30.12.07

Urte berri on

Falabamos a outra noite de cando comezara pra nós o ano 2008. Pra min comezou unha noite chuviñenta de finais de setembro, despois de doce horas en tren. Era o primeiro día da miña nova vida e enfrontábame a unha cidade descoñecida que cheiraba a outro país (agora un pouco meu)
2007, nembargantes, nacera en febreiro, unha desas noites de antroido que nunca deixa de ser noite porque se une coa seguinte. O que seguiu a febreiro foi un facerse maior sen présa, saír sen saber a que hora has chegar, e facer dos bares o mellor lugar para atoparse cos amigos. Foron tempos moi felices e Compostela tiña mil e unha caras.
Foi un facerse maior ao pensar que o mundo ía máis aló da pedra, máis aló dos aloumiños da factoría branca e dunha profesión que algunha vez fora a máis fermosa do mundo.
Quixen ser poeta e amencín pintando peles en maio. Adoecía cun mal xiro e ata iso soubo bo na miña boca. O mar chegou a Compostela en xuño e anegou a terra toda, levándome do outro lado do océano.
Mentirei se digo que 2007 non foi un bo ano. Curto, dende febreiro a outubro. Rematou co anuncio da chegada dun nen@ ao que vou querer ata o infinito. Rematou dispersándonos a todos pola península primeiro, e nuns meses todos perdidos polo mundo.
E agora a nena xa é xornalistiña e vaga pola cidade do gran peixe buscando un acubillo. Hai un ano non crería a vida que lle agarda agora. Proxecta mil historias, mil viaxes

O ollo xa non quere ser poeta. Voltou humilde. Agora só quere vivir

Zorionak eta urte berri on, queridiños

20.12.07

os da casa volvémonos xuntar polo nadal


por se non volvo pasar por aquí nun días...

ZORIONAK

o dito, bo nadal a tod@s!!!
(e sorte co olentzero)

(imaxe: decembro 2006, compostela)

17.12.07

dúbidas

que acontece cando metes a unha xornalistiña a estudiar temas de cooperación internacional? e se ademais esa xornalistiña está fascinada polas potencialidades de internet no desenvolvemento? e se ademais está moi interesada polo devir das linguas minorizadas ou minoritarias? e se se lle manda escribir unha tesina, tese ou traballo de investigación, ou como queiras chamarlle, sobre o tema que ela escolla?

de que credes que escribirá esta xornalistiña (que ademais é galega) en cuestión???

nota: acepto propostas e ideas. o pan aínda é está a amasar, e se lle poden botar ingredientes

(imaxe sacada dalgunha historia da xunta)

16.12.07

CUBA, outra vez. sempre

1. II Encontro Estatal de Cooperación con Cuba

Unha vez que a Illa entra na túa vida, todo cambia. Isto é algo que compartiamos todos os que estabamos alí. Un encontro estupendo, no que aprendín moito, coñecín a moitísima xente máis que interesante, e descubrín que se pode facer moitísimo máis do que se pensa. Un espacio para o debate e a reflexión.

2. Xornalismo, sempre

Din que cando comezas a carreira eres moi utópico, e vaste desenganando co paso do tempo. A min aconteceume á inversa ou, alomenos, diferente. A miña relación co xornalismo fluctuou entre o amor e o odio durante todo este tempo. Agora volvo a ter esperanza.
Coñecer a xente que fai contrainformación, que é alternativa, que está comprometida e traballa de xeito altruísta por causas que cre xustas, iso devólveme a esperanza nun xornalismo mellor, nalgún lugar do mundo. Quizais minoritario, pero que sobrevive. E iso é o que quero coñecer. Despois, xa terei tempo de decidir o meu futuro

3. Verán

E aproveito, estes días que ando a coñecer xente de todas partes, pra preguntar por brigadas e campos de traballo pra facer en agosto e setembro. preciso sair este verán, facer algo de cooperación só por saber como é que é en min. Se alguén sabe algo pra viaxar que non sexa moi caro, que avise. Estarei eternamente agradecida!!!


