segue a abraiar a marabillosa posibilidade de comunicarse a tanta distancia. falar e poder mirarse, e que un feixe de ceros e uns poida facer que, no fondo, nunca se estea tan lonxe. semanas de moito traballo. a miña cabeza està agora dividida en dous mundos. a nova vida aquì, os proxetos conxuntos alà, e voces que chegan e falan de visitas e ser tan feliz às veces que non importa que as semanas resulten esgotadoras. proxetos a medias que cruzan o mar, que cruzan -tamèn- a mùsica e a escrita e a imaxe
(e despois està, claro, a noite aquì, e os paseos e a xente que non para de chegar, nunca)

e non perder nunca os entido de pertenza, nin as ganas de facer teatros con monicreques de dedos