27.5.06

tarde porque a blogger non lle deu a gana...


Onte cumpriron anos tres persoas que, quizais por azar, foron pasando aos poucos polo meu camiño.
Señores, agardo que queden por moito tempo. Parabéns!!!

23.5.06

O'Xirarei é agora o xefe supremo dos Paf. Terei que arrimarme para trepar ou é suficiente co que facía ata agora???
(Noraboa por ser o único capaz de contentar a bos e malo -así sendo un pouco maniqueísta. Eres o piii chefe)

18.5.06


Hoxe chegáronme as últimas fotos. Esa de aí son eu. Cámara en man, co mítico bolso budapestiano e a chapa de Frida que perdín na manifestación das Letras.
E mercar un libro catalán-galego, e asistir a un programa de tele, e que me leven en coche porque chove, e ver un partido de fútbol e tomar o sol despois de comer.
Si, esa daí son eu. Encantada de coñecelos.

15.5.06

Sinto non ter falado do día grande da miña terra, ou de que Xurxo non pode vir, ou da entrega de premios á que fun invitada e á que asistirei esta tarde, ou de que xa coñecín ao meu médico favorito ou que teño pensadas dúas entrevistas que realizarei en breves.
Sinto non ter falado de todas estas cousas e dalgunhas máis, que poida lles interesasen ou non. Pero que andaba preocupada con outros asuntos, e non podía pensar noutra cousa.

11.5.06

ano vai...

Onte fun ao alergólogo para que solucionase todos os problemas que o meu ollo ten coa señora primavera. Dado que non era House -como el mesmo explicou- apenas si me puido recomendar un colirio e un aparelliño digno de mención aquí: trátase do que eu dei en chamar -por non lembrar o nome real- "tren de lavado de ollos", e ven facendo o mesmo que os lavacoches pero cos ollos -cando o merque, xa poñerei unha foto-.
E si que é un agasallo lindo pra hox, que se cumpre un ano dende que naceu aquel sucedáneo de blog en msn, "dor na retina". Dende aquela, e iso que só foi un ano, pasaron moitas cousas. Acollinme neste humilde fogar, integreime daquela maneira no sistema blogueiro galego e aínda vou a dar a vara un cacho máis. Xa sabedes, hoxe estades todos convidados a tomar tarta na casa

10.5.06


nun perfecto castellano-de-castilla acabo de ser esta muller (ya está bien que los de la derecha hagan lo que les da siempre la gana, coño), e venres serei carolina alguacil, mariteredelavega e presentadora super-moderna con estética miraxes. quen ten tempo a aburrirse?

8.5.06

É esa forma de mirar a que me fascinou. Ese brillo nos ollos. Ese xeito de falar, tan doce, tan suave, tan engaiolador.
Chaplin conseguiu aquí facer do monstro un home, pasando da idea preconcibida do terrible dun asasino, ao sentimento de compaixón. Se un home mata a unha soa persoa é un asasino. Se mata a miles, é un heroe -di. E nunca tanta razón tivo. Acaso non era lícito matar? Acaso hai alguén que mereza vivir, que mereza ser amado sinceramente? Acaso el non lles ofrecía todo o que elas precisaban e mais nada?
Resultaría curioso establecer unha comparativa na historia das mulleres nas obras dos creadores -neses casos nos que as mulleres teñen un papel activo, algo máis que obxecto de desexo ou de amor-. Penso, por exemplo, nos libros infantís de Roald Dahl; este autor tiña unha perspectiva bipolar das mulleres: aquelas que merecían a pena, e as que non. Sen termo medio. Non había mulleres indiferentes. E isto pasa tamén en Chaplin, na historia de Monsieur Verdoux. Están as mulleres que merecen a pena, e están as que non. Sen termo medio. As que merecen a pena son defendidas -e amadas. As que non, soio serven como recurso económico, e como futuras víctimas.
Verdoux é un cabaleiro, e fai crer ás súas mulleres que son felices ata o final. El, por que non? Apenas por momentos sae Charlot de dentro do seu traxe, para facernos rir, nesa sorte de humor con toque de fondo. Ese humor que deixa un sabor amargo nos beizos. Tristura, quizais.. Desventura. Saber que despois de cada viaxe voltará a casa, onde o agardan unha muller cega, á que ama, e un fillo. Docemente mato por amor. E por supervivencia. E por xogar a ser deus, parece que di. E tamén porque a vida foi inxusta pra el, e porque, como indica no seu alegato, na súa defensa final, como pode ser considerado montro aos ollos dunha xustiza e dunha soxiedade que aplaude aos líderes que condean a miles de inocentes nas guerras? Como o poden acusar a el de asasino aqueles que matan por poder, por riqueza?
Aos nosos ollos, Chaplin consigue converter ao monstro en home. Aos nosos ollos censores, as barbaridades que el comete chegan a ser xustificables por comparanza, porque en parte quizais todos sexamos un pouco culpables tamén.

(agardo que lle guste ao profesor. eu xa non dou pra máis. grandísimo filme!)

3.5.06

Día da Liberdade de Expresión

Tócame facer unha análise dun programa calquera de televisión. Por acordarme a última hora, e por incompatibilidade de horarios, acabo facéndoo de "Vamos a cocinar con José Andrés", do máis inocuo e máis salvable (nunca me imaxinei dicindo esto) se o comparamos co contexto das programacións de canles xeralistas. Será que temos a televisión que merecemos, que en realidade é un reflexo da nosa sociedá???

Pois vaia un tema bonito para celebrar o Día da Liberdade de Expresión. Si, señores, iso que non existe (e a este ritmo non existirá nunca) ten un día. Paradoxos da vida

1.5.06

Davide no puro Lérez




Corroborado xa que naceu na mesma terra ca min, teño unha pregunta... por que será que nunca vin aquí a ninguén así? E mira que busquei... que inxusta é a vida!!!

{nota: dáme igual o que digan, a min encántame!!!}