21.12.06

Yo no soy bonita ni lo quiero ser...


Lembreime de algo que pasou hai unha semana, a altas horas, trala fantástica cea: al pasar la barca me dijo el barquero, las niñas bonitas no pagan dinero. Lembran esta canción? O chico P. cantoume sen cantar algo parecido. E despois díxome que marchara e marchei, porque a pista era toda miña, así a vía eu: triunfal.
E xa sei que o chico non me citou ao DonJuan, pero, que queren señores, aínda gardo algo da candidez da infancia, e caín. E o certo é que, como dicía, yo no soy bonita ni lo quiero ser, pero iso, nin el nin vostedes o sabían, verdá?

E mentres, respiro triunfal porque non traballo o día do Nadal, nin Aninovo, anque me custe caras largas do xefe de redacción. O millor, saberse co apoio dos compañeiros -bolseiros e non bolseiros- e do xefe, unha persoa incrible. E que máis se pode pedir de agasallo ao Pai Natal?

15.12.06

.Dous días, tres historias.

  • Historia 1
Hai uns días preguntábame como se pode saber se alguén foi feliz cando xa está morto. A resposta víñame despois do enterro. Souben que era feliz polo moito que o quixeron, e polo moito que o coidaron, e polos acenos -sinceros- de dor nas caras das fillas e dos netos. E o único que podía pensar entón é que a morte é unha das dores meirandes prós vivos.

  • Historia 2
Pola noite os nenos decídense a rematar co do amigo invisible nunha cea familiar con dous polos -que estaban moi ricos- como feito máis destacable. Os regalos, moi lúcidos. Dende pacs pra sacar ao mozo do cárcere, ata fotos fotoshopeadas nas que aparece Dolores. Porróns Recuerdo de España e fotos, de todo un pouco. O meu amigo invisible estaba de viaxe, así que quedei sen agasallo. Para compensar, estes tres animaliños, un deles vagabundo recollido por unha alma caritativa, e donado á causa. O cd que acompaña é de C., un cedé así radical y tal.

  • Historia 3
Xa llo dixen a P., que se non conseguiamos integrarnos na cea navideña do traballo, non o iamos facer nunca. Eu creo que está máis que conseguido, sobre todo entre algúns sectores. E aínda que perdín a P. nalgún momento da noite, paseino moi moi ben, e coñecín a moita xente interesante. Como sempre, de quen menos o agardas saen sorpresas moi agradables. Y no digo más.

nota: a primeira foto é un pastel con limas que V. lle regalou a M., porque nunca se sabe...
a segunda foto son os tres bichos co cd radical. o de amarelo e camiseta vermella chámase pepe. o resto están sen bautizar. se teñen suxestións...

8.12.06

As mulleres


E alí estaban todas, e todas eran mulleres. As dúas fillas, a muller, a cuñada... Un peso morto nunha cama, respirando mal, cos ollos cravados no teito. E alí estaban as mulleres a velar, toda a noite, e o día todo, durante horas e horas e horas. Ninguén sabe canto lle queda. Eu, o que non podía comprender é que el fose ese. A última vez que o mirei estaba coma sempre, con eses ollos tan grandes e tan azuis a sorrir, abrazando a papá e discutindo -entre risos- de fúbol. E agora estaba tirado nunha cama agardando a que a morte lle entrara pola boca. De nena, lía un conto dos Grimm, no que a morte para levar colocábase na cabeza do enfermo, se mal non recordo, e un médico enganábaa poñendo a cabeza dunha enferma aos pés da cama. Desta volta non tiven dúbida, e a morte agarda na cabeceira a que o tío se decida a morrer. E namentres, elas velando.

7.12.06

antes o Nadal eran un montón de regalos que aparecían no sofá da sala cando espertaba polas mañás. algúns anos aparecían incluso na metade da noite. sei que me fixen maior porque xa non agardo nada con ilusión. Nadal é decorar os escaparates de iria e comer polvoróns e recordar as cousas tristes de todo o ano nunha soa noite. e oir a mamá gritar e despois deprimirme porque se non saio con vestido en findeano hai quen me mira mal. e para o ano non sei que será de min, nin onde pasarei estas datas. pero seguro que hai un lugar millor. o caso é atopalo.
enonsei, nonsei, nonsei...

2.12.06

Ao bon samaritano:

GRACIAS!!!
GRAZAS!!!
GRAZCIAS!!!



(xa ti sabes ;P)

30.11.06

O sexo dos anxos

Hoxe, as grandes axencias de prensa, as emisoras de radio de máis longo alcance e astra as emisoras de televisión autocalifícanse de veículos "informativos". O feito de que cada unha delas coincida case milimétricamente no seu radio de acción cos intereses de mercado económico-ideolóxico de emisor non eiva que, nalgún caso, cheguen a esquecer o pudor adxetivando como "libre" e independente" a súa actividade. (...) Inxenuamente algúns, con plena consciencia os máis, intentan recrear a vella ilusión do individuo que coas súas forzas pode cambiar a historia poñéndose, se preciso é, por riba dela. (...) Parecen pretender que o periodista pode introducir alteracións básicas no funcionamento da sociedade á que serve no máis estrito sentido da palabra.

Ánxel Vence. A independencia do periodista e o sexo dos anxos. 1982

É por isto, e por moitas outras cousas, polas non quero ser xornalista. Por hoxe xa está ben.

29.11.06


Quero facer unha tontería e deixar de ser aburrida. Pero non me atrevo. A vida non é como as películas. Ás veces olvidamos a fronteira entre o que quixeramos que fose e o que é. Fóra están os demais. Dentro está

...

