñou case ao meu carón polas rúas de pontevedra. non creo que o volva ver, porque atopei a m. e xa non souben onde se metera, co cal non lle podo pedir permiso para colgar esta foto súa. e quedei coas ganas de preguntarlle se era artista ou se estudiaba belas artes simplemente. (levaba un carro cun lenzo dentro, e tiña cara de ser unha persoa realemente interesante). sempre me bota para atrás o estúpido medo a non sei que. a próxima vez, queda prometido, pregunto.

{nunca te sentíches gilipollas ao anunciar algo importante na casa e que pasen de ti? creo que me farían moito máis caso se dixese que me caso, que merquei un pantalón ou que rompín unha unlla...}

da cena e multicumpleanos do sábado ao traballo de artesán do domingo arranxando unhas camisetas sosas, ou mercar un pixama ou uns pantalóns "pitillo" ou preparar as cousas para a semana que vén ou ver de coller un tren para falar cun profesor que me bote unha man para encamiñar o futuro. cen mil cen cousas que facer. axudar a mamá ou pensar que ben que quedei con elas, que bo recordar os vellos tempos, que raro poder falar de cousas de infancia con xente que te coñecía daquela...

estreei a gabardina
o delegado díxolle a B. que era simpática, e B. díxolle que valía un montón
-e eu sinto un orgullo que prefiro non manifestar-
e tamén rin a ratos
e quedei para unha cea
e aborrecín o traballo transcriptor
e faleilles da memoria -a das prácticas- ata crear espectación
e máis nada

a oito días...

Recibir resposta de X.M., engancharte a unha emisora estraña, rirte da mobilidade dos berberechos ou quedar cun delegado para falar de auga e máis auga. Pequenas cousas para ir pasando os días. Descubrir que jirafa é con j porque a j parécese máis ao pescozo da jirafa que a g, ou saber que eles son uns alarmistas e no colexio non caeu ningún tellado. Agora que lle empezo a coller gusto aos días, cando non está M., agora todo vai rematar. E teño ganas, non vaian crer, pero é que me dá medo olvidalos, de non miralos a cada momento rindo pola redacción.

Talmente real, señora

Unha redacción pequena. No centro, cinco mesas con pilas de folios, e catro persoas sentadas diante dun ordenador tecleando. Cando se sube o telón, N(a) está falando de Hugo Piñeiro, mentres que N(s), B., E. e O. escoitan.

N(s)- es que los de Marín son unos bestias.
O. - oye, coidado co que dis
N(s)- vasme dicir agora que non?

Entra en escena M., que vén do seu despachito na parte esquerda do escenario, e diríxese ás mesas centrais
M. - oye, ¿coger es con g o con j?
O. - home, se me pos como exemplos de Marín a M. e a Hugo Piñeiro...

B. comeza a rir moi moi moi ruidosamente

M. - ¿de qué te estás riendo?
B. - (aínda rindo) De ti!!!
M. - ah, bueno! (dá a volta e marcha ata sair da escena)

a flor máis linda do meu xardín

{benvida aos 21!!!}

N.

Adoro a N.

Adoro a N.
Adoro a N.
Anque sexa borde comigo, e ás veces me grite, e ás veces se meta comigo, anque lle gusten os chistes malos e "groseros", que diría B. Anque diga que no Morrazo estamos sen civilizar. É o mellor xefe que terei en moito tempo. O mellor compañeiro de traballo que terei en moito tempo. Bueno, esto último, tamén aplicable ao resto da troupe da redacción. Cando rematen estes tres malditos meses, quedarán máis cousas boas que malas. Porque as cousas boas están gañando á forza un espacio máis grande. E non vou negar que me agrade.

murales da facultade de ciencias da comunicación de universidade buenos aires

hai veces en que parece que algunhas cousas só che poden pasar a ti. onte quedei con R. pra ir aos Milagres de Amil a ver que se cocía e facer despois unha crónica cutre como a de todos os anos.

mentres agardaba por el, sentóuseme ao lado un home que me contou toda a súa vida. Pobre profesional, adicado a pedir polas portas. nin un peso me pediu, supoño que só querería falar. e cando xa estaba no bus saudoume coa man. despois tivemos que ir falar cunha vella que cumprira 100 anos, e sorprendeume que recibira a visita da súa irmá que vivía en Bos Aires e nin se inmutara -o cal corrobora a miña teoría de que todo era un paripé coa vella-. e nos Milagres, despois de case unha década, houbo paseo en ataúde e camiñantes de rodillas, todo un espectáculo.
e hox, despois de ver en persoa a un home que pensei que en realidade non existía, aguantar que me digan "esto es una mierda", e responderlle que podía ser máis majo, e rir cando despois de baixar a mercar "corazones salvajes" para N., e dicirlle que o fixen con moito amor me responda "pero si yo lo único que quiero es sexo!"