(foto tomada de cubainformacion.tv)

14.12.07

axenda

non teño tempo estes días. onte cea de clase. hoxe comezos do encontro estatal de cooperación con cuba. mañá e pasado continúa o encontro. para o domingo e comezos de semana perfilar o tema da tesina e rematar a miña parte do traballo de serra leona (diamantes e agricultura). tamén traballo acumulado que está estimulando a miña vea xornalística como non me pasaba hai tempo. o xoves traballo remunerado para a financiación da viaxe proxectada pra semana santa. e o venres un bus todo o día pra chegar a unha cea que devezo por que chegue. e despois, descansar na casa

e namentres, fascinada polo tema da enerxía e mailo desenvolvemento cando van xuntas, e estresada porque non vou ter tempo de argallar as sorpresas que despois han repartir os reis magos ou o olentzero (que unha vai absorvendo coma unha esponxa os costumes dos lugares onde vive!)

13.12.07

u-la maxia?
onde atopala?

(e levo a pregunta na cabeza dende hai días)
1. non podo para de rir por isto...

vía chuza!



2. chego media hora tarde a clase porque me retraso na consulta do médico. no bus atópome co dire que me pon cara de chegar-tarde-está-moi-mal. subo tres pisos correndo. entro na clase afogada e con pintas de boneco de neve (gorro, bufanda, abrigo, a mochila medio colgando dun brazo). e agardando atopar do outro lado un carcamal do pnud, atopo ao pedazo de arxentino treintañero do pnud.
só marmurei un perdón moi baixiño e busquei acomodo nun recuncho. despois mirei para atrás, e decateime de que nunca a clase estivera tan atenta a un profesor (gañamos as mulleres en número, por 18 a 4).
que despois, fixándome ben, estaba un pouco fondón e tampouco era tan guapo, pero acostumada aos vellos e feos que habitualmente nos dan clase...

10.12.07

O I.I.

Explicábanos S. no bus o que inventara na clase. Tratábase do Índice de Ilusión (I.I.). Na súa gráfica a ilusión descendía lixeiramente nas últimas semanas e pensei que a miña gráfica faría máis ou menos o mesmo debuxo. E xa ven que acá non me falta de nada, e non obstante, falta algo.
E lembro, hox, que xa teño bar favorito aquí, e mais que non deixo de coñecer xente estupenda, como a rapaza aquela euskaldune que sabía falar galego e estaba a aprender o catalán. Sempre se atopa quen sorprende

(E agora podería estar nunha festa de famoseo (cos xogadores do athletic incluídos, trala derrota do sábado) e mais estou na casa recuperando a saúde, pra tentar desfrutar dos últimos días de 2007 en Bilbao.)

8.12.07

de maxia e malabares

entrar por primeira vez nunha herriko, ou pasar por dous gaztetxes na mesma tarde foi o principio dunha noite de malabares (e de música, e de mil cousas máis)


todos, señores, somos maxia

(imaxe tomada en kukutza, ao máis pequeno dos malabaristas, que actuaba enriba dunha pelota xigante)

7.12.07

chega o nadal. en bilbao as árbores póñense azuis e o corte inglés inaugura o seu belén vasco


chove, e saio á rúa co meu gorro de la negro

3.12.07

e no 2009...


esta mañá pensaba que aló polo 2009 andaría de paseo por américa latina. os meus destinos favoritos eran brasil e méxico. pero as cousas poden mudar dun intre a outro. e esta tarde entereime que tamén están dentro dos posibles cuba e diversos países africanos e asiáticos. así que, de súpeto, teño ducias de opcións e só unha vida que vivir. non sei que vou facer con tan pouco tempo
(imaxe atopada acá)

1.12.07

de doce a once

nada terá sentido se non falo primeiro de taconeos na cociña que rematan porque o chan esvara, ou do medo a que a arepa crebe ao cortala e botarlle as salsas. De contar como se fan masas distintas da boca do lobby venezolano e rir despois mentres cantamos éxitos dos oitenta e combinar cancións que se escoiten acá e do outro lado do ocáno.
Nada ten sentido se non explico que se encabuxaron porque non saín,e cheguei a casa cun gorro de la que me fai cara de gnomo. Se non digo que cantamos o cumpreanos feliz en euskara e unha versión latina, e que fixemos dunha pequena mesa de cociña un gran comedor para algo máis de vinte comensais. Que saín da casa ás doce da mañá e cheguín ás once da noite.
E rir. Sobre todo, rir.