28.11.06

Estreei os meus zapatos novos coma unha nena pequena. Mentres, en Marín chegáballes a auga ao pescozo, porque o río volvía ao seu cauce natural. Agardei a que chegase o bus e marchei pra casa, un pouco triste, porque un dos meus (xa) vellos amores foi amable, nunha amabilidade condescendiente que desinchou o meu ego a ras de chan. E ando desaparecida por Marín, seino. Pero Dios sabe o difícil que é compaxinar a vida académico-laboral e a familiar. Apenas un cine e cinco mil recados. Non quedan ganas de nada. E aínda soñar cunha historia de novela negra. Ser xornalistiña afeizoada estase a facer máis difícil do que a priori poida parecer

23.11.06

Tres intentos de algo que viña sendo o mesmo pero de xeito moi distinto. Escribir os nosos somes nas inmáculas paredes do novo. Cantar ata desgañitarse o Ai, Maruxiña, ou escenificar María de la O. Sair do paréntese no que estiven metida durante dous anos para volver a entrar en lugares indesexables. Acordar entrar a formar parte de iniciativas lusas como equipo junior. Fartarme dos traballos cos que non aprendo nada. Deixar que se metan comigo por estar na tele. Imitar a presentadores famosos, ou a famosos varios. Botar de menos presencias. Disfrutar coa compaña. Lembrarme de buscar a peli que me pediches. Aprender a modular a voz e traducir teletipos do inglés. Facer visitas médicas a enfermitas oculares -non hai un ollo bo, repito-. Enfadarme, por veces, por algunha que outra intransixencia. Odiar as pintadas nas paredes de pedra dos edificios públicos. Cuestionar o valor dalgunhas cousas. Non atreverme a falar co chico da radio. Locutar unha nova sobre a Fontana di Trevi. Facerme punk por culpa dunhas botas de charol. Asinar cos nosos blogs e facer oficial o noso nome blogueiro. Pensar nun novo proxecto en conxunto...

Os amigos, ás veces axudan a olvidar algunhas penas, anque só sexa un parche dunha noite...

16.11.06

Si, saín na tele. Todos foron benevolentes e me animaron. E, non sei, é todo tan novo. Tan diferente.

14.11.06

O fume do tabaco chegou ao asento de atrás mesturado co vento frío da noite. De súpeto lembreime do verán, do fume que chegaba dende a ventana.
A saída só consistiu nunha entrevista pequena e moi institucional, burocrática, medida. Terriblemente aséptica, como soen ser estas cousas da política. E fun con el, que é moi riquiño, pero calado. Calquera sabe que, polo xeral, a xente calada non me gusta. Pero descubrín, sempre acabo descubrindo, que os tímidos, cando collen confianza, deixan de selo. Por eso sempre dou tempo. O tempo que quixera que os demais me desen sempre a min.
Así que fun, e voltei, e agora estou contenta porque ademais teño compañeira no TX2, e ando á procura dun tema para o meu traballo de guión, que quería facelo sobre algún filme interesante, pero apenas atopo bibliografía... E sigo confundida e nerviosa. Pero que ninguén se preocupe. As cousas serán como teñan que ser

9.11.06

Resumo acelerado en plan diario adolescente


Armo escándalo na clase, que se estivese en primeiro, non volvía á facultá coa vergonza. A primeira, o profesor mándame achegarme adiante unhas tres veces. A terceira, dáme un ataque de risa despois de respostar a unha pregunta do profesor ao estilo Mohamed, pensando que non se me oía. A última, ao meu ordenador non lle dá a gana de ir, e tardo o dobre en facer que un coche corra pola miña pantalla.
Na tarde, adícome a buscar unha academia que non acabe co pouco que cobro ao mes. Que caro é ter un nivel aceptable de inglés neste país. Plantéome seriamente recibir clases de conversa dun rapaz que coñecín nun antro de mala reputación xD.
Preocúpome por alguén que está nun estado mental máis ben caótico, e pregúntome se non o estarei eu tamén. Despois, chámoa para quedar, pero a cabina trágame os cartos. Collo a cousa e voume para a biblioteca. Necesito unha ducha e parasitar un rato. Parasitar mentalmente, claro. Mañá teño que ir. E de pensalo, debúllaseme un sorriso na cara. Por fin, por fin hai algo que me ilusiona. Sen tempo non era.

8.11.06


Chego a casa e dígolles que estou namorada. A tele é todo un mundo. Son riquiños, trátanme moi ben, teñen paciencia, son benevolentes, e responden amablemente ás miñas preguntas de nena repelente "para que vale isto???". Está o rapaz de cara triste, que é polo que digo que estou namorada. Ademais ten cara de blogger, que non sei como é, pero el tena. Hai quen di que teño tendencia a namorar dos homes con cara de tristes. Non o sei. Pero o certo é que xa me tarda en chegar o venres para volver, e nunca pensei que se puidese dicir isto dun traballo, pero é que me gusta tanto...

5.11.06

ti optaches polo egoísmo. agora eu escollo a indiferencia


(imaxe: esao)

3.11.06

TX Serán. A ver que tal

31.10.06

1.

Inevitable, o meu encontro cos seus libros. Chego a casa e agarda por min. Non quería mercalo. Non quería lelo. Pero me persigue. Xa hai tempo que me metín na espiral das persecucións. “Regaláronmo en Xerais”, di miña irmá. “É para ti”. Así que abro as páxinas e comezo a devoralo. Aínda non sei que dicir del. Preciso coñecelo máis a fondo.

2.

Visítoos o sábado, só pra saber que tal están, “pra que non olviden a miña voz”. No medio nunha conversa, S. di que se ri dos blogs dos que fan prácticas en xornalismo. Ë un fío tendido para entender que le este blog e o de Xorna. Que entra nesta casa dende hai algún tempo pra rirse de min. Decátome de que no ano e pico de existencia disto, nunca me avergonzara de que o lese miña irmá, meus amigos, algún que outro anónimo que me coñece ben. Incluso que me coñezan en persoa quen antes non me coñecía. Pero non eles. É coma unha violación da miña intimidade. Anque eu xa violei a súa antes. E faise certa a máxima de non recordo quen, que di que tarde ou cedo os teus compañeiros de traballo acabarán sabendo cal é o teu blog. S., a partir de agora podes entrar cando queiras. Agora con invitación. Dito así, non parece tan terrible que se rían de min.

3.

