31.5.10

maio

fago repaso rápido en lectura diagonal de cousas que naceron en papel hai dous anos. dous anos non son moito, penso, mais en dous anos todo mudou abondo como pra sentir que foi máis, que dous anos son unha eternidade. en realidade todo mudou tanto nos dous últimos meses que semellan tamén unha eternidade

fago repaso, dicía, e sinto que a pesares de todo, aquelas liñas están vixentes hoxe, palabra por palabra. os pequenos dramas diarios. As pequenas derrotas que se miran tan grandes por momentos. as dores mudaron, se cadra, mais o xeito no que magoan é moi semellante

volta ao non durmir –ou durmir mal. volta ás caras grises e ás ganas de voltar a un lugar que funciona como unha sorte de curación interna. volta a pensar que nun ano isto non será máis que un mínimo arquivo na memoria, tan sen importancia, porque serán outros os dramas e as derrotas cotiás

mudou o escenario, si. por mudar, mudei de xeografía. mudou o meu corpo e o meu xeito de escribir. mudaron as perspectivas de futuro e de presente, tamén. mudaron as sabáns na cama e os libros que leo polas noites

tamén mudou o xeito de facerme dano a min propia e aos demais. fágome maior, ás veces a marchas forzadas. procuro problemas que eu mesma teño que resolver e que sei resolver. que teño que resolver. mais os problemas, cando eres grande, fanse máis difíciles, máis escuros, enléanse e implican a máis xente

e, como vía de escape, como fuxida, penso na casa, e refúxiome no van invisible que a cidade de pedra –a miña illa-, amorosa, me ofrece. un van pantasmal, frío e húmido dun inverno que se cadra, como cada ano, se resiste a marchar, pero que agarima polo de coñecido que ten. hai quen me agarda do outro lado e penso na aperta, aperta plural, sempre plural, para cando chegue

aínda que se vaia sementando dor –de xeito consciente, xa todos somos grandes- aí están os ollos doces de quen non xulgan, de quen non reprenden, de quen só aconsellan e apoian. e se se fechan os ollos, coa cabeza pousada sobre ese van, estes dous anos, estes dous meses, fican así tan lonxe

30.5.10

e abril


tendemos a buscar o difícil, porque é nos retos onde atopamos máis pracer. tendemos a complicarnos máis do que debera ser natural. tendemos a encapricharnos con aquilo que non podemos ter

mais se volvese atrás voltaría facer exactamente o mesmo

abril morreu. fixémolo morrer por non dicir que o matamos, que se sinte peor. abril morreu con data de 29 de maio, despois de lúa chea, e deixou un baleiro inmenso no ceo. abril levou para quen sabe onde todos os sorrisos, todos os bicos, todas as palabras. deixamos que maio viñese, e maio chegou para ocupar o sitio que por lei dereita lle correspondía

na tarde de conversas curativas, brindamos cunha beberaxe chegada de alén mar polos días que van vir. apostamos todo o que temos a xuño, porque non pode ser peor que maio

e entón, por non perder costume, só escoito e leo cousas que me fan sentir triste. escoito lene, por exemplo, repasando a letra, frase por frase, en voz alta. e penso nos seus ollos de navegante e cuspo na sorte que tiven sucalos nun abril que non durou tempo abondo pra saber de que cor era o reflexo que ía deixando a luz do día neles

26.5.10

eles

eles tamén choran
e cando eles choran as bágoas sáenme en por elas
sen preguntar

24.5.10

eles


eles tamén choran. eles tamén sofren. eles tamén minten

22.5.10

araña


ela ás veces falaba en inglés
el ás veces chamábaa con nomes de fenómenos atmosféricos

os dous sabían do triste da súa historia,máis facían coma se non soubesen

e deixaron correr o tempo por de máis

18.5.10

17

aquí aínda é 17. entretéñome poñendo no feisbuc anacos de poemas. que cousas. compostela erguía a voz cara un sol radiante cando eu aínda estaba durmindo. agora compostela -o país enteiro- durme, e pra min aínda é cedo de máis pra ir prá cama: fago o xantar de mañá, arrumo un pouco a casa
aquí ía frío, hoxe, e a miña cabeza vagaba uns nove mil quilómetros cara o leste do mapa
colguei poemas para que alguén os lese e aínda estou por decidir se foron a mantenta -se foron a mantenta ou se foi simplemente o subconsciente que me traizoou-
fago un repaso rápido. mais o que de veras querería poñer sería algún do único libro de poesía que me acompañou na andadura por este lado do mar e que sabe definir, case coma ningún outro, as cousas máis sinxelas
se o abrise ao azar, de seguro sairían versos sobre remorsos, e ela -a outra- e as dúbidas de sempre. se o abrise ao azar podería ate sair unha folla en branco
mais non estou segura de querer abrir ese libro, hox. onte agasalláronme con un fermoso, fermosísimo, de ilustracións máxicas
tan máxicas que as letras esvaen. e non deixo de espiar -de esguello- como os debuxos se moven cando cren que ninguén os mira


16.5.10

calquera lado


marchar a calquera lado
-calquera lado pode ser bo-
deixar que a noite te coma ou comer a noite
deixar sair de dentro o máis primario que se leva dentro

as conversas na distancia. na distancia das liñas de teléfono. na distancia entre as caras -a xusta pra non sentir o bafo na pel-

marchar a calquera lado. cun libro de debuxos baixo o brazo

quen podería resistilo?

14.5.10

e era o lugar máis apacible do mundo. e non puiden durmir
facemos reconto de todas as cancións das que gostamos
evitamos cantalas -chegou maio terrible-

11.5.10

abril

e rematou abril. deste lado do mar
tamén do outro

e maio comezou implacable



(linte cen vinte mil veces. mais cando chegaron as túas liñas, xa os meus ollos levaban chorando desque caera a noite. xa ves, as tristuras veñen todas da man, aínda sen elas sabelo)

6.5.10

pequenas cousas/vitorias cotiás que me fan un chisco máis feliz

(inspirada nel)

  • facer coma que abril non rematou
  • comezar o último libro da reserva en galego que me quedaba. e desfrutalo tanto
  • espertar sorrindo
  • a caloriña da primavera
  • as mañás que non hai tráfico e consigo un asento no autobús, alomenos dous minutos antes de chegar ao traballo
  • islandia e mongolia
  • facer plans e plan e plans aínda que despois non os cumpla
  • quedar con vellos amigos. que os anos de distancia non muden nada do que había antes
  • pensar en voltar a casa
  • falar con x polo teléfono, mesmo se x non di nada polo teléfono
  • recibir novas sobre futuras visitantes
  • facer sorrir a quen me rodea
  • escribir cancións en pizarras alleas
  • falar con papá e mamá os domingos
  • que me rodee xente que me fai sentir ben, que dicía un bo amigo
  • lembrar. que me lembren

e, tamén, claro, illa pedra

1.5.10

abril que marcha


e cando abril marche, terei que inventalo de novo. trinta días non son abondo. trinta días que comezan e rematan en lúa chea
pola rúa ninguén mira, ninguén fai caso. camiño lento porque as pernas non queren ir máis axiña
vai calor. hai ruído. todo dá igual. só hai abril. abril é todo. non quero. non quero que marche. aínda non