(Esto é, agora, todo o que teño. Cando me topo ben ou mal. Cando teño ganas de sair ou de quedar na casa. E estou tan, tan a gusto... sigo marabillándome da sorte que teño pra caer entre boa xente)

30.11.07

Sierra Leone

(Puntualicemos, antes de nada, de que a biblioteca da EHU é unha cousa asombrosa, especialmente en materia de Relacións Internacionais e Ciencias Políticas, recibindo -alén dos libros- ducias e ducias de revistas especializadas procedentes de medio mundo)

Teño unha materia que ven sendo algo así como "resolución de conflictos". O profesor proponnos estudiar uns cantos conflictos en grupo. Escollo Serra Leoa. Vou á biblioteca e busco número por número en todas as revistas especializadas sobre conflictos, guerra e paz que atopo. E nada. Apenas uns sete textos, dos cales máis da metade falan só sobre os nenos soldados. Non lle resto importancia aos nenos soldado, pero pregúntome onde queda a análise da trama política, os dereitos humanos en xeral, o "asunto" con Liberia, os diamantes... Documéntome mirando americanadas?

Por que deixamos que uns poucos decidan que conflictos merecen ser lembrados e cales non?

29.11.07

capitalismo cognitivo

Hai un termo que dende esta tarde anda a me martelear na cabeza. Trátase do concepto de "capitalismo cognitivo", segundo algúns expertos e estudiosos, a terceira fase do capitalismo na que estamos actualmente.
Pra min, ata o de agora, que o coñecemento sexa importante parecíame positivo, desexable. Pero, que acontece cando o cerebro é o medio de produción fundamental? En que nos convertemos as persoas neste sistema de feroz capitalismo? As persoas de que lugares nos volvemos importantes?

[o mundo comeza a parecer un lugar cada vez máis terrible. e seica "a verdade nos fará libres, non?]

28.11.07

ADORO a antxon mendizabal
-mañá, despois da clase, declarareille o meu amor-

(ou de como un home puido facer comprensible o fenómeno da globalización aos seus alumnos, e despois espetoulles: "a diferencia, a separación entre quen está a explicar e quen está a oir é ficticia, non é tal")

que aprendan un pouco os demais

27.11.07

outra vez na cama, enferma. recaída por non coidarme. por tonta.
esta é a última do inverno, prometido.
non teño tempo que perder

23.11.07

chegou o outono. o nerbioi corre cheo de follas


eu puxen os calcetíns vemellos


21.11.07

IPUIN IBERIARRAK

“... batek burua bestearen gainean
atsedentzeko zuen era lasaia izan zen
erabakia eragin ziona."
(manuel rivas)

Esta tarde fun a mirar-escoitar contos ibéricos. E resultou que eses contos ibéricos de autores en cinco linguas da península (as oficiais) eran narrados en euskara. De primeiras encantoume, sobre todo porque era moi relaxante, e porque non entender nada (ou case nada) permitiume fixar a atención noutras cousas: os músicos en directo, a iluminación, o narrador e, sobre todo, as imaxes mudas que se proxectaban no fondo do escenario. Apenas estiven en tres dos contos, e non obstante o de Manuel Rivas identifiqueino non máis aparecer a primeira imaxe, sen oir palabra. E asustome a miña capacidade de observación: en canto apareceu un lenzo en branco e mais unha man agarrando un carboncillo, eu xa sabía que era o seu conto (anque despois outros elementos mo confirmaron: o que debuxaban as mans eran uns paxaros, e o conto remataba coa palabra maite -amor- debullada en código internacional)
por que sería? tan previsible é?
por outra parte, é a primeira vez que escoito un conto galego en euskera. e soa realmente ben!!!

19.11.07

La Habana en imaxes

vino e non puiden resistirme a mercalo. un feixe de fotos da habana... na mesiña de noite, cun lapis atravesado por entre as páxinas, repousa un libro mercado alá, sobre a teoría do sistema capitalista de samir amin. que cousas.
estes días éntrame saudade, debe de ser de tanto falar de latinoamérica na clase. dubido poder volver este vrao. que mágoa. deixei contas pendentes por alá, para obrigarme a voltar
e mentres, na casa, agarda o magnífico libro que aínda non comecei. por que non o traería???