Vou a cemiterio con mamá, o domingo. Repítolle por enésima vez que quero que me enterren no chan, co abuelo, ou con S.T. Dígollo co pleno convencemento de que vou marchar antes ca ela. Disfruto do silencio, e do ruído que fan as pedriñas do chan cando as pisas. Vou co meu vestido novo, para honrar aos mortos, a todos en xeral. Despois atopamos a un home que nos di que pra ser xornalista fai falla moita voluntá. Xa podían ir aprendendo os detractores da carreira. Volvo a casa e poño a mesa. O primeiro domingo de novembro nunca é coma os demais domingos do ano. Fai calor e cheira a día de defuntos. Durmín unha hora máis. Este foi pra min o primeiro domingo de novembro.

4.

Comprei as katuxas. Párame nun paso de cebra Barreiro Rivas e queda a mirar pra elas. Claro que mira pra elas, pra onde, se non?

Na clase, aposto con E. a que saco unha matrícula. A ver quen dos dous as saca. Esta vez, a aposta vai en serio.

Agora marcho. Quedei con M., para facernos un pouco maiores xuntas falando das cousas da vida. Agora teñen un gato. Terei que ir coñecelo un día destes.

27.10.06

Era o meu chico árabe. Onte, a iso das dez, cando baixaba correndo a levarlle a A. algo que deixara na casa, volvino ver. Pasaran xa case tres anos. E estes tres anos foron moito tempo. Cando o vin por última vez, el era xa licenciado en medicina, e eu era aínda unha novata de primeiro de xornalismo. Non sei que foi del. O mir, supoño. Nin sequera o saludei, non sei por que, e non sei se vai voltar, ou se está aquí, ou que raio pasou na súa vida. Moitas conversas de sobremesa no sofá, acordei de súpeto.
Solo agardo volver a velo, e parame a falar con el. Para que volva a ser o meu chico árabe, alomenos por un rato

25.10.06

Chica TVG

Unha marea de 23 aprendices de xornalistas infiltraranse na compañía pública de radio e televisión de Galicia a partir do día 2 de novembro. Foron especialmente entrenados para un único cometido: destruíla dende dentro. Baixo a apacible apariencia de alumnos en prácticas, estas armas de destrucción masiva rematarán coas emisións antes do 30 de abril.
Aviso: se vostede traballa na CRTVG, fuxa antes de ser alcanzado pola onda expansiva...

(Vamos, que me colleron, a min e a 22 máis, para traballar na tele o próximo medio ano. Polo menos o proceso foi democrático, cousa que non poden dicir eles nin eles. Que emoción, xa son chica TVG!!!)

24.10.06

De probas

Xa todos -por unhas vías ou outras- sabiamos que esa praza de prácticas estaba dada. Eu, pola miña conta, sospeito que a outra tamén o estaba, e por iso fixeron proba. Pero foi divertido, porque fixeron preguntas axeitándose a min. Tamén preguntas para pillar, como "que dis se che falo da Sala Galán?". Divertido, si, e esta vez ninguén me chiscou un ollo -adiosgracias-.
Pola tarde veñen os señores da CRTVG a decidir quen de nós pode pasar seis meses de aprendiz audiovisual e/ou xornalístico na cadea pública. Se non me escollen a min, rematouse a miña aventura practiqueira dos próximos seis meses. É o que ten!!!

{nota: esta noite rematou o Ramadam (مضا). Apuren os preparativos, que hai que comezar a celebralo!!!}

21.10.06

aquí estou, coas uñas pintadas de vermello polo aburrimento. sen gran cousa que contar. sen historias, sen anécdotas, sen creacións literarias ridículas, sen links curiosos.
creo que me estou a facer vella e aburrida.


{ah, si, bueno, o tipo de arvis & bauman chiscoume un ollo. houbo quen considerou o aceno como competencia desleal...}

14.10.06

Porto, Porto

Si, unha ponencia non é a cousa máis terrible do mundo, e sen dúbida estaba máis nerviosa que o primeiro día da carreira. O mellor dos dous días, por suposto, as exposicións de Orihuela e Dans, brillantes, ilustrativos, e enriquecedores. -e non é por facer a pelota-.
A compaña tamén axudou bastante, a verdade. Ambas aprendimos moito neste encontro, o poder que cada vez máis teñen os blogs, o seu futuro incerto.
E faría unha crónica exhaustiva, pero hoxe teño máis cousas na cabeza. Teño, por exemplo, a operación de mamá, que non é para tanto, pero ponme nerviosa. As prácticas, comezar a facer traballiños, xa.
E volver a durmir na casa. Agora a miña habitación é verde. Para os musulmáns o verde é o símbolo do paraíso. Eu, non sei, é que non o teño moi claro.

10.10.06


Tería mil e unha cousas que contar de Túnez, da xente, do deserto, da beleza dos seus homes, da súa forma tan distinta de ver as cousas e de vivir. Pero hox só teño ganas de dicir que o sinto, e que te quero, e que me sinto mala e que o estou a pasar mal. E aínda así, as palabras non chegan

30.9.06

e xa.

marchei con un feixe de notas de prensa baixo o brazo e dous enderezos de correo electrónico, firme a promesa de enviar un par de fotos tunecinas. quizais aínda non son consciente de que marchei, ou de que non é deixalos a eles, senón a un xornal de merda, e que non teño porque deixar de velos, que para algo están os bares.
morey preguntábase de cantas pequenas mortes estaba feita a vida dun home. eu diría que cada marcha é unha pequena morte, porque vas deixando moitas cousas atrás, aínda que leves moitas outras contigo. esta foi, nalgún sentido, unha pequena morte. non só polo sentimentalismo de deixar a xente atrás. tamén porque, en certo sentido, é deixar atrás marín, e pontevedra, e a casa. porque estes tres meses foron algo máis que un traballo. foron un modo de vida que non repetirei se todo sae como agardo.
cando voltaba no bus, un borracho díxome que non sabía nin quen era el mesmo. hai moita sabedoría nos fondos das botellas. e o conductor sorriume, sorriume durante tres meses, e tiña ganas de gritarlle a todo o mundo xa rematou todo, pero non fun quen e sentei e lembrei as cariñas de todos ao despedirse, a broma de J, o sorriso de B, os ollos preciosos de N. e a súa actitude de tipo duro. a aperta de R(i), a miña carpeta en Intercambios, o naris de M(s), a pila de papeis na mesa baleira, o calendario de días libres. e tantas caras, tantas roldas de prensa, tanto aprendido, os erros nas maquetas, as mil entrevistas, o mar, o sexo, os ministros e os conselleiros, os alcaldes, os mil e un amores. quen sabe se algún día voltarei

