Tería mil e unha cousas que contar de Túnez, da xente, do deserto, da beleza dos seus homes, da súa forma tan distinta de ver as cousas e de vivir. Pero hox só teño ganas de dicir que o sinto, e que te quero, e que me sinto mala e que o estou a pasar mal. E aínda así, as palabras non chegan
ei! xa volvestes!!! yuhuuuu nena, que querer a alguén non debería ser motivo de sufrimento... anda, anímate! unha apertiña
ResponderEliminar¿Que farías...?
ResponderEliminarAnda, anímate. Un biquiño.
anímese, póñase boa. mándolle unha apreta con moito mimo sanador ;)
ResponderEliminarO teu post recordoume un libro que lin aos... creo que tiña 12 anos ou así, de José Luís Martín Vigil, titulábase, Primer amor, primer dolor, en fin, con ese nome imaxina.
ResponderEliminarDesexo que sufras o menos posible para ser feliz.
Bicos.
Este comentário foi removido por um gestor do blogue.
ResponderEliminarEu estou igual. Nom sei se recomendar-che que leas o meu último artigo, mas ao melhor te agobias mais, ou nom, ao melhor consigo que te rias...
ResponderEliminare cal é? xD
ResponderEliminarMoito ánimo linda!!!.
ResponderEliminarUnha aperta e un beijo grandes.
:)