[ampliación das 23:54

"...Que sería de min se non existises, miña cidade da Habana.
Se non existises, miña cidade de soño, en claridade e escuma edificada,
que sería de min sen os teus portais, as túas columnas, os teus bicos, as túas fiestras.
Cando andaba polo mundo ías comigo,
eres unha canción na miña gorxa,
un pouco do teu azul na miña camisa, un amuleto contra a saudade"

Fayad Jamis (tradución semi-libre e un pouco mala)]

18.11.07

Heroes

Antes non tiña moi claro cal das personaxes de Heroes era a miña favorita. Dende o capítulo de hoxe, o 20 da primeira temporada, teño claro que é Peter Petrelli (cousa que non quita que o Haitiano me siga a parecer o máis mellor e máis guapo, claro)

(Abstéñanse comentarios que conten o que pasa no remate da temporada. Gracias)

17.11.07

pegada

tentar imprimir unha pegada a ferro.
tardarei meses en decatarme de que a pegada só quedará se imprimo a forza normal.
nin máis, nin menos

(lembrades cando a huella do dedo ía no carné de identidade?)
busco alguén que me diga por onde podo sair por bilbao que sexa semellante ao tipo de sitios -ou máis ben tipo de xente- que me gusten, -ou que vaian mellor comigo-

estou empezando a desanimarme (nocturnamente aínda non atopei o meu lugar)

16.11.07

cuestión de sorte?


ando estes días a pensar se o tema da sorte será contaxioso. dende aló por principios de ano, pero máis acentuado a partires de maio, a miña sorte foi medrando espectacularmente. non houbo nada gordo neste ano que fose malo (que ata ao de romper o pé lle saquei cousas boas).
pero se a boa sorte só me afectase a min, non tería tanta gracia, non?
nos últimos dous días teño novas de tres dos meus amores. as tres tiveron un golpe de sorte, de xeito que dúas atoparon traballo, e a unha terceira lle deron algo polo que levaba a agardar moito tempo.
sexa como for (prefiro pensar que isto pasa porque o merecen, porque levan moito tempo traballando arreo, e porque son tres soles), parabéns para as tres. e... mirámonos nos madriles!!!

14.11.07

como están as cousas pra que teñamos que seguir pedindo dignidade...

13.11.07

se é por min non volve dar clase

mirade que perlitas soltou hoxe un señor catedrático:
- o do cambio climático é todo unha invención
- "¿tú cuántos cajeros y contenedores has quemado hasta ahora?", a un rapaz vasco da clase
- mandar calar a unha rapaza sobre o tema do cambio climático aludindo a que con só 26 anos non pode ter unha opinión
- discutirlle a unha licenciada en ciencias medioambientales sobre como se produce o burato na capa de ozono, xustificándose en que el sabe porque ten UN libro sobre a Antártida na casa
- deixar o móbil con son na clase, e que lle soe o himno de españa (pura provocación)
- soltar antes de que marchemos da clase: "es que las mujeres, por no tener, no teneis ni hijos".

non estou acá para que me da clase un home así de reaccionario, nin pra que me falten ao respeito (a min ou aos meus compañeiros). etcétera

12.11.07

fin de semana curtísimo


dous días que pasaron voando. eles dous chegaron en bus e resistiron estoicamente as miñas explicacións de guía de tresalcuarto. onte á noite non tiña saldo pra mandarlles unha mensaxe que dixera que esta foi a mellor fin de semana dende que cheguei acá. adoro as visitas, e agardo ter outra antes de estar tan estresada que non lle poida facer caso...

(nas imaxes: dentro do metro camiño a plentzia, sergio pazos no camión vodafone aparcado diante do teatro arriaga e a escola de circo en kukutza)







9.11.07

Oko volve a ser xornalistiña en prácticas a partir do luns. Volta a traballar pra un monstro, desta vez moito máis grande e moito máis temible. Agardo atoparlle a parte boa...



7.11.07

REmeme

Convídame o señor Urizen a participar no meme das 8 cousas. E sorpréndeme dobremente: primeiro porque sae do anonimato ou lurkeirismo e me comenta, e segundo porque hai tres posts xa eu falaba de memes culturetas.
Cavilando en que podería escribir, pensei en todas as reminiscencias do terruño ou dos galegos que atopei por acá dende que cheguei. Aí van oito



1. A primeira persoa coa que falei en Bilbao foi un conductor de autobús. Era de Vilalba

2. A primeira persoa da miña clase coa que falei é de Moaña. Somos as dúas únicas galegas da clase

3. A nai da miña profe de inglés na EOI é de Arzúa

4. Estes días andan as paredes de Bilbao a amosar publicidade dun concerto de Luar na Lubre

5. A ETB2 retransmite o Luar

6. E. ten unha sueira de Nunca Máis, de cando veu a limpar a costa de Camariñas

7. As veces que falo galego na casa me comprenden perfectamente: seica o italiano de calabria é moi semellante ao galego, por unha banda, e pola outra, un erasmus en Lisboa axuda moito a entendelo, tamén.

