De feito, o que máis me gustou del foi o seu sorriso, que brillaba moito coas luces, e que se vía agrandado, supoño, polos efectos do alcol. Gustoume o seu sorriso, e inventarlle un oficio.
Agora, agora que empezo a vivir de verdade (e máis aínda, se cabe) Compostela, agora é cando teño que me despedir. E éntrame a tristura...
(nota: quen dixo que non sepodía facer unha entrada de blog sobre unha noite de xoves normal???)