30.3.10

hoxe cortei o pelo
e pode que todo -absolutamente todo- o importante sexa iso
en definitiva


29.3.10

comecemos


polo principio. o primeiro foi nyman, que me fixo un barullo no estómago e obrigou a escribir cousas bonitas para enviar por avión. despois veu o marabilloso azar, que fai que m e máis eu teñamos sorte paralela. volveu ubuntu á miña vida e tamén unha reportaxe que non dá arrincado de todo e que fala de jacarandas e de pedra. porque todas as cidades queren ser de pedra

rematado isto, todo foi cambiar de plans e pasear pola cidade disfrazados de superherois estraños. e que amencese de súpeto e correr cara a casa pra agarrar a mochila e ir a visitar o mar. e o mar -o pacífico de novo- alí estaba, caladiño. e foi ser sereas e falalo todo a xeito de terapia. que canto ben fai falar

e foi, por veces, ter ganas de voltar a casa, aínda só por uns poucos días, e chegar e deixar as cousas ciscadas por calquera lado e revisar as fotos da fin de semana e pensar que xa todo volve á normalidade. e que esta semana santa promete ser interesante e creativa

24.3.10

nyman

a primeira vez que oín a nyman foi na beira sur do miño. e digo oín e non mirei porque non quedaban entradas e entón, como non quería quedar sen el, aniqueime contra o muro que separaba o recinto do concerto do mundo exterior, e fiquei alí o que durou todo o concerto. facía moitísimo frío á beira do río, pero a música era tan marabillosa que a ratos podíase esquecer que había mundo fóra daquilo
onte volvín velo. desta foi moi distinto: estabamos nunha sala de concertos, e podía ver perfectamente desde o meu sitio como as súas mans viaxaban polo teclado, e as imaxes que proxectaba sobre dúas pantallas brancas e como ía ciscando partituras polo chan do escenario cando remataba de tocalas
unha vez máis descubrín que a súa música é inspiradora. que conta historias, como contan a poesía ou o teatro. fala de persoas e de vidas
cando rematou de tocar, despois de innumerabeis saídas e entradas no escenario, xa eu tiña o corazón a bater acelerado contra o peito, e os ollos cheos de bágoas. e fíxoseme incrible que haxa quen poida producir ese efecto nos demais
(quería insertar un video, mais non me deixa. seguirei intentando)

15.3.10

segue a abraiar a marabillosa posibilidade de comunicarse a tanta distancia. falar e poder mirarse, e que un feixe de ceros e uns poida facer que, no fondo, nunca se estea tan lonxe. semanas de moito traballo. a miña cabeza està agora dividida en dous mundos. a nova vida aquì, os proxetos conxuntos alà, e voces que chegan e falan de visitas e ser tan feliz às veces que non importa que as semanas resulten esgotadoras. proxetos a medias que cruzan o mar, que cruzan -tamèn- a mùsica e a escrita e a imaxe
(e despois està, claro, a noite aquì, e os paseos e a xente que non para de chegar, nunca)

e non perder nunca os entido de pertenza, nin as ganas de facer teatros con monicreques de dedos


8.3.10

a cidade vai atrapando, que é o que digo sempre e xa de tanto repetirme perdo o fío dos argumentos. vai atrapando e non sei por que, que mo preguntaban onte uns mexicanos e tiven que ficar calada. atrapa porque, por exemplo, volvín atoparme coa pequena g., despois de case dous anos sen vela. a pequena g., que tan importante foi –e sigue sendo- para min. e foi coma se non pasase o tempo. esta cidade non é só cidade de despedidas, tamén o é de reencontros. volvín estar con ela e de súpeto aquilo non era méxico, senón algún limbo intermedio entre méxico e bilbao.
e despois, como por seguir botando a vista atrás, atopei ao primeiro galego que coñezo desque cheguei aquí. Ben, o certo é que nos atopou el a nós, atopounos ao oir falar o galego. e resultou ser do mesmo lugar ca min. Sorprendentemente, do lado da casa. como pode ser que esta sexa una das ciudades máis grandes do mundo?

as cousas acontecen deste xeito ás veces. se creo que nada é casual, porque a experiencia di que nada pasa en balde, entón esta semana foi un agoiro marabilloso do que vai vir. é esta cidade que vai atrapando. e atrapa, atrapa ate que xa non es quen de deixala. e tamén iso da medo