8. Nos postos de libros de segunda man é típico atopar libros sobre Gz. Ata mirei algún en galego, de poesía, sobre todo.

Para outro día deixo anécdotas como o día que coñecín un garda civil de Negreira, e outras historias

(imaxe: Bizkaibus na Habana, xullo de 2007)

6.11.07

a miña precariedade é a túa desinformación



Súmome á campaña do SXG da que me entero vía O'Xirarei. Porque mellorar a situación de precariedadedos traballadores da información é unha das vías para acadar información de mellor calidade.
Porque como xa saben, señores, isto non afecta só a xornalistas, senóna todas as persoas ás que chegan os medios de comunicación ou a información que estes transmiten.
Vai sendo hora de que as cousas muden

5.11.07

de concertos

O primeiro é sempre dicir que son fantásticos, que saltei coma unha nena pequena, e que a única mágoa foi miralos de tan atrás (e chegar tarde). Quizais a eles lles deba estar hoxe coas amígdalas de tamaño de pelotas de tenis, ou quizais á miña inconsciencia nocturna (que fai que nunca me abrigue o suficiente). Quen sabe.

Pero faltábanme moitos alí. A verdade é que estabamos pouquiños, comparado cos que soemos ser, e aínda descontando aos emigrantes. E tiven que agardar ao sábado pra ver a dúas suxeitas que me funcionan sempre como a voz da conciencia, as miñas particulares Pepiñas Grilas.

E na casa, o de sempre. Ir ao cemiterio (que é unha das cousas que máis me gusta do ano), celebrar os 28 aniños de I., e despois poñerme enferma e facer que os meus pais quedaran preocupados ao ir coller o avión.
Xa ven como ando de sensible (debe de ser a febre) que xa teño ganas de voltar. Pero preséntanse duros estes dous meses antes do Nadal, e teño que traballar moito pra poder acougar na casa e dedicarme a calcetar bufandas ou a durmir diante da cheminea como faría un gato. Iso é, sempre, o que máis me gusta do Nadal.

1.11.07

retorno

cada mañá saio a esta rúa de pedra para ir a calquera lado. en menos de doce horas estarei do outro lado do norte, na beira do Atlántico. en algo máis de trinta e seis estarei noutra Pedra un pouco distinta, e aínda máis familiar. agárdanme unha manchea de sorrisos, unhas cantas apertas desas que deixan sen respiración e mais un concerto (do que agardo atopar entrada)
adoro esta cidade, pero... quen pode resistirse aos encantos do doce lar?

29.10.07

Meme culturetas

Recibo a encarga dun meme, e como hoxe tiven día monográfico sobre o continente africano, pois aí van ás miñas oito aportacións ao saber blogomíllico (se é que iso existe) sobre a África negra:


1. Sáhara significa auga. Cando falamos da áfrica Subsahariana, en realidade estamos a dicir: África afogada, África afundida. Está ben saber que se está a dicir con certos termos, non?

2. Nos reencontros interétnicos africanos rara vez se utiliza un idioma africano. Sempre son o francés, o inglés, o portugués... as linguas de comunicación. Estase a perder a riqueza cultural deste continente e gran parte da culpa (senón toda) é da época colonial.

3. William ury, un dos más afamados mediadores internacionais, aprendeu case todas as súas técnicas de mediación no xeito de resolver os conflictos internos dos bosquimanos. Ury ten o recoñecemento internacional, pero dos bosquimanos, que sabemos???

4. África está dividida en seis grandes rexións: Oeste, Centro, Magreb, Sur , Leste. Adiviñan cal é a sexta? A diáspora!

5. Na era precolonial, no continente africano si existían alianzas militares en cada etnia para defenderse de posibles agresións. O militarismo tal e como o coñecemos hoxe, e as grandes guerras, chegaron cos europeos.

6. Moitos dos nomes dos países africanos teñen significados "evocadores". Todos nos facemos unha idea do que pode significar Costa de Marfil. Pero por exemplo, Níxer, Nixeria ou Sudán significan "negro" en cadanseu idioma. Etiopía significa "cara torrada" ou "cara queimada".

