30.6.08

na pedra

compostela continúa na súa tónica de sempre. despois de tragar veleno pola suspensión sin previo aviso do concerto de abe rábade, gocei da mellor das compañas posibles (e algúns enlaces máis) tomándolle algo aos bares que máis ou menos fuxían da euforia futboleira.
atopar a un canario que coñecín no deserto saharaui e desfrutar das miñas primeiras horas coa preciosa criatura que me tocou polo aniversario: unha preciosa réflex dixital que me fai máis feliz que un doce a un neno
e só quedan seis días pra volver a marchar. nomadismo e esas cousas. e recén rematado o fermosísimo nove de maría lado

27.6.08

e xa


Hiria goiz gris batean esnatu zen. Ez zuen hotzik egiten, baina egurkiak dizdira egiten zuen. Arraina uraren ondoan lo zegoen. Begiak ireki zenituen eta itzuliko zinela jakin zenuen. Askotan. Ez zenuen betirako agurtzea gustoko. Eta lasaitasunez joan zinen.

[A cidade espertou unha mañá gris. Non ía frío, mais tampouco brillaba o sol. O peixe durmía na beira da auga. Abriches ben os ollos e soubeches que voltarías. Moitas veces. Non che gustaba despedirte pra sempre. E marchaches serena]

(Tradución apróximada; disculpen os erros en euskara)

24.6.08

o fío

de feito agora vaise destecendo o fío. o primeiro é deixar de conectarme dende esta rede de euskaltel. iso será mañá, e tamén mañá recoller os trastos todos. despois exame, festa de fin de curso, e coller un bus eterno pra ir coa música a outra parte
e non pensar en nada. non saber o mapa de áfrica de memoria. quen podería dicir dez capitais de oceanía? hainas? irme cun libro de galeano ben apreixado e unhas cantas frases feitas en euskera
gabon eta musu bat
e unhas ganas terribles de que xa estea aquí outubro pra voltar, pero tamén que o verán pase moi devagariño. de vagar tamén as noites nas que faga arder compostela e máis os seráns nos que xogue ás cartas con papá en marín

21.6.08

transiberiano

se me desen a escoller, entón escollería o transiberiano. dende moscova a beijing. quizais quedase a vivir pra sempre en ulan bator. di p que me imaxina nun sitio afastado e aprendendo a falar algunha lingua que non teña nada que ver coa miña, nin con ningunha que coñezamos (tamén eu o imaxino ás veces)
colleríao no inverno, pra poder dicir que as inmensas montañas nevadas son o máis lindo que vin na miña vida. máis que o océano, máis que o deserto
e de ir con alguén, gostaría de ir con quen estivese disposto a ficar comigo en ulan bator, ou en calquera lado

seino, non hai présa. aínda queda moito ata o próximo inverno

os ghevis tamén van ao mercado

o kobetasonic comezou. esta mañá o mercado estaba cheo de roupa negra, cadeas e cintos con pinchos e máis melenas. resultou moi curiosos velos pasear por entre os postos da froita e das flores, tanta cor

20.6.08

voar


apenas unha semana e comezar a pechar capítulos. coñecer a un punki ou a quen marcha ao congo e falar en galego-portugués durante media noite son só anécdotas dunhas das últimas noites. ir despedíndote de quen sabes que nunca volverás ver

- pásao ben en honduras
- ti pásao ben o resto da túa vida

frases que son coma sentencias
-e non esquenzas aprender a bailar salsa en venezuela. déixate levar
deixarse levar a vida enteira. á miña cabeza cústalle asimilar que estou de paso en todas partes. que aínda non vou ficar en ningures. e que iso é tamén unha marca de identidade. o que dá algo de medo non é pasar un ano fóra, ou pensar en ter os próximos trinta e seis meses comprometidos. o que aterra é pensar que isto pode durar tempo indefinido

pero é aínda cedo de máis. a miña cabeza só pode planificar a curto prazo. o único que sei polo de agora é que vou celebrar o meu aniversario entre un avión e caracas. e despois, xa se verá

19.6.08

ollos

releo a miña postal-adiantada-de-aniversario. a adicatoria máis fermosa, esta

tu mirada en suspensión
qué piensas
me atrapa

horas máis tarde dicíanme que, no estremo da longa mesa na que ceabamos, os meus ollos abríanse coma dous faros. dous faros, de tan grandes

(só sete días de anguria e máis de espera por un correo que non dá chegado. e que fermosas palabras)


15.6.08

dance with me



The way I want to love you
Well it could be against the law
I've seen you in a thousand minds
You've made the angels fall

pró meu regreso levarei un vestido pra que me saquedes a bailar. dance with me. quizais teña que sacarvos eu a vós. ata o amencer.

[agradecida a X. por enviarme o video]

munduko arrozak

Arroz, música, danza. Falar moito
Onte a cidade era un mundo, tan pequeniña. E eu aínda máis pequena ao sol
E só doce días pra despedirme dela ata o outono

(imaxe sacada por M.)

