Balán

Era el. Era John Balan e estaba alí. Igual que cando era pequena e ía á Operación Kilo con mamá e había un señor que cantaba mentres petaba nunha porta. Para os nenos de todas as xeneracións era un boneco a tamaño real. E tamén unha razón para sentirse orgulloso.
Alí, na homenaxe estaban moitos amigos. Houbo palabras sinceras ainda que houbo tamén algunha hipocresía (diso sempre hai). Tiña razón Manuel Ruibal ao dicir que se todos os presentes foran alomenos unha vez a visitalo, faríanlle o tempo máis levadeiro.
O mellor, sen dúbida, o Xarangallo Mangallo. Non sei se quen non é de Marín os coñecía. Son do mellorciño dopueblodetodalavida.
E pouco máis que dicir. Que cantei por vez primeira o Marín del alma, despois de oirllo tantas e tantas veces á miña nai. Que me emocionei, como case todos os que estabamos alí. Que non quero chegar a vella.

E como colofón, encontronazo (que non encontro) con grandes e enormes blogueiros galegos. (Preferiría borrar ese momento da memoria de todos, se me disculpan)
Ah, e disculpen pola mala calidade da foto. É que estaba moi atrás, e... bueno, todo iso