21.12.06

Yo no soy bonita ni lo quiero ser...


Lembreime de algo que pasou hai unha semana, a altas horas, trala fantástica cea: al pasar la barca me dijo el barquero, las niñas bonitas no pagan dinero. Lembran esta canción? O chico P. cantoume sen cantar algo parecido. E despois díxome que marchara e marchei, porque a pista era toda miña, así a vía eu: triunfal.
E xa sei que o chico non me citou ao DonJuan, pero, que queren señores, aínda gardo algo da candidez da infancia, e caín. E o certo é que, como dicía, yo no soy bonita ni lo quiero ser, pero iso, nin el nin vostedes o sabían, verdá?

E mentres, respiro triunfal porque non traballo o día do Nadal, nin Aninovo, anque me custe caras largas do xefe de redacción. O millor, saberse co apoio dos compañeiros -bolseiros e non bolseiros- e do xefe, unha persoa incrible. E que máis se pode pedir de agasallo ao Pai Natal?

15.12.06

.Dous días, tres historias.

  • Historia 1
Hai uns días preguntábame como se pode saber se alguén foi feliz cando xa está morto. A resposta víñame despois do enterro. Souben que era feliz polo moito que o quixeron, e polo moito que o coidaron, e polos acenos -sinceros- de dor nas caras das fillas e dos netos. E o único que podía pensar entón é que a morte é unha das dores meirandes prós vivos.

  • Historia 2
Pola noite os nenos decídense a rematar co do amigo invisible nunha cea familiar con dous polos -que estaban moi ricos- como feito máis destacable. Os regalos, moi lúcidos. Dende pacs pra sacar ao mozo do cárcere, ata fotos fotoshopeadas nas que aparece Dolores. Porróns Recuerdo de España e fotos, de todo un pouco. O meu amigo invisible estaba de viaxe, así que quedei sen agasallo. Para compensar, estes tres animaliños, un deles vagabundo recollido por unha alma caritativa, e donado á causa. O cd que acompaña é de C., un cedé así radical y tal.

  • Historia 3
Xa llo dixen a P., que se non conseguiamos integrarnos na cea navideña do traballo, non o iamos facer nunca. Eu creo que está máis que conseguido, sobre todo entre algúns sectores. E aínda que perdín a P. nalgún momento da noite, paseino moi moi ben, e coñecín a moita xente interesante. Como sempre, de quen menos o agardas saen sorpresas moi agradables. Y no digo más.

nota: a primeira foto é un pastel con limas que V. lle regalou a M., porque nunca se sabe...
a segunda foto son os tres bichos co cd radical. o de amarelo e camiseta vermella chámase pepe. o resto están sen bautizar. se teñen suxestións...

8.12.06

As mulleres


E alí estaban todas, e todas eran mulleres. As dúas fillas, a muller, a cuñada... Un peso morto nunha cama, respirando mal, cos ollos cravados no teito. E alí estaban as mulleres a velar, toda a noite, e o día todo, durante horas e horas e horas. Ninguén sabe canto lle queda. Eu, o que non podía comprender é que el fose ese. A última vez que o mirei estaba coma sempre, con eses ollos tan grandes e tan azuis a sorrir, abrazando a papá e discutindo -entre risos- de fúbol. E agora estaba tirado nunha cama agardando a que a morte lle entrara pola boca. De nena, lía un conto dos Grimm, no que a morte para levar colocábase na cabeza do enfermo, se mal non recordo, e un médico enganábaa poñendo a cabeza dunha enferma aos pés da cama. Desta volta non tiven dúbida, e a morte agarda na cabeceira a que o tío se decida a morrer. E namentres, elas velando.

7.12.06

antes o Nadal eran un montón de regalos que aparecían no sofá da sala cando espertaba polas mañás. algúns anos aparecían incluso na metade da noite. sei que me fixen maior porque xa non agardo nada con ilusión. Nadal é decorar os escaparates de iria e comer polvoróns e recordar as cousas tristes de todo o ano nunha soa noite. e oir a mamá gritar e despois deprimirme porque se non saio con vestido en findeano hai quen me mira mal. e para o ano non sei que será de min, nin onde pasarei estas datas. pero seguro que hai un lugar millor. o caso é atopalo.
enonsei, nonsei, nonsei...

2.12.06

Ao bon samaritano:

GRACIAS!!!
GRAZAS!!!
GRAZCIAS!!!



(xa ti sabes ;P)