13.6.08

IDH vasco

Presentouse o IDH vasco esta semana. O que máis chama a atención é que, no ránkin dos estados, ocupe o terceiro posto, despois de Islandia e mais de Noruega.
Resultou curioso ver nos gráficos canto por riba están os vascos do conxunto do estado en sanidade, educación e pib (que son as tres variables coas que se constrúe o IDH), tendo en conta que sanidade e educación dependen do goberno vasco totalmente.
Sería interesante calcular o IDH do estado sen os vascos, a ver que sae. E triste pero clarificador, calcular o galego. Á altura de que estado quedariamos?
(imaxe roubada d'aquí)

11.6.08

G. é italiana e non atopa o seu carné de biblioteca, así que vai á biblioteca co meu. Colle uns libros e achégase ao mostrador. Di: son para llevar (ou algo así, o caso é que se nota que é de fóra do estado)
O bibliotecario sorrí, cóllelle o carné, míraa, volve mirar os apelidos do carné e dille: yo falo un pouco de portugués

8.6.08

Comezo a ler cousas sobre a socioloxía da linguaxe. Por que os falantes escollen unha ou outra lingua pra segundo que cousas. Atérrame atopar continuamente exemplos no caso galego.


7.6.08

conversas internáuticas na tardiña do sábado

cando as poucas ganas de traballar se xuntan coas dos amigos tan desocupados coma unha, a cincocentos quilómetros de distancia e ata alén mar:
(fragmentos onde os supostos A e B e C son os suxeitos da conversa)


A: eu busco un talibán en compostela que me bombardee o corazón
B: dios... esa frase non sei se é pra poñela nun fotolog ou prara grabala en pedra, vouno pensar
A: por certo, o outro día vin aplicación da túa frase (un home por pillar fala ruso aínda que non saiba) en min
B: si?
A: porque admitín que pra pillar me faría reintegrata
B: lo flipo, neno. aínda que mentres non te fagas españolit@, todo vai ben :D
iso si, falando reintegrado, dicindo camponeses en lugar de labregos e esas cousas, non sei eu, eh... que en determinados momentos, as palabras saen sen querer (véxase exacervamento da paixón/alcol/todos os anteriores)
A: tatuaríame un nh se fixese falla
B: hahahahah sempre lle podes poñer "hoteles" por baixo se te arrepintes

A: mimá, mira o que lle acabo de poñer a C noutra conversa: eu estou superenganchad@ a (grupo musical galego), escóitoo seguido. creo que lles vou entrar aos (número de membros do grupo, que por certo supera a cifra de tres) á vez
B: é para enmarcar. AOS (número de membros do grupo) Á VEZ???? non che ía dar a carteira despois pra convidar a tanto LK, aviso

un blog é tamén pra isto, pra poñer cousas que só a min me fan gracia. e pra gardar a identidade dos interlocutores e pra que os lectores tomen a decisión de non voltar por aquí xamais (agardo que isto último non!!!)
boa fin de semana a tod@s e musu bat pra cada un

5.6.08

de libros

As épocas de máis estrés caracterízanse por unha maior lucidez, unha maior creatividade e máis tempo pra invertir en cousas que non estaban planificadas. Así, nos últimos nove días, e a pesares do pouco tempo pra sequera respirar, lin catro libriños. Os dous ultimos parecéronme pésimos (tres deles galegos).
Isto fíxome preguntar se todo neste mundo é publicable. Que criterio seguen os editores pra decidir se merece a pena talar máis árbores pra tinguir o papel de semellantes obras de arte?
Estes días está a feira do libro instalada en Illa Peixe. Dáme mágoa ver tanto espacio cheo de éxitos-de-vendas de dubidosa calidade e tan pouco sitio para o resto. O único que anima é ver a cantidade de libros pra nenos e a non desdeñable cantidade de literatura en euskara

2.6.08

Venezuela


No bus, camiño da facultá, R. fálame do teleférico de Mérida, que é un dos máis longos do mundo. Que vou estar onde comezan-ou-rematan os Andes, a máis de dous mil metros de altitude. Dime que quizais mire neve (neve no Caribe!!!). E cóntame cousas do clima, e mais da xente, da situación social e da política do seu país. Gústame que me fale ela, precisamente ela, porque a considero intelixente e analítica, e non se deixa cegar por posicionamentos ideolóxicos pechados en si mesmos. Fálame dende a crítica e dende o saber que é unha privilexiada dentro do seu país
Queda apenas un mes e o único que me lembra que vou a estar lonxe da casa é que teño que poñer a vacina da febre amarela. E aínda o traballo de fin de curso por rematar...

(a imaxe roubeina de aquí)

1.6.08

acercando el mundo

Leo con certa tristura que Eneko e Miyuki van a facer un alto na súa viaxe. Aínda que o motivo é para estar ledos, queda a intertidume de cando van a continuar co seu proxecto. E eu que agardaba que chegasen ata a Mérida venezolana...