De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
4 comentários:
eso nom é coisa da idade, máis ben é do passo do tempo...
Eu tampouco o puiden cortar, pero da semán que ven non pasa.
Un beijo.
:)
agardemos que non sexa grave, Txari. GraZas polo beixo, Marinha, ben que se agradéce!
Yo aún no me pude RAPAR el pelo y tb presiento q me estoy haciendo mayor, a pesar de mis intentos por convencerme de lo contrario.
Chao, chaito
Enviar um comentário