Estreei os meus zapatos novos coma unha nena pequena. Mentres, en Marín chegáballes a auga ao pescozo, porque o río volvía ao seu cauce natural. Agardei a que chegase o bus e marchei pra casa, un pouco triste, porque un dos meus (xa) vellos amores foi amable, nunha amabilidade condescendiente que desinchou o meu ego a ras de chan. E ando desaparecida por Marín, seino. Pero Dios sabe o difícil que é compaxinar a vida académico-laboral e a familiar. Apenas un cine e cinco mil recados. Non quedan ganas de nada. E aínda soñar cunha historia de novela negra. Ser xornalistiña afeizoada estase a facer máis difícil do que a priori poida parecer