29.9.06

marcha

Non, non é que non queira marchar. Cando cheguei, só tiña ganas de deixalo, de coller a porta e dicir, aí vos quedades co voso xornal de merda. Pero agora custa despegarse e marchar. Hoxe agonicei ata tarde a miña marcha. Mañá non quero saber como vai ser. M(s) e N(a) xa me dixeron adeus. Ou ata pronto, que ás veces é o mesmo. Mañá tocaralle ao resto, a N(s), aos fotógrafos, a B. E o certo é que non quero marchar, e non me arrepinto destes tres meses, de canto aprendín, do incrible que é esa xente, capaz de sacar unha edición turrando co monstro do capataz.
Vólvenme as ganas de ser xornalista, esas que nunca tiven. E agora, quizais porque estea sensible, planteo un futuro que non estea de todo afastado dos medios. E teño medo, porque a satisfacción co traballo non a dan os compañeiros, pero foron tan importantes para min este verán... e tamén teño medo, e máis aínda, ao saber que non vou a atopar tanta xente tan boa en ningún sitio. Non, en realidade non quero marchar

26.9.06

e se non fose pola dor hoxe sería un día estupendo. falar co desfacedor de entuertos, saudar ao meu camareiro favorito, volver ás rúas de pedra, a compaña, volver a entrar nas cuarentas de zara (nas do resto do universo sempre entrei, co cal é cousa de zara, que está tallando normal)
e tamén cousas estrañas, como aquel rapaz que ía sentado diante miña no tren e despois camiñou case ao meu carón polas rúas de pontevedra. non creo que o volva ver, porque atopei a m. e xa non souben onde se metera, co cal non lle podo pedir permiso para colgar esta foto súa. e quedei coas ganas de preguntarlle se era artista ou se estudiaba belas artes simplemente. (levaba un carro cun lenzo dentro, e tiña cara de ser unha persoa realemente interesante). sempre me bota para atrás o estúpido medo a non sei que. a próxima vez, queda prometido, pregunto.

{nunca te sentíches gilipollas ao anunciar algo importante na casa e que pasen de ti? creo que me farían moito máis caso se dixese que me caso, que merquei un pantalón ou que rompín unha unlla...}

25.9.06

da cena e multicumpleanos do sábado ao traballo de artesán do domingo arranxando unhas camisetas sosas, ou mercar un pixama ou uns pantalóns "pitillo" ou preparar as cousas para a semana que vén ou ver de coller un tren para falar cun profesor que me bote unha man para encamiñar o futuro. cen mil cen cousas que facer. axudar a mamá ou pensar que ben que quedei con elas, que bo recordar os vellos tempos, que raro poder falar de cousas de infancia con xente que te coñecía daquela...

22.9.06

estreei a gabardina
o delegado díxolle a B. que era simpática, e B. díxolle que valía un montón
-e eu sinto un orgullo que prefiro non manifestar-
e tamén rin a ratos
e quedei para unha cea
e aborrecín o traballo transcriptor
e faleilles da memoria -a das prácticas- ata crear espectación
e máis nada

21.9.06

a oito días...

Recibir resposta de X.M., engancharte a unha emisora estraña, rirte da mobilidade dos berberechos ou quedar cun delegado para falar de auga e máis auga. Pequenas cousas para ir pasando os días. Descubrir que jirafa é con j porque a j parécese máis ao pescozo da jirafa que a g, ou saber que eles son uns alarmistas e no colexio non caeu ningún tellado. Agora que lle empezo a coller gusto aos días, cando non está M., agora todo vai rematar. E teño ganas, non vaian crer, pero é que me dá medo olvidalos, de non miralos a cada momento rindo pola redacción.

18.9.06

Talmente real, señora

Unha redacción pequena. No centro, cinco mesas con pilas de folios, e catro persoas sentadas diante dun ordenador tecleando. Cando se sube o telón, N(a) está falando de Hugo Piñeiro, mentres que N(s), B., E. e O. escoitan.

N(s)- es que los de Marín son unos bestias.
O. - oye, coidado co que dis
N(s)- vasme dicir agora que non?

Entra en escena M., que vén do seu despachito na parte esquerda do escenario, e diríxese ás mesas centrais
M. - oye, ¿coger es con g o con j?
O. - home, se me pos como exemplos de Marín a M. e a Hugo Piñeiro...

B. comeza a rir moi moi moi ruidosamente

M. - ¿de qué te estás riendo?
B. - (aínda rindo) De ti!!!
M. - ah, bueno! (dá a volta e marcha ata sair da escena)

15.9.06

a flor máis linda do meu xardín

{benvida aos 21!!!}

13.9.06

N.

Adoro a N.
Adoro a N.
Adoro a N.
Anque sexa borde comigo, e ás veces me grite, e ás veces se meta comigo, anque lle gusten os chistes malos e "groseros", que diría B. Anque diga que no Morrazo estamos sen civilizar. É o mellor xefe que terei en moito tempo. O mellor compañeiro de traballo que terei en moito tempo. Bueno, esto último, tamén aplicable ao resto da troupe da redacción. Cando rematen estes tres malditos meses, quedarán máis cousas boas que malas. Porque as cousas boas están gañando á forza un espacio máis grande. E non vou negar que me agrade.

murales da facultade de ciencias da comunicación de universidade buenos aires

11.9.06

hai veces en que parece que algunhas cousas só che poden pasar a ti. onte quedei con R. pra ir aos Milagres de Amil a ver que se cocía e facer despois unha crónica cutre como a de todos os anos.
mentres agardaba por el, sentóuseme ao lado un home que me contou toda a súa vida. Pobre profesional, adicado a pedir polas portas. nin un peso me pediu, supoño que só querería falar. e cando xa estaba no bus saudoume coa man. despois tivemos que ir falar cunha vella que cumprira 100 anos, e sorprendeume que recibira a visita da súa irmá que vivía en Bos Aires e nin se inmutara -o cal corrobora a miña teoría de que todo era un paripé coa vella-. e nos Milagres, despois de case unha década, houbo paseo en ataúde e camiñantes de rodillas, todo un espectáculo.
e hox, despois de ver en persoa a un home que pensei que en realidade non existía, aguantar que me digan "esto es una mierda", e responderlle que podía ser máis majo, e rir cando despois de baixar a mercar "corazones salvajes" para N., e dicirlle que o fixen con moito amor me responda "pero si yo lo único que quiero es sexo!"

