fuximos ao paraíso por catro días. ao marchar comprendín ao vasco que fora alí por tres días e levaba trintaetrés anos. tamén eu quixera quedar ate morrer
só alí tivo sentido namorar duns ollos verdes e da cor da pel dourada, mestura de tantas peles. só alí oir, sempre, da revolución, e os tambores, e os pequenos barcos pesqueiros e coñecer xente que de tanto tempo fóra da casa xa eran habitantes de ningunha parte. deron ganas de agarrar un morral con catro cousas e fuxir mundo adiante sobre os pés. de cantar ate quedar sen voz e non preocuparse por que comer mañá, por onde durmir, polo mar no que nadar
saber que quero voltar sen pasaxe de regreso
só alí tivo sentido namorar duns ollos verdes e da cor da pel dourada, mestura de tantas peles. só alí oir, sempre, da revolución, e os tambores, e os pequenos barcos pesqueiros e coñecer xente que de tanto tempo fóra da casa xa eran habitantes de ningunha parte. deron ganas de agarrar un morral con catro cousas e fuxir mundo adiante sobre os pés. de cantar ate quedar sen voz e non preocuparse por que comer mañá, por onde durmir, polo mar no que nadar
saber que quero voltar sen pasaxe de regreso
Levo muitos dias sem comentar nada no teu blog. Mas neste caso é obrigatório:
ResponderEliminararf, arf, arf, arf
contrólese, señor ;)
ResponderEliminar