19.7.10

paciencia


as unllas e o pelo medran desmesuradamente aquí. existen tantos circos que sería imposible contalos e quizais pola multitude de paisaxes, o mundo interior tamén pasa por infindas estacións diferentes, que bulen coma o movemento das ondas

chove moito e unha acostuma a mollar os pés como reivindicación de algo que aínda non se decidiu o que é. non están os tempos pra facer poesía, e menos poesía política (nunca estiveron os tempos por dentro como pra facer poesía política). e se cadra o definitivo sería coller un narís de paiaso e ir á oficina con el, coma se nada. unha auténtica revolución

non están os tempos para a poesía nin para pensar no futuro, que diría calquera. non hai futuro. no futuro xa non terei estes anos. no futuro vou ser adulta e despois vella e queixareime de que non fixen senón mirar a vida pasar desde a marxe, coma quen non se atreve a meter os pés no río

nen sequera teño plantas. mamá mercou outro paxaro, que outra vez se chama atanís. desta é azul. pero este atanís nunca chegará a coñecerme, a oír a miña voz, a pasear pola casa sobre o meu ombreiro

o tempo pasa tan axiña que o pequeno xa cumpliu dous anos fronte a unha tarta de dora exploradora. e a min, que nin sequera me dou tempo a ver a televisión nas vacacións

xa case nin lembraba que este ano houbo abril. e é que a estación das chuvas opacou o pouco tempo que durou a primavera. xa non hai jacarandas en flor anegando a cidade, nin raios de sol no alto das árbores. hai, iso si, sorrisos e parellas que airean o seu amor coma un trunfo. e, tamén, soidades que vagan coma pantasmas polos recunchos máis grises da cidade, que son todos

as cartas din -porque as cartas falan- que fai falla ser máis flexible, menos estrita, para que a roda da vida volva xirar. e eu que cría non saber o que era a disciplina, descúbrome vítima dos meus propios muros. cinguida a uns padróns predefinidos coma un soldado. disto tampouco pode salvar a poesía e descubro canto de máis sinxelo é dar consellos aos demais que mirar cara dentro dun propio

e van pasando os días e a cidade, que bule e treme coma un animal, vaime pedindo máis. pide máis tempo, pide máis fala, pide máis carne e máis ósos. e eu, que llo vou dando todo, sen protestar. doulle tempo e doulle palabras e doulle a pel toda que vai esfarelando polo roce coa roupa do inverno. doulle sorrisos e, tamén, bágoas e berros. cando me enfada, entón doulle golpes e silencios

e a quen me arrodea, non sei. non sei que dar cando non están os tempos para poesía

así que a eles, a eles prométolles paciencia


15.7.10

terceiro paso

revisitar as palabras, os debuxos, os sons
falar polo teléfono
tentar durmir

segundo paso

aparentar normalidade
impoñer as decisións propias
non querer saber máis do xusto

13.7.10

primeiro paso

eliminar as pegadas
evitar os lugares comúns
limpar a memoria

3.7.10

días curativos que deixan atrás a primavera

cando cheguei á oficina, recibíronme cun benvida á casa que me fixo pensar que, claro, en realidade este país é agora a miña casa. durante as horas que seguiron ao mediodía, cantineando, chorándolle aos mariachis por unha canción que nunca cheguei, decateime de que desque volvera tiña obsesión por lavarme os dentes continuamente, sen saber exactamente por que
quizais porque a viaxe fora longa de máis, de arredor de... canto? vinte horas? e cheguei e agardaban por min no aeroporto cun sorriso inmenso e os brazos ben abertos e rindo porque me perderon as maletas. si, claro, é pra rir
cumprira con todas as cousas que tiña que facer: visitar os meus mortos, xogar cos nenos, dicir moitas mil veces quérote, falar, falar, falar, tamén escoitar. dar sorpresas. chorar (moito, moito máis que falar). topar con xente que había mil millóns de anos que non miraba. ir á praia. sorrir. falar de méxico, do tequila, do narco, da violencia
chorar


chorar hoxe cunha despedida, a primeira en todo o tempo que levo aquí. maldito este mundo no que me movo, no que a xente vai e vén continuamente. así afronto un cambio de etapa. nunhas horas, e segundo as consideracións dalgún organismo internacional, deixo de ser xoven pra me converter en adulta

e non podo evitar botar a vista atrás. o ano pasado, algún lugar perdido do oeste lituano. hai dous, baixo un trebón andino. hai tres, sen luz na habana. semella que os camiños me van levando a afastame da casa e eu que me empeño en estar, virtualmente, a través das liñas telefónicas, coa cabeza, que moitas veces está máis alá que aquí

mais si, esta é a miña casa agora. e por iso planeo sair antes do traballo pra ir mercar unhas katiuskas, ou armar un barco de papel o suficientemente grande como para coller dentro (e si, claro, das seis veces que vin o filme, chorei seis, que non é mala media)


estar lonxe, quen o diría. ir facéndose maior. vai un morrendo vai aprendendo, que dirían na casa e, claro, asumir responsabilidades, e tamén asumir as consecuencias das decisións que se toman. as consecuencias, por exemplo, de ir pola vida sen paraugas, ou de querer as cousas que non se poden ter. as persoas tamén


e como chove tanto fóra non deixo de pensar naqueles versos que dicían, como era? os amigos son os que mellor coñecen as dores que se apegan, non, non lembro ben. mais todos sabemos de que versos falo. si, esas dores de inverno