  • nota 1: na entrega dos premios savater levaba as gafas -que por certo eran horribles- estremadamente sucias. ademais cáeme estremadamente mal
  • nota2: ironicamente, un redactor do faro de vigo recibiu un premio de xornalismo por escribir sobre a necesidade de normalización lingüística do galego. era millor tirarse por un barranco.
  • nota3: non sei se é culpa miña ou túa. será das dúas. non teño máis escusa que oito días seguidos traballando sen descanso. non sei se che vale. a min, dende logo, non me convence. e non podo dicir que o sinto, porque non valería de nada
imaxe: corazón salvaje, de claudia manperl (creo)

8.9.06

exclusiva


Quería colgar en primicia aquí a miña entrevista con Jesús Agelet, actor na compañía Els Joglars. Pero non tiven tempo a pasala, e agora non teño ganas. Así que deixo a exclusiva para o xornal. Aínda que non o merezan.
Só dicir que me deixou impresionada, e encantada. Que aprendín moito nos tres cuartos de hora que estivemos a falar. E que agardo disfrutar moito da obra mañá pola noite. Dáme igual a forma de pensar de Boadella, a polémica, ou o que sexa. Estou segura de que son fascinantes

7.9.06

Onte R. dixo que dez anos eran demasiado tempo para estar coa mesma muller. Dez anos son moito tempo así en xeral, engadín eu, hai dez anos xogaba con monecas. (e agora con monecos, puntualizou R.) Pero o certo é que isto fíxome pensar. É posible ficar ao carón dunha persoa durante tanto tempo? ou iso é antinatura -por moito que nos creamos seres racionais-? Estar tanto tempo coa mesma persoa non será perder parte do bo da vida?

6.9.06

Sen dúbida é unha persoa fascinante. Nunca pensei que dixese isto dalguén adicado á envelenar a vida da xente, como fan a meirande parte dos da súa especie. El gústame. A forma que ten de falar coa xente, de repasar as caras dos xornalistas antes dunha rolda de prensa. A forma directa e natural de falar.
Sen dúbida estou fascinada con el. A meirande parte do seu partido ao longo do país cáeme máis ben mal. E ademais é unha alcaldía que, en teoría, nin me vai nin me ven. Pero gústame, gústame o seu xeito de facer as cousas, como saúda á xente pola rúa, como sorrí rodeado de alcaldes veciños que lle ceden a el a palabra. Si, o meu alcalde favorito, ou diso non se pode ter?

2.9.06

de volta

Tiña pensado estar de vacacións do blog alomenos un mes. Pero hox, ao despedir a papá e mamá disfrazados, que ían á Feira Franca, déronme ganas de escribir. E eu, que estaba convencida de que nunca máis volvería ter ganas de facelo, non puiden menos que sorprenderme. E non teño moito que dicir, pero podería contar que fun de paseo pola meirande das feiras e unha bruxa prediciume que algún día vou ser unha muller con poder -parvadas-, e vin a varios ferreiros domeando o metal, e ás naseiras traballando nas redes, e merquín un amuleto celta a un portugués moi guapo, e unha folla de coiro, e arrolei a un porquiño -seica celta- que se puxo a berrar coma un tolo ao mirarme, e vin a azores en plena caza e disfrutei dunha das cidades que máis me gusta en pleno esplendor (con alcalde-favorito-disfrazado incluído, e os do PP rabeando)
Sería inútil tentar resumir estes días de silencio, as mans, o cego, a excursión a Cangas, a aceleración co tema do congreso, a volta de N., e mil e unha cousas máis. Sigo triste -á hora de escribir-, e cada vez con máis ganas de seguir estudiando canto máis lonxe millor. Nena, foi un pracer compartir o día contigo. Ao resto, gracias por agardar por min. Necesitaba un respiro

19.8.06

Polo de agora


...péchase o espectáculo, ata novo aviso. Preciso descansar de moitas cousas, recuperar moitas outras. Ninguén precisa explicacións, xa todos sabedes. As cousas non son sempre como cremos que son. (nota: gracias, nenos e M., polo día coruñés; agardo se repita pronto)

16.8.06

non podía ser doutro xeito. hox era o último día en Marín, e nesta última semana aínda non pasara nada malo. así que hox, a última hora da tarde, un operario do porto foi ingresado no hospital despois de ter un accidente coa draga coa que traballaba. unha perna. ademais do morto en accidente de moto de Santomé. despídome con estas novas, que ben. quizais esta fora a primeira e última vez que fago local en Marín. quizais non, é seguro.
e despedinme da competencia, especialmente de A., que marcha un ano a Barcelona, e do Concello, e de todo un pouco. estar aquí é tan distinto a cubrir a información de aquí... creo que o vou botar moito de menos este inverno....
xa non lembraba como é o ruído da chuvia contra o cristal. sei que despois do lume, que chova non é o mellor, pero non podo menos que aledarme. ogallá isto pasara hai uns días, e aforraríamos moito monte. malditos incendiarios

15.8.06

xa van 11 días ou 12 dende que comezou. hoxe, que fun ata O Campo, dinme conta do afortunada que son porque aquí non ardeu. E síntome inútil porque mentres os voluntarios vixían o monte, eu teño que buscar estúpidas noticias que ninguén vai ler. Pero atopeime con H., que había ben tempo que non o miraba, e falei un cacho con el. Tan riquiño coma sempre, que non lle subiron os aires madrileños á cabeza, como a outros. E pola tarde voltarei ao antro a comerme o ordenador toda a tarde. Cada vez máis claro que vou a seguir o consello de S. e M. e vou a aproveitar non ter carga ningunha para marchar, lixeira de equipaxe. Aínda queda moito por diante

