marcha

Non, non é que non queira marchar. Cando cheguei, só tiña ganas de deixalo, de coller a porta e dicir, aí vos quedades co voso xornal de merda. Pero agora custa despegarse e marchar. Hoxe agonicei ata tarde a miña marcha. Mañá non quero saber como vai ser. M(s) e N(a) xa me dixeron adeus. Ou ata pronto, que ás veces é o mesmo. Mañá tocaralle ao resto, a N(s), aos fotógrafos, a B. E o certo é que non quero marchar, e non me arrepinto destes tres meses, de canto aprendín, do incrible que é esa xente, capaz de sacar unha edición turrando co monstro do capataz.

Vólvenme as ganas de ser xornalista, esas que nunca tiven. E agora, quizais porque estea sensible, planteo un futuro que non estea de todo afastado dos medios. E teño medo, porque a satisfacción co traballo non a dan os compañeiros, pero foron tan importantes para min este verán... e tamén teño medo, e máis aínda, ao saber que non vou a atopar tanta xente tan boa en ningún sitio. Non, en realidade non quero marchar