e xa.

marchei con un feixe de notas de prensa baixo o brazo e dous enderezos de correo electrónico, firme a promesa de enviar un par de fotos tunecinas. quizais aínda non son consciente de que marchei, ou de que non é deixalos a eles, senón a un xornal de merda, e que non teño porque deixar de velos, que para algo están os bares.
morey preguntábase de cantas pequenas mortes estaba feita a vida dun home. eu diría que cada marcha é unha pequena morte, porque vas deixando moitas cousas atrás, aínda que leves moitas outras contigo. esta foi, nalgún sentido, unha pequena morte. non só polo sentimentalismo de deixar a xente atrás. tamén porque, en certo sentido, é deixar atrás marín, e pontevedra, e a casa. porque estes tres meses foron algo máis que un traballo. foron un modo de vida que non repetirei se todo sae como agardo.
cando voltaba no bus, un borracho díxome que non sabía nin quen era el mesmo. hai moita sabedoría nos fondos das botellas. e o conductor sorriume, sorriume durante tres meses, e tiña ganas de gritarlle a todo o mundo xa rematou todo, pero non fun quen e sentei e lembrei as cariñas de todos ao despedirse, a broma de J, o sorriso de B, os ollos preciosos de N. e a súa actitude de tipo duro. a aperta de R(i), a miña carpeta en Intercambios, o naris de M(s), a pila de papeis na mesa baleira, o calendario de días libres. e tantas caras, tantas roldas de prensa, tanto aprendido, os erros nas maquetas, as mil entrevistas, o mar, o sexo, os ministros e os conselleiros, os alcaldes, os mil e un amores. quen sabe se algún día voltarei