crónica xx.

a lagoa estaba encantada e por iso non se descubriu ate que soubo quen eramos e a que iamos ate ela. era fermosa coma ningunha outra. coa néboa, tan mesta, enchíase o pelo e a roupa toda de xeada, e ata pasamos frío, que foi como estar na pedra ou en illa peixe de novo
despois todo foi desinhibirse á noite na praza de vilapán, bailar, falar, falar moito, espertar tarde, roubar laranxas, rir
sentirse aquí, a ratos, coma na casa