13.8.06

resumindo...

nin dicir que o Cabaret D'aquí estivo incrible, aínda que o público non soubo aprecialo. e despois trasladeime de sitio e fun a un concerto onde todas as pijas de pontevedra gritaban orgásmicas cada vez que os suxeitos do escenario lles dicían: sois unos superyonkis!!! foi un espectáculo penoso, podo aseguralo. pero estou contenta porque estiven con A. e coa xente que, agás dúas persoas, debera ser a de sempre pero resulta que é a de antes, pero xa ven de lonxe e xa case nin me dá pena.
de hox, só podo dicir que estou cansa e que o calzado me fixo dano nun talón. que a visita foi o mellor do día. que non puiden estar co gabinete de crise, pero aínda así, foi un día estupendo. que teño ganas de velas.
e que odio a xente que non ten ningún respeito polo traballo dos demais e polos sitios públicos (vai pola foto)

11.8.06

Provocador, directo, sincero. Cunha conversa sólida e atractiva. Sentido do humor. A entrevista foi breve, pero a conversa de despois foi longa. Perdoou os meus erros de principiante e ata me convidou a ir tomar algo con el algún día. Fixen caso dun consello e pedinlle matrimonio. Dixo que si e riu. E quedou comigo outra vez pola tarde e buscamos un sitio para sacar a foto, e despois falamos de política, de lumes e de escenarios. Do morto que está o galego, en xeral. De Marín e de D. De todo un pouco. E foi tan agradable falar con el que ata me sorprendeu, porque agardaba outra cousa, non sei o que. E tiven un bo día gracias a el, sen máis

nota 1: e para todos aqueles que me lean sorprendéndose de que aínda non o dixera, aí vai: é guapííííísimo e ten uns ollos ...

nota 2: dixo que a foto que máis lle gustaba era unha coas gafas de sol. Pero esta estaba mellor encadrada...

10.8.06

que fácil era todo cando nena. cando parecía que as cousas nunca habían cambiar. cando non había problemas que fixeran berrar e dicirse cousas terribles.
agora só quero marchar -aínda sabendo que é de covardes-, marchar tan lonxe que se borren as pegadas do camiño, e ninguén poida atoparme máis. ser unha voz ao teléfono, si, ola, estou ben, eu tamén vos boto de menos... ás veces. fuxir deste sitio onde, despois de tanto tempo, aínda non atopei o meu sitio, encaixar no meu oco de peza de puzzle.
quixera estes días volver ser nena. e non ser como son, ser outra persoa. ser outras persoas. e desfacerme desta coiraza e desta maldita memoria que me fai lembrar as cousas máis inauditas. poder abrirme e deixar as entrañas enriba dunha mesa para que un adiviño calquera viñese a lermas. facer un diagnóstico.
e poder, por fin, deixar de pensar que maldito o día que comecei (comezamos) a facerme maior

6.8.06


entre as miñas tarefas familiares de hox estaba axudar a mamá a facer unha empanada que mañá vou a degustar salvaxemente nunha xornada de praia. coa masa sobrante fixen unha oda ao meu embigo. é un rollo moi infantil, pero polo menos ando distraída, esquencendo que teño outras preocupacións meirandes. canto custa facerse maior!!!

5.8.06

marín arde. e esta impotencia

4.8.06

o oso das tuberías

escoitei historias de ribeira da súa boca, e despois pensei en levarche este agasallo, que non sei se será millor que o collas directamente dende aquí.

"Soy el oso de los caños de la casa, subo por los caños en las horas de silencio, los tubos de agua caliente, de la calefacción, del aire fresco, voy por los tubos de departamento en departamento y soy el oso que va por los caños(...) Yo busco la canilla que siempre queda abierta en algún piso; por allí saco la nariz y miro la oscuridad de las habitaciones donde viven esos seres que no pueden andar por los caños, y les tengo lástima al verlos tan torpes y grandes, al oír cómo roncan y sueñan en voz alta, y están tan solos. Cuando de mañana se lavan la cara, les acaricio las mejillas, les lamo la nariz y me voy, vagamente seguro de haber hecho bien."

ademais, hox dixéronme que estaba guapa varias veces e case cheguei a crelo. e tamén, estiven un rato a falar coa competencia -que sorte coñecelos- e descubrín que vou atopar a medio concello nas vacacións. canto me gusta marín, meu deus!!!

31.7.06


Os blogueiros son dunha raza máis ben rara. para comezar, son majos -cousa difícil ou imposible de aplicar aos membros de calquera outra raza así en termos xerais. Ademais son sociablese son quen de interrelacionarse os grupos de adolescentes e maduritos entre si. Ademais son uns frikis, pero iso é case sobra dicilo...
Non sei que dicir da xantanza de onte... a mágoa que me dou ter que marchar tan cedo? as ganas que teño de que se repita? que o alcol é moi malo para a saúde? que cada xantanza vas descubrindo novos blogueiros e cada cal millor? que estou a facer un post peloteo - aparte de ñoño e chungo-totalmente? que aínda faltaba moita xente?
é que non sei moi ben o que dicir... o único malo que tivo o día foi esas malditas astillas que me levei pra casa clavadas nas mans... do resto... agardarei á próxima con ansia...

