Tería demasiadas cousas que contar dos últimos tres días. Cheguei a Compostela aínda atordada pola rolda de prensa do señor ministro. En Galeras agardaban todos. Podería comezar a nomealos, un por un, e de seguro esquencería a alguén.

Se digo a verdade, non agardaba demasiado deses dous días. Pero foron dous días enormes, con poucas horas de sono porque ela non quería durmir ata que estivese o sol ben alto. E despois queimeime no sol da Quintana, e comín tirada na herba, e din voltas, e púxenme unha pegatina de Isca -non sei ben por que- e abandonei a certa personiña á boa de deus porque estiven máis perdida do habitual, e fun á churrascada -pouco rato- e levei petazetas -poucos, porque xa os comera mentres escribía o texto do señor ministro-, e recibín algún que outro par de bicos -algún deles, gárdoos con cariño "a lo fan histérica", e estiven ben acompañada ata que chegou o tren que me había levar de volta a casa.
E admito que volvín cortar o pelo, e agora mordo as uñas -non o facía dende os doce anos- e estou a comer conguitos coma unha loca, aínda sabendo que o chocolate non me fai ben. E sigo a aborrecer a inutilidade á que me induce este maldito traballo.
O que daría por voltar á Compostela do martes e esquencer que teño que facer unha páxina diaria, e que teño que escribir sen estilo ningún, contando cousas que non lle interesan a ninguén e das que ninguén aprende, nen sequera eu