• nota 1: na entrega dos premios savater levaba as gafas -que por certo eran horribles- estremadamente sucias. ademais cáeme estremadamente mal
• nota2: ironicamente, un redactor do faro de vigo recibiu un premio de xornalismo por escribir sobre a necesidade de normalización lingüística do galego. era millor tirarse por un barranco.
• nota3: non sei se é culpa miña ou túa. será das dúas. non teño máis escusa que oito días seguidos traballando sen descanso. non sei se che vale. a min, dende logo, non me convence. e non podo dicir que o sinto, porque non valería de nada

imaxe: corazón salvaje, de claudia manperl (creo)

exclusiva

Quería colgar en primicia aquí a miña entrevista con Jesús Agelet, actor na compañía Els Joglars. Pero non tiven tempo a pasala, e agora non teño ganas. Así que deixo a exclusiva para o xornal. Aínda que non o merezan.
Só dicir que me deixou impresionada, e encantada. Que aprendín moito nos tres cuartos de hora que estivemos a falar. E que agardo disfrutar moito da obra mañá pola noite. Dáme igual a forma de pensar de Boadella, a polémica, ou o que sexa. Estou segura de que son fascinantes

Onte R. dixo que dez anos eran demasiado tempo para estar coa mesma muller. Dez anos son moito tempo así en xeral, engadín eu, hai dez anos xogaba con monecas. (e agora con monecos, puntualizou R.) Pero o certo é que isto fíxome pensar. É posible ficar ao carón dunha persoa durante tanto tempo? ou iso é antinatura -por moito que nos creamos seres racionais-? Estar tanto tempo coa mesma persoa non será perder parte do bo da vida?

Sen dúbida é unha persoa fascinante. Nunca pensei que dixese isto dalguén adicado á envelenar a vida da xente, como fan a meirande parte dos da súa especie. El gústame. A forma que ten de falar coa xente, de repasar as caras dos xornalistas antes dunha rolda de prensa. A forma directa e natural de falar.
Sen dúbida estou fascinada con el. A meirande parte do seu partido ao longo do país cáeme máis ben mal. E ademais é unha alcaldía que, en teoría, nin me vai nin me ven. Pero gústame, gústame o seu xeito de facer as cousas, como saúda á xente pola rúa, como sorrí rodeado de alcaldes veciños que lle ceden a el a palabra. Si, o meu alcalde favorito, ou diso non se pode ter?

de volta

Tiña pensado estar de vacacións do blog alomenos un mes. Pero hox, ao despedir a papá e mamá disfrazados, que ían á Feira Franca, déronme ganas de escribir. E eu, que estaba convencida de que nunca máis volvería ter ganas de facelo, non puiden menos que sorprenderme. E non teño moito que dicir, pero podería contar que fun de paseo pola meirande das feiras e unha bruxa prediciume que algún día vou ser unha muller con poder -parvadas-, e vin a varios ferreiros domeando o metal, e ás naseiras traballando nas redes, e merquín un amuleto celta a un portugués moi guapo, e unha folla de coiro, e arrolei a un porquiño -seica celta- que se puxo a berrar coma un tolo ao mirarme, e vin a azores en plena caza e disfrutei dunha das cidades que máis me gusta en pleno esplendor (con alcalde-favorito-disfrazado incluído, e os do PP rabeando)

Sería inútil tentar resumir estes días de silencio, as mans, o cego, a excursión a Cangas, a aceleración co tema do congreso, a volta de N., e mil e unha cousas máis. Sigo triste -á hora de escribir-, e cada vez con máis ganas de seguir estudiando canto máis lonxe millor. Nena, foi un pracer compartir o día contigo. Ao resto, gracias por agardar por min. Necesitaba un respiro