31.10.06

1.

Inevitable, o meu encontro cos seus libros. Chego a casa e agarda por min. Non quería mercalo. Non quería lelo. Pero me persigue. Xa hai tempo que me metín na espiral das persecucións. “Regaláronmo en Xerais”, di miña irmá. “É para ti”. Así que abro as páxinas e comezo a devoralo. Aínda non sei que dicir del. Preciso coñecelo máis a fondo.

2.

Visítoos o sábado, só pra saber que tal están, “pra que non olviden a miña voz”. No medio nunha conversa, S. di que se ri dos blogs dos que fan prácticas en xornalismo. Ë un fío tendido para entender que le este blog e o de Xorna. Que entra nesta casa dende hai algún tempo pra rirse de min. Decátome de que no ano e pico de existencia disto, nunca me avergonzara de que o lese miña irmá, meus amigos, algún que outro anónimo que me coñece ben. Incluso que me coñezan en persoa quen antes non me coñecía. Pero non eles. É coma unha violación da miña intimidade. Anque eu xa violei a súa antes. E faise certa a máxima de non recordo quen, que di que tarde ou cedo os teus compañeiros de traballo acabarán sabendo cal é o teu blog. S., a partir de agora podes entrar cando queiras. Agora con invitación. Dito así, non parece tan terrible que se rían de min.

3.

Vou a cemiterio con mamá, o domingo. Repítolle por enésima vez que quero que me enterren no chan, co abuelo, ou con S.T. Dígollo co pleno convencemento de que vou marchar antes ca ela. Disfruto do silencio, e do ruído que fan as pedriñas do chan cando as pisas. Vou co meu vestido novo, para honrar aos mortos, a todos en xeral. Despois atopamos a un home que nos di que pra ser xornalista fai falla moita voluntá. Xa podían ir aprendendo os detractores da carreira. Volvo a casa e poño a mesa. O primeiro domingo de novembro nunca é coma os demais domingos do ano. Fai calor e cheira a día de defuntos. Durmín unha hora máis. Este foi pra min o primeiro domingo de novembro.

4.

Comprei as katuxas. Párame nun paso de cebra Barreiro Rivas e queda a mirar pra elas. Claro que mira pra elas, pra onde, se non?

Na clase, aposto con E. a que saco unha matrícula. A ver quen dos dous as saca. Esta vez, a aposta vai en serio.

Agora marcho. Quedei con M., para facernos un pouco maiores xuntas falando das cousas da vida. Agora teñen un gato. Terei que ir coñecelo un día destes.

27.10.06

Era o meu chico árabe. Onte, a iso das dez, cando baixaba correndo a levarlle a A. algo que deixara na casa, volvino ver. Pasaran xa case tres anos. E estes tres anos foron moito tempo. Cando o vin por última vez, el era xa licenciado en medicina, e eu era aínda unha novata de primeiro de xornalismo. Non sei que foi del. O mir, supoño. Nin sequera o saludei, non sei por que, e non sei se vai voltar, ou se está aquí, ou que raio pasou na súa vida. Moitas conversas de sobremesa no sofá, acordei de súpeto.
Solo agardo volver a velo, e parame a falar con el. Para que volva a ser o meu chico árabe, alomenos por un rato

25.10.06

Chica TVG

Unha marea de 23 aprendices de xornalistas infiltraranse na compañía pública de radio e televisión de Galicia a partir do día 2 de novembro. Foron especialmente entrenados para un único cometido: destruíla dende dentro. Baixo a apacible apariencia de alumnos en prácticas, estas armas de destrucción masiva rematarán coas emisións antes do 30 de abril.
Aviso: se vostede traballa na CRTVG, fuxa antes de ser alcanzado pola onda expansiva...

(Vamos, que me colleron, a min e a 22 máis, para traballar na tele o próximo medio ano. Polo menos o proceso foi democrático, cousa que non poden dicir eles nin eles. Que emoción, xa son chica TVG!!!)

24.10.06

De probas

Xa todos -por unhas vías ou outras- sabiamos que esa praza de prácticas estaba dada. Eu, pola miña conta, sospeito que a outra tamén o estaba, e por iso fixeron proba. Pero foi divertido, porque fixeron preguntas axeitándose a min. Tamén preguntas para pillar, como "que dis se che falo da Sala Galán?". Divertido, si, e esta vez ninguén me chiscou un ollo -adiosgracias-.
Pola tarde veñen os señores da CRTVG a decidir quen de nós pode pasar seis meses de aprendiz audiovisual e/ou xornalístico na cadea pública. Se non me escollen a min, rematouse a miña aventura practiqueira dos próximos seis meses. É o que ten!!!

{nota: esta noite rematou o Ramadam (مضا). Apuren os preparativos, que hai que comezar a celebralo!!!}

21.10.06

aquí estou, coas uñas pintadas de vermello polo aburrimento. sen gran cousa que contar. sen historias, sen anécdotas, sen creacións literarias ridículas, sen links curiosos.
creo que me estou a facer vella e aburrida.


{ah, si, bueno, o tipo de arvis & bauman chiscoume un ollo. houbo quen considerou o aceno como competencia desleal...}

14.10.06

Porto, Porto

Si, unha ponencia non é a cousa máis terrible do mundo, e sen dúbida estaba máis nerviosa que o primeiro día da carreira. O mellor dos dous días, por suposto, as exposicións de Orihuela e Dans, brillantes, ilustrativos, e enriquecedores. -e non é por facer a pelota-.
A compaña tamén axudou bastante, a verdade. Ambas aprendimos moito neste encontro, o poder que cada vez máis teñen os blogs, o seu futuro incerto.
E faría unha crónica exhaustiva, pero hoxe teño máis cousas na cabeza. Teño, por exemplo, a operación de mamá, que non é para tanto, pero ponme nerviosa. As prácticas, comezar a facer traballiños, xa.
E volver a durmir na casa. Agora a miña habitación é verde. Para os musulmáns o verde é o símbolo do paraíso. Eu, non sei, é que non o teño moi claro.

10.10.06


Tería mil e unha cousas que contar de Túnez, da xente, do deserto, da beleza dos seus homes, da súa forma tan distinta de ver as cousas e de vivir. Pero hox só teño ganas de dicir que o sinto, e que te quero, e que me sinto mala e que o estou a pasar mal. E aínda así, as palabras non chegan