rulfo mais eu

rulfo mais eu habitamos nas vías do tren dos domingos. pasa miña man polas súas páxinas e é coma se fóra non chovese, esa chuva fría do verán, senón que o sol pega tan forte que a pel arde

con rulfo viaxo á serra de oaxaca, aínda que el falase dos llanos de jalisco. leo miseria e pobreza e desterro

a miña man, que brilla un pouco con esta luz, repasa liña a liña cos ollos, e deixa que rulfo sexa o máis importante que hai. a miña man non sabe como era o mundo antes de que rulfo escribise, e non quere sabelo

eu non lembro como era eu propia antes de méxico

e entón, miña man e mais eu, que desde hai un mes nos queremos máis ca nunca, como se de súpeto nos descubrisemos unha á outra, fechamos o libro, poñemos a luva, saímos á luz e á auga negra do charcos, e pensamos na calor dos llanos e nos desertos que habitan os pulmóns das persoas fóra desta monstrosa cidade de ceo gris