7. Na Casa África no estado Español, sita nas Illas Canarias, non traballa nin un só negro. Pero segue a ser a Casa África.

8. Dúas sentencias do profesor J. Bolekia que me deixaron pensando:
"Os europeos son os únicos que len, porque non teñen fame"
"O que sería doroso é que dúas persoas, ambas vascas, utilizasen pra comunicarse o español. Isto é o que acontece en África"


Como soan estas cousas ditas por un guineano, non?


nota 1: agradecementos ao profesor Justo Bolkia, por toda esta información.
nota 2: paso a testemuña a O'Xirarei, Caufield e ao Paideleo. Sei que deberían ser oito, máis dubido da miña capacidade de convocatoria.

26.10.07

as chaves

eu nunca antes saíra da casa medio en pixama pola rúa deserta. mandárame unha mensaxe a horas intempestivas dicindo que estaba no portal da súa casa sen chaves, que que podía facer. dado que o meu móbil non daba sinais de querer facerme caso, decidín poñer algo por riba do pixama e sair a buscar pola rúa Barrenkale rastros seus. estaba fatal, cando cheguei tiña as chaves na man. tía, que as atopei. e doume a risa. levaba un xornal na man porque xa decidira que ía durmir na rúa tapada pola letra impresa. agardei a que entrara no portal e volvín para casa. hoxe tiña un sorriso de orella a orella. cousas así teñen que unir, non?

23.10.07

txoria txori

M. descúbreme esta canción. E fico sen palabras. Non é... perfecta?

Hegoak ebaki banizkio
nerea izango zen,
ez zuen aldegingo.
Bainan, honela
ez zen gehiago txoria izango
eta nik...
txoria nuen maite

(dun poema de Joxan Artze, musicado por Mikel Laboa; moitos a coñeceredes por La pelota vasca)

(tradución: se lle cortase as ás sería meu, non tería escapado. Mais así deixaría de ser paxaro, e eu... o que amaba era o paxaro)



21.10.07

- tú tranquila, que pasas por bilbaína
- y eso... por dónde queda?


era xa bastante tarde e un bilbaíno dos de verdade dicíame que case non teño acento, e que por estética, xa son completamente vasca. curioso, verdade? era a segunda ou terceira vez que mo dicían na noite.
e como en compostela, xa empezaron a contarme historias estrañas os desconocidos, e xa identifico a algún clásico da noite.
estou en proceso de adaptación, e creo que xa me está a mudar a pel

19.10.07

kukutza gaztetxea

encantoume kukutza, o seu xeito de xestionarse. o espírito, o ambiente, -a comida-, a estética do edificio. por cousas así, é polo que me encanta esta cidade.

(imaxe sacada daquí, claro)

18.10.07

eusko gudariak

Hoxe encántame "Gortzi", Francisco Letamendía Belzunce, (máis coñecido na miña casa como Francisco Paco) aínda sen coñecelo. Encántame porque teño na casa alguén que me fala cada semana del con admiración. E porque dentro duns días irei a unha das súas clases, só pra comprobar que é tan grande como parece ser. Queda dito.

Eusko Gudariak gara
Euskadi askatzeko,
gerturik daukagu odola
bere aldez emateko.

Irrintzi bat entzun da
mendi tontorrean
goazen gudari danok
Ikurriñan atzean.

Faxistak datoz eta
Euskadi da altxatzen.
goazen gudari danok
gure aberria askatzen.

Eusko Gudariak gara
Euskadi askatzeko,
gerturik daukagu odola
bere aldez emateko.


17.10.07

"en cooperación hai xente moi bonita, é moi fácil namorar"
"este máster tamén funciona como axencia matrimonial. Ao rematar hai moitas parellas feitas entre a xente que se coñece aquí"


partindo destas dúas premisas, quen non collería con máis ganas o de estudiar???
(imaxe roubada de non sei onde, glups!)

