29.12.08

decembro

non son os outros, senón as dúbidas que os outros fan sementes en ti mesma. abandoar a compostela deserta de sábado tarde cun mar de dúbidas entre as mans sería como falar deste mes pantasma. decembro é un mes pantasma e as cousas que nel pasan lemraranse moi vagamente, coma se só tivesen sido a medias. decembro é unha tarde de domingo que dura exactamente trintaeún días
mentres agardo a que un cóctel de comprimidos brancos fagan efecto, fago reconto dos danos colaterais dos outros once meses que si existiron. estou triste e non sabería dicir por que. quizais porque entrementres dúas viaxes e un novo papel que di que sei cousas que en realidade non sei se sei, fun deixando demasiada xente atrás. demasiada sempre foi unha palabra moi relativa, e case por primeira vez reparo en que a estou a usar de verdade. foi demasiada xente. demasiada pra tan só trescentos sesenta e cinco días
e, non obstante, se o ano volvese comezar, querería que fose exactamente igual do que foi
mentres, cada día resulta máis difícil escribir aquí. pode que sexa o non ter moito que contar (tamén a autocensura terá algo que ver)


...


e querería ter falado dunha morea de cousas. de cando m contou da primeira vez que mirou o mar e chorou. de todas as veces que soñei que atopaba con a polo ceo do caribe. do que estraño a x no inverno frío. das ganas de facer unha maleta outravolta


quixera ter sido peixe ou mariñeiro e pasar toda a vida no mar. que cousas. se nin sequera sei que é o que son (vivindo noutra película)


...


urte berri on e todas esas cousas, por se se me olvida

23.12.08

nadal

non existe maxia no nadal. voltou a miña musa de alén mar (e iso tenme feliz, tras oito meses de espera) mais polo xeral fago esforzos por non poñer caras tristes. non gosto de folgar e teño saudades doutros sitios que non son este. estou entre triste e enfadada cando miro as luces (horribles) polas rúas
non dá chegado xaneiro, e dende o outro lado da costa dinme que por fin recuperei o meu sotaque galego. gastemos os días

e bo nadal a quen pase por esta casa, que xa está case a piques de declararse en ruinas de tan abandonada que a teño...



15.12.08

domingo

voltín cun libro, mais non fun quen de abrilo ata que toda a casa durmía, xa ben entrada a noite. precisaba silencio. tamén pra pensar que (case) todo o interese do día xirara arredor dun conxelador que procuraba a conquista da neveira e da cociña toda nestes días nos que o frío está apegado ao corpo coma unha segunda pel
patente a miña incapacidade de ser eu mesma falando noutra lingua, comprobei que duchil non aparece no dicionario, aínda que ben merecería unha entrada propia, destas de dicionario escolar que ata inclúen ilustración. despois sorrín moito por ter estado co sorriso máis fermoso de compostela e laieime de non ter chegado a tempo de oilos
e, despois, perder os ollos entre unhas páxinas que me fixeron crer que estiven alí. pegar un salto no tempo, desafiando ás leis da... era a termodinámica, non?

11.12.08

post-vodum

pensaba hoxe, mentres poetizaba o estoico acto de separar agullas de alfinetes desa vella lata de marmelo que foi toda a vida a lata dos fíos na casa, pensaba no que supón que sexa neste momento, xusto neste momento, que naza un novo xornal en papel. non hei dicir que non me gustou o primeiro número. de feito -e tristemente- creo que promete máis do que será, especialmente en cuestións tocantes a temas que hoxe en día son peliagudos, como o do idioma, entre outros. desconectada como estou, non puiden ler o que se dixo pola rede adiante del. de feito, tampouco é que me preocupe demasiado o que se diga. teño algunhas esperanzas postas nel -algunhas, porque tampouco hai que "pedirle peras al olmo"- porque coñezo a certa xentiña que traballa alí e creo firmemente que son moi bos xornalistas. agardo que non se decepcionen en pouco tempo

e mentres, rematou o tempo das vodas -tambalea a miña firme posición dubitativa sobor da existencia do amor- e chega o tempo de folgar e darlle voltas á cabeza, o único deporte máis ben nocivo que se me ocorre, amais de sobriñear -cando me deixan- e ler, devorar todo o que cae nas miñas mans, pra facer o frío do inverno unha migalla máis levadeiro

5.12.08



enriba do nórdico de cereixas, un peixiño do mar. ante a ameaza dunha noite invernal de festa, tacóns de máis de doce centímetros de alto pra combater o frío.
días atrás: poñer orde ao caos que reinaba nas baldas do cuarto. clasificar, ordear. lembrar. porque cada libro ten dúas historias, a que conta por dentro, e a que o arrodea por fóra

2.12.08

encantoume a frase que lle oín ao demo a fin de semana, o de ter un blog pra facerse autofelacións. pois si, eu teño un deses. e como estou sen contador de visitas, non podo saber se caeron estrepitosamente a causa disto e as únicas que teño son as miñas. dáme igual. e máis agora que descanso no meu retiro espiritual, sen rede.
o que fago moito, é cantar, iso si. cando veñen os pequechos. creo que esta lles gusta. alomenos, non protestan...



(mode ganas de voltar a compostela on)