nyman

a primeira vez que oín a nyman foi na beira sur do miño. e digo oín e non mirei porque non quedaban entradas e entón, como non quería quedar sen el, aniqueime contra o muro que separaba o recinto do concerto do mundo exterior, e fiquei alí o que durou todo o concerto. facía moitísimo frío á beira do río, pero a música era tan marabillosa que a ratos podíase esquecer que había mundo fóra daquilo

onte volvín velo. desta foi moi distinto: estabamos nunha sala de concertos, e podía ver perfectamente desde o meu sitio como as súas mans viaxaban polo teclado, e as imaxes que proxectaba sobre dúas pantallas brancas e como ía ciscando partituras polo chan do escenario cando remataba de tocalas

unha vez máis descubrín que a súa música é inspiradora. que conta historias, como contan a poesía ou o teatro. fala de persoas e de vidas

cando rematou de tocar, despois de innumerabeis saídas e entradas no escenario, xa eu tiña o corazón a bater acelerado contra o peito, e os ollos cheos de bágoas. e fíxoseme incrible que haxa quen poida producir ese efecto nos demais

(quería insertar un video, mais non me deixa. seguirei intentando)