16.10.07

SI, EU TAMÉN ODIO A YC


Incrible. Como pode suceder? En serio aínda ten alguén a cara de falar de liberdade de expresión?
Queres darnos leccións de quen é máis aberta, quen é máis moderna, quen vai mellor cos tempos???
Pero quen cres que es??? A que pedestal cres que estás subida?
De verdade pensas que alguén te admira, que alguén a tal hora non se ri de ti, non te critica? Que lección pretendes dar con isto???

síndrome do membro pantasma


hoxe, ao percorrer os corredores da facultade de comunicación, sentín saudade. platós de tele, estudios de radio, obradoiros de fotografías... supoño que é o normal despois de tanto tempo, non?
e hoxe, por fin hoxe, comecei as clases. comezou o que t. chama "a miña nova vida". a ver como vai

nota: si, o xornalismo é o meu "membro pantasma". podedes facer todas as bromas que queirades

14.10.07

cambio en El País

o suplemento interior de El País de hoxe adícase en especial ao cambio que o xornal vai sufrir a partir do día 21. leo escéptica. na primeira páxina o director fai unha afervoada defensa do seu xornal (como é lóxico). atentos

"aspiramos a una sociedad abierta, liberal, moderadamente progresista, lo cual muchas veces ha venido a identificarse con las posiciones de centro izquierda de este país"
"y así pretendemos seguir, igual de beligerantes, de independientesy de incómodos para todos los poderes como (...) hemos venido siendo desde 1976. Ni más, ni menos"

incómodos pra que goberno (hoxe)??? con que esquerda se identifican?
pero, queren que creamos en todo isto a estas alturas?

12.10.07



odio non enterarme das cousas por non entender o seu idioma. pero adoro ver as paredes da cidade empapeladas de carteis na lingua propia. non podo ir a Iruñea, así que me conformarei con subir e baixar as escaleiras de Begoña como penitencia




11.10.07

XÉNESE: ÁMOTE NEGRA


(adaptación)

10.10.07

detención

vou pola rúa cando miro de súpeto un furgón da ertzaintza. no chan, uns sete homes teñen agarrado a outro, coa cabeza contra o chan. choveu moito, e aínda agora poalla. un dos policías colle a mochila do rapaz -porque só é un rapaz- e a mira por dentro. pouco a pouco vou decatándome do que acontece. a primeira pista é que é negro, o cal vai descartando posibilidades. van sacando varias carteiras da súa mochila. probablemente un raterillo. chega un choche da policía municipal. en total, agora suman oito homes, unha furgoneta e tres coches policiais. tratan de levantalo do chan, pero o rapaz non se ten en si. dá a impresión de que está inconsciente. méteno no asento de atrás coma a un saco de patacas, e marchan coas sirenas postas.
creo que teñen os nervios demasiado a flor de pel. son imaxinacións miñas, ou é así?
aquí a xente vive moi tranquila. non sei se xa se acostumaron á violencia, ou é que non lles queda máis remedio. g. sorpréndese de que non debatan do tema na clase, cando o profesor saca o tema. quizais teñan medo a dicir o que pensan, ou quizais é que nin sequera saben que dicir. non sei cal das dúas me parece máis terrible

8.10.07

lembreime de compostela a esa hora na que todo o mundo migra da zona vella para ir meterse nalgún antro da nova. aquí, moi cedo, a xente tamén migra. a miña primeira inmersión noturna rematou no antzokia, falando cun par de tipos extraños que facían soar dúas maracas e falaban en catalán e que non me gustaron nada porque un deles me mirou con desprezo ao lle dicir de onde viña.
gústame esta cidade, agora mentres a miro con ollos de estranxeira, porque podes sentar na herba a ler mentres uns pavos reais pasean por diante, e podes sentar no medio e medio dunha rúa a falar do que agardas do inverno, e tamén podes quedar na casa a mirar a etb. o sol sorrí aínda e semella que os días do inverno van a tardar en chegar

5.10.07

non podo máis que aguantar a risa ao ver o anuncio de Gadis a través do blog d'O Xirarei. Aguantar porque non quero que toda a biblioteca me mire con cara de odio. si, síntome identificada, sobre todo porque sempre teño a palabra riquiño na boca e porque cando recibo un ataque interrogativo, sempre respondo con outra pregunta. penso proclamalo aos mil ventos, claro que si, VIVAMOS COMO GALEGOS!!!

