22.3.11

a miña mesa de traballo -na oficina- e ese lugar marabilloso tan propio como a miña propia casa. as pilas de libros, as fotos dos nenos, unha planta que vive enriba dunha torre de cedés. ese marabilloso caos que é tamén a miña vida, e que se reproduce en todo aquilo que toco
grampadora, xornais, videos. notas cheas de claves e ducias de barcos que sulcan os mares da torre do meu ordenador. latas cheas de sobres de té e caixas de té cheas de lápises e clips. versos ciscados en anacos de papel
coñecín un poeta que envía caracois debuxantes. coñecín un poeta que pensa en máscaras e megáfonos mentres eu falo de patrias e partos
no parque afundido atopei esquíos e palabras e levei un pouco do seu sol á lámpada que alumea a miña mesa na oficina. estou cursi porque chegou a primavera e non me importa. xa abondo gris hai nos xornais, que só lembran que hai unha guerra -entre tantas- porque comezou hai pouco. teñen memoria de peixe
nun cacho coloco unha foto. mais pode que non atope nada que ilustre todo isto

16.3.11

a pequena g

non existen as palabras de gracias. só as de amor, cando son de verdade
e existen tamén as persoas que son constantes vitais no camiño que nos toca percorrer. falei moitas veces da pequena g nesta casa. moitísimas veces. e como constante que é, volve unha e outra vez á miña vida, chea de amor
a pequena g é unha desas persoas que fan crer que outro mundo é posíbel. é unha desas persoas que constrúen día a día un outro mundo posíbel
ela foi a primeira coa que sentín -e con quen máis o sentín- que a vida nos levaría a cada pouco polos mesmos camiños, para írmonos atopando. ela é unha das poucas persoas coas que semella que non pasan o tempo e a distancia. que sabe escoitar, cousa ben rara nos tempos que corren
a pequena g é unha valiente. e ademais de ser valiente, quéreme e lévame no seu pensamento
e eu, que non atopo palabras que digan todo o que podería dicir sobre ela. porque querer fica pequeno e tamén a levo sempre comigo

15.3.11

sol


que non vos enganen os berros. este ano xa morreu. que non vos enganen as luces nin a música
porque, claro, soan agora todas as cancións que deixamos pasar e que falan de nós e das nosas decisións. tamén das cousas que non fixemos
o sol do caribe queima e é imposible afacerse á soidade e á tristura dos aeroportos
(preciso de contar todas esas respiracións, todas as noites sen durmir. todas e cada unha das conversas) ou é que se lle poden poñer números a todos estes meses?
cando vivamos nun circo e teñamos fiestras vermellas, xa non precisaremos de chorar en lugares aos que case ninguén chega, como este
non me quedan escusas pra non dicir a verdade. vaise esgotando o tempo. este ano morreu e agora temos por diante unha vida toda. podo inventar todas esas cancións que non escoitei nunca, e fuximos polo mar, ata o pacífico, iremos ata o pacífico. ninguén nos coñece lá
non ten sentido escribir cousas bonitas se non son quen de dicirchas de ollo a ollo

12.3.11

caribe

  1. esta incapacidade de dicir o que teño que dicir. esta capacidade de dicir o que non debera dicir
  2. o estado natural do ser humano é o sol
  3. existe unha cultura feminina? ou máis aínda, por que as mulleres non conseguimos equipararnos aos homes na producción cultural?
  4. pintar na area
  5. máis de tres mil anos domesticando o chile
  6. o estado natural da miña pel é o branco
  7. vivir fóra do mundo significa non enterarse de que un tsunami soterrou a miles de persoas. vivir fóra do mundo significa que o máis importante para un sexa o nacemento dun neno
  8. esta incapacidade de sentir o que hai que sentir. o medo a non sentir ou a sentir de máis
  9. a poesía non é un oficio, claro. é un estado da alma. que llo pregunten a todos os poetas -poetas de veras- dos últimos dous mil anos
  10. teño sono e non quero ir durmir
  11. mañá marcha mamá