marrón

nada máis chegar pola tarde dixéronme: en castellano, eh? e despois tamén llo dixeron a unha compañeira que me estaba a ler un folleto en voz alta. quizais me ven coma unha apestada que chegou á redacción e ameaza con infectar a todos os xornalistas. es que ya nos viene esta niña a hablar el gallego, y aún por encima es que te quiere escribir en él, tú ves? sabiendo como te son en vigo...
e xa ven, señores, que é peor a autocensura que calquera cousa, e cun par de avisos é o que consiguen. en fin, que aínda me quedan tres meses, e polo de agora, ben puidera ter sido mellor (e non falo só da lingua, senón tamén dos contidos). estou nun momento parecido ao que dicía certo señor: "el pelo duda hasta quedar en un castaño mediocre, a los ojos, todo marrón corriente, que es el color de los que no vamos a llegar nunca a nada".
e os próximos tres meses (e quen sabe canto tempo máis) van a ser moi marróns, do marrón máis corrente e mediocre que nunca se puidese imaxinar