3.10.07


a foto fíxoa T., que tivo a santa paciencia de vir a buscar piso comigo a Bilbao. agora xa estou instalada nunha rúa do casco vello, rodeada de pedra. parece que así compostela doe menos.
e tería mil cousas que contar, que agora boto de menos todo. tanto, que ata puxen unha foto do traballo de mamá de fondo de pantalla. adoro todo o que cheire a galego. todo o que lembre que pasei os últimos anos na cidade máis linda do mundo. e que todos aos que máis quero están por alí (e van vir a visitarme se queren seguir con vida no Nadal)

1.10.07

Mamá díxome que agarde dez minutos máis para apagar a comida. A radio está prendida. Na Serachéganse a Compostela para ver como vai o primeiro día de clase na Universidade. Están na facultá branca e falan cun rapaz de primeiro. Eu tamén estou en primeiro e persigo a Xosé López polos corredores anchísimos de mármore, e escoito na aula1 a Outeiriño falar durante algo máis dunha hora do mito de Fausto.
Hai catro anos preguntábame que demo facía comezando Xornalismo. Agora que rematei, sigo tendo a mesma dúbida.

(prometo poñer fotos de Bilbao en canto postee dende o meu ordenadorciño)

15.9.07

De feito, o que máis me gustou del foi o seu sorriso, que brillaba moito coas luces, e que se vía agrandado, supoño, polos efectos do alcol. Gustoume o seu sorriso, e inventarlle un oficio.
Agora, agora que empezo a vivir de verdade (e máis aínda, se cabe) Compostela, agora é cando teño que me despedir. E éntrame a tristura...
(nota: quen dixo que non sepodía facer unha entrada de blog sobre unha noite de xoves normal???)

10.9.07


pasou o día, pasou a romaría

XA SON FILLA ÚNICAAAAAAAAAAAAAAA (na casa)


e vivan, vivan, vivan as irmás da noiva!!!

7.9.07

Que si, señores, que esta casa vai de capa caída. Estame afectando non acceder á rede regularmente, ter tanto tempo libre e -case- non saber que facer con el, e empezar a planear na miña cabeza a migración a terras do norte, que é polo de agora o único que consigue manterme cerebralmente viva (iso, algún que outro programilla e un par de libros)
Mañá é o día M., e preguntarán se estou nerviosa por quedar de filla única na casa. Pois a verdade é que me manteño escéptica. O mellor do día será fumarme un puro -cubano- diante de toda a familia e estrear o meu vestido made in gz

27.8.07

vémonos no condado, non?

23.8.07

de cuba VI (historias)

O día que descubrín que había gafaspasta / poperos cubanos. Entro nun local que é coma o Krooner compostelán pero na Habana. Vou ata o fondo e pido na barra. Dispóñome a sair pero hai un montón de xente

- perdón, me dejais pasar?
- como no voy a dejar pasar a unha chica tan linda (comentario puramente cubano) y con un corte de pelo tan bonito (comentario popero)

(nota: para os que non saiban como teño o pelo, poderán facerse unha idea aproximada para ambientar a historia)

de cuba V (historias)

(escenario: un val. os protagonistas percorren a cabalo os arrozais. protagonistas: unha valenciana e un cubano)
- que yegua más lista!
-como? que mi yegua es comunista??? ANTES LA MATO

20.8.07

de cuba IV (historias)

(escenario: un patio ao aire libre con luces que funciona de discoteca. a protagonista conversa cun rapaz loiro que todos chaman Ruso)
- Y te gusta nuestra discoteca? Que te parece?
- Es... es... particular
-No, no. Aquí nada es particular. Es todo del Estado!!!!

9.8.07

de cuba III (da xente)




as historias só comezan a ter sentido cando llas contas a alguén que non as viviu. o último mes só comezou a ter sentido cando papá colleu a miña maleta na estación, e t. veu buscarme e fumos á praia. naquela praia todos eran brancos e non había ninguén buceando entre peixes de cores e case ninguén na auga. entón comecei a decatarme de que estaba en marín, e non noutro lado.





o avión é un elemento de confusión. en apenas dez horas atravesei miles de quilómetros, e na miña cabeza non collían dous mundo tan diferentes entre si, e tan próximos no espacio. aínda agora hai cousas que me sorprenden. que negros e brancos non falen, non anden xuntos pola rúa, non se queiran. sorpréndeme o consumismo -non é incrible???-. semella que no canto dun mes estivera todo un ano vivindo alá





porque hai lugares que cambian a un por dentro se os coñeces un pouco. que che removen toda e fan que penses que hai cousas que non están ben. que non é certo que vivamos no mellor dos mundos posibles. que non é certo que poidamos ser felices así





esa, e non outra, foi a grande lección que aprendín dos cubanos. anque eles non o saiban, nin crean que sexa certo. que ser clase media occidentalita, iso non pode facer feliz a ninguén. agora seino, anque non sexa tan forte como pra poder evitalo de todo