poucas razóns

o domingo atopei poucas razóns pra marchar e moitas pra quedar no mar e mais na pedra
as miñas primeiras patadas, os agasallos sen punto final, os poetas non poetas e mais morey, os bilbaínos majos dos que apenas quedo co nome, o café nun bar de estrada, o tesouro que por fin quixo vir comigo, e unhas ganas tremendas de voltar, unha semana, un mes, que sei eu, o tempo suficiente pra poder despiollarme desta sensación de non ter asimilado, aínda, que xa non vivo na pedra