29.7.06

O teu último toque foi ás 20.04. Un minuto antes, ás 20.03, un home chegaba correndo ao posto de socorrismo de Aguete porque na praia do lado o seu irmán estaba a piques de morrer.
Case ás nove cheguei eu, e o corpo estaba deitado na area, tapado cunha sabán, e custodiado por dous policías da nacional.
Eu quería escribir hoxe sobre a botadura dun barco e a visita dunha ministra. Pero en dúas semanas xa escribín de dous mortos, mortos no mar.
Ao chegar á redacción N. preguntoume se aínda quería seguir nese oficio. Non souben que responderlle. Despois quedamos sós e contoume como foran as súas prácticas e os seus primeiros traballos. "Todo o que sei aprendino na radio", dixo. Porque lle tocou a época do tripartito galego e ía só e non lle quedou outra que aprender. -No fondo, aínda que non queira admitilo, eu tamén estou a aprender del. E estou a collerlle un cariño tremendo. Botareino de menos cando o luns diga que se vai, cando en setembro eu diga que me vou-.
Creo que xa o dixen, que hox quería falarlles de botaduras de barcos e ministras correntes. En realidade, o que acabei contando, o que quixera contar todos os días, é o moito que me gustan os ollos de N., e o cheiro que o seu Ducados vai deixando entre as mesas cando fuma na ventana. E tamén, a súa ollada, a medio camiño entre paternal e cansa, cando lle desexo un bo fin de semana ao saír da redacción, ás once e media da noite

28.7.06

livedo reticularis, seica

27.7.06

Tería demasiadas cousas que contar dos últimos tres días. Cheguei a Compostela aínda atordada pola rolda de prensa do señor ministro. En Galeras agardaban todos. Podería comezar a nomealos, un por un, e de seguro esquencería a alguén.
Se digo a verdade, non agardaba demasiado deses dous días. Pero foron dous días enormes, con poucas horas de sono porque ela non quería durmir ata que estivese o sol ben alto. E despois queimeime no sol da Quintana, e comín tirada na herba, e din voltas, e púxenme unha pegatina de Isca -non sei ben por que- e abandonei a certa personiña á boa de deus porque estiven máis perdida do habitual, e fun á churrascada -pouco rato- e levei petazetas -poucos, porque xa os comera mentres escribía o texto do señor ministro-, e recibín algún que outro par de bicos -algún deles, gárdoos con cariño "a lo fan histérica", e estiven ben acompañada ata que chegou o tren que me había levar de volta a casa.
E admito que volvín cortar o pelo, e agora mordo as uñas -non o facía dende os doce anos- e estou a comer conguitos coma unha loca, aínda sabendo que o chocolate non me fai ben. E sigo a aborrecer a inutilidade á que me induce este maldito traballo.
O que daría por voltar á Compostela do martes e esquencer que teño que facer unha páxina diaria, e que teño que escribir sen estilo ningún, contando cousas que non lle interesan a ninguén e das que ninguén aprende, nen sequera eu

23.7.06

mulleres


Ou muhé, que no noso idioma ben sendo máis entendible. aló fumos os catro xinetes do apocalipse, a probar as areas de Ohaio. E ben boas que estaban. Fallounos unha, pero fumos. E que pracer ver os seus torsos espidos na praia, e vivir unha picadura en directo, e pasear pola feira do libro -e mercar-, e discutir con un señor autobusero que era máis borde que... e coñecer aos señores G.P., e poñerse morena ao sol que veranea en Cangas.
(E estar espiadas toda a tarde por unha nena que, de seguro, estaba a soldo de axencia... ou non!!!)
En fin, que se repita o 24 night, pero desta vez, aumentando o persoal!!!

21.7.06

Nunca estivera tan en Marín desque marchei. Gústame meterme no Concello para ver que pasa cada día, e falar con xente que aínda te sorrí pola rúa. Saber que rúas se van empedrar e cando se van limpar as praias. O señor aquel que cada día ves escribir nunha cartulina con boli verde enriba dunha furgoneta abandonada con cristais rotos, e con probabilidade te esquezas de ler o que escribe o día que non o atopes. O neno aquel que te mira rindo de detrás da porta dun comercio pechado. As roseiras vermellas que hai ao carón do Concello, e a rolda de prensa co home aquel, pai dun dos primeiros amores platónicos, unha espiña que aínda tes cravada.
Gústame o aire de Marín polas mañás, e que me pregunten de quen veño sendo. Que me deixen notas de prensa nun buzón que digan "sacrificando o proxecto nacionalista pola moqueta, coches oficiais e garabatas. Se Paco Rodríguez tivera un mínimo de dignidade, xa tería presentado a súa dimisión"
E é que, polo de agora, aínda teño esperanza de que este siga a ser un pueblo tan enorme coma sempre... Que grandes somos cando queremos!!!

20.7.06

T.

hox volvín a estar con el. non sei que é o que ten T. que me guste tanto. non sei se é pola súa voz, ou a forma de falar, ou todo o conxunto da súa personalidade puramente marinense e macarril combinada con certo frikismo e culturetismo para certos temas.
en fin, que para o ano marcha, e vouno botar de menos polas veces que fumos xuntos no tren, e no bus, e nos atopamos nalgúns antros santiagueses ou por pontevedra ou por marín...
solo espero que non leas isto e que o pases moi ben... e poder mirarte moito este vrao. dios, canto vou botar de menos a algúns nenos...

19.7.06

hox, a miña primeira nova de xornalista de verdá: a morte dun home nas plataformas, aló pola costa de nova orleáns.
e é que pase o que pase, sempre me persigue o mar. nas cousas importantes, e máis nada
dar esta nova ponme triste, e non sei se queor escribila con ese ton aséptico e estrictamente informativo desa merda que lemos cada mañá.
todas as mortes no mar son tristes. o signo inefable do nacemento.
e mentres, poderei seguir créndome o ser máis frustrado do mundo ou egoístamente triste e explotada. un home vai cruzar o océano para chegar morto á súa casa. e máis nada

17.7.06

Onte estiven na sauna que é a pedra no vrán. Terrible. Un calor de morrer. Pero é que estaban elas. Unha vez máis, as cinco xuntas (un pouco apagadas pola calor, pero xuntas). Caufield, Xorna, Pau, Madeleine. Eu, coma nos vellos tempos, detrás da cámara. E elas, igual ca sempre, como se non a tivese nas mans.
Si, non me olvido, tamén estiven un anaco (aínda que moi pouco) con el. Pero non chegou a nada.
E voltar pra casa con iso a todo volume para avergonzarme... e mirar os fuegos, e ocuparme de aquí nun mes de cubrir, para eles, Marín. E falar con ela sen saber que estaba alí... que alegría!!!

