dous.

ao primeiro foron as cartas, que ían sendo menos frecuentes. de semanas pasaron a quincenas. de quincenas a meses. eu non me atrevía a escribir, porque, sabes? cría que non tiña nada que contarche

(no fondo dábame medo que respostases dicindo que outra ocupara o meu lugar)

pensei que xa non querías que imaxinasemos nunca máis un futuro xuntos en técnica patchwork

despois acabei por soñar que non soñaba. xa ti non aparecías na miña cabeza, agochado detrás dalgunha lembranza dun pasado demasiado pasado

finxín que non me importaba e durmín