29.4.09

abril


primeiro foron os axóuxeres e o pumpún - abreaporta - quenseráserá. despois viñeron as recaídas de saúde (quizais fosen antes tamén). mercar algo pra ler (sempre chegando tarde a todo), despedirse de novo, facer ao ego medrar un pouquiño só pra compensar as recaídas. pasan tan poucas cousas que xa nin son quen de lembralas. só que maio non dá chegado, e con el os días de sorrir. que pode que este ano o meu aniversario se celebre no norte, por cambiar un pouco. e unha vez máis, botarei de menos, cando chegue

21.4.09

e triste,

hai días nos que, pensas, nada pode alegrarte. a tristura sae de moi adentro, saibas o motivo ou non. despois chegan pequenas cousas que che arrincan un sorriso. pequeno, primeiro, e despois amplo. ate fai que te olvides das cousas malas. e agradécense tantísimo...

en dez días...

é inevitable que un enterro obrigue a facer un alto pra reflexionar, incluso se a morte se considera unha realidade máis que afastada. que aínda soan as campás no silencio imposible do camposanto e a cara dos aló presentes, pálidos, cos ollos terriblemente inchados de chorar
as malas novas, aínda que non toquen de cerca, consiguen nubrar grandes alegrías (e é que gardo un segredo, á espera de que a miña cabeza comece a afacerse a el antes de poder contalo)

e despois rematar un libro do que non disfrutei nada, pero que me lembrou de xeito recurrente a unha persoa que coñecín hai uns meses. comezar a buscar cursos e ocupacións varias, darme ao sano pracer da lectura sen presións de ningún tipo, e deixar á cabeza vagar entre recreacións ficticias do que serán os próximos meses.

(e hai xa tempo que non son quen de escribir unha soa liña ao dereito, e non sei por que)

10.4.09

londres (vii e fin)


durmir só dúas de cinco noites, viaxar mil e unha horas. ter dor no pé, e un nocello tamaño paquidermo. despedir a gran cidade entre triste e cansa, e volver a onde sempre dun humor estupendo. volver a onda sempre con todos os quilómetros que supón moverse no perímetro de onda sempre
deixar que chova, vente ou asome o sol por tras da fiestra. pensar que facer nos próximos días. dirixir os soños pola noite pra que vaian aparecendo quen quero que aparezan. poñer o pé en alto

4.4.09

londres (vi)

amor eterno a quen (alomenos) tente entender(me)


e un bico


(mañá despido a cidade)

2.4.09

londres (v)

os helicopteros sobrevoan o ceo gris da cidade. tres coches e mais un furgon de policia arriban unha praza pra deter a un rapaz por un unico pecado cometido, bailar entre a xente alleo a sua presencia. os xornais falan de anarquia e vandalismo, combinandoo con fotos de gobernantes que sorrin antes de recepcions reais e festas nas que van debatir sobre unha crise que non lles afecta.
falo de tradicions e de canto cambiou todo nos ultimos trinta anos. debuxo moito, debuxos coma borranchos negros e fotografo so as veces. desfruto das estacions de metro abandonadas de media tarde. durmo a sesta baixo o sol, escoito musica en directo e esquezo as fotos que deberan acompanhar todos estes textos
vou mercar unha revista e atopo traducions de maria do cebreiro ao gales e mailo ingles. lembro polas tardes a moita xente da que hai tempo que non sei nada. falo soa por parques solitarios. devoro un libro que me fai escorar a cada linha
os tiles perdinos. e non sei onde
(e coma sempre, boto de menos. moitas cousas)