14.7.06

Balán


Era el. Era John Balan e estaba alí. Igual que cando era pequena e ía á Operación Kilo con mamá e había un señor que cantaba mentres petaba nunha porta. Para os nenos de todas as xeneracións era un boneco a tamaño real. E tamén unha razón para sentirse orgulloso.
Alí, na homenaxe estaban moitos amigos. Houbo palabras sinceras ainda que houbo tamén algunha hipocresía (diso sempre hai). Tiña razón Manuel Ruibal ao dicir que se todos os presentes foran alomenos unha vez a visitalo, faríanlle o tempo máis levadeiro.
O mellor, sen dúbida, o Xarangallo Mangallo. Non sei se quen non é de Marín os coñecía. Son do mellorciño dopueblodetodalavida.
E pouco máis que dicir. Que cantei por vez primeira o Marín del alma, despois de oirllo tantas e tantas veces á miña nai. Que me emocionei, como case todos os que estabamos alí. Que non quero chegar a vella.

E como colofón, encontronazo (que non encontro) con grandes e enormes blogueiros galegos. (Preferiría borrar ese momento da memoria de todos, se me disculpan)
Ah, e disculpen pola mala calidade da foto. É que estaba moi atrás, e... bueno, todo iso

13.7.06

again

por fin puiden publicar outra vez en galego, anque sexa algo sobre a feira do libro (como non, o tándem galego-cultura nos medios). e falei un bo cacho cos libreiros (majos) e tamén fun a unha charla sobre os hábitos sexuais dos galegos, e mañá sae no xornal escrito a medias con s. para todo o país. e estou contenta e rin moitas veces na redacción (sobre todo polo lanzamento de follas de bacallau) e aledeime de ter de conpañeiros de prácticas a certos dous e pasei moita calor e aprendín no fedello (no fedello SEMPRE se aprende, sobre todo se está asca) e mil e unha cousas máis. foi, se queren dicilo así, un día bastante pasable...

nota: dérenme ganas de mercar o último de rivas. son unha vítima do márketin, pero home, é que son humana!!!!

10.7.06

tería moitas cousas que contar. por exemplo que onte bailei na orquesta. que o sábado pola noite me chamaron dende ortigueira e un grupo de borrachos cantou o cumpleañosfeliz, mentres dous bos amigos berraba: contratamos un coro, contratamos un coro!!! que dende cangas tamén me cantaron e me mandaron unha mensaxe preciosa. que pasei unha boa noite vagando polos antros de pontevedra como non o facía hai tempo. que a pesar da idade, hai sitios onde aínda me chaman adolescente e pequena. que quizais non poida ir á chuzrrascada esa. que teño ganas de ver a algunha xente, de non ver a outra, de librar os sábados, e de escribir algo que mereza a pena nesas malditas páxinas impresas.
xa ven. podería contar moitas cousas. no canto diso vou ficar calada. quizais así estea máis guapa, non sei...

8.7.06


estiven os últimos días tentando convencerme de que nunca nacera, pero na barriga teño unha cicatriz que se empeña en contradicirme, que me ata co mundo real, como diría rivas. estiven tentando convencerme, tamén, de que o tempo non pasa, pero irremediablemente pasa e cada día nótome máis maior, anque non me guste. e tamén me vou definindo e deixo de ser aquela nena que non paraba de falar, pero sigo tendo estes ollos un algo saltóns e tristes das fotos de cativa.
ando pensativa estes días e doulle mil voltas a todo. quero, xa que esta fiestra é miña -se o señor blogger mo permite- facerme un regalo. aí volo deixo

"Aprender a mirar os ollos, a mirar lentamente, profundamente, aprender a escoitar cos ollos. Ninguén pode soportar a interrogación do silencio, escribiuse. Ninguén pode soportar a interrogación dos ollos. Os ollos descúbrennos e encúbrennos. Canto tempo tardei eu en habitar os meus ollos, vivir neles, poboalos. Porque polo xeral fuximos da rexión dos ollos, demasiado clara, e nos agochamos nos sotos do corpo. Hai que ir vivir aos ollos como ao alto da claraboia, aos claros faiados da casa, aos ceus do corpo. Estar nos meus ollos para que se me vexa e para ver. Instalarse nos ollos coma nas estancias máis soleadas do corpo"
saqueino daquí stumbleando un pouco...
non é fascinante???
non foi tan malo o día. falei coa incrible xente da asociación "Os Palleiros", traballei sen presións gracias á fantástica xefa, botei unhas risas na redacción, decidín ir a traballar de reenganche o 25, recibín unha chamada que me deixou sorrindo, comín unha palmeira de chocolate no bus cara a casa, e vou sair pola noite adalo todo... un pouquiño (en Marín, Cómplices en concerto. É o que hai!!!). E dentro dunhas horas, aquilo que NON vai pasar...

pd: sinto ter sido tan gris estes días. Nena, neno, non sei que faría sen vos este verán!!!
(teño ganas de vos volver mirar a todos!!!)

7.7.06

se ser xornalista é isto, maldito o día que decidín facer prácticas. era máis feliz na ignorancia.

(neira, bótote de menos)

5.7.06

marrón

nada máis chegar pola tarde dixéronme: en castellano, eh? e despois tamén llo dixeron a unha compañeira que me estaba a ler un folleto en voz alta. quizais me ven coma unha apestada que chegou á redacción e ameaza con infectar a todos os xornalistas. es que ya nos viene esta niña a hablar el gallego, y aún por encima es que te quiere escribir en él, tú ves? sabiendo como te son en vigo...
e xa ven, señores, que é peor a autocensura que calquera cousa, e cun par de avisos é o que consiguen. en fin, que aínda me quedan tres meses, e polo de agora, ben puidera ter sido mellor (e non falo só da lingua, senón tamén dos contidos). estou nun momento parecido ao que dicía certo señor: "el pelo duda hasta quedar en un castaño mediocre, a los ojos, todo marrón corriente, que es el color de los que no vamos a llegar nunca a nada".
e os próximos tres meses (e quen sabe canto tempo máis) van a ser moi marróns, do marrón máis corrente e mediocre que nunca se puidese imaxinar