despedidas (iii)

os últimos catro anos foron como un asentarse todo por dentro. parte do que son é culpa vosa. aprendín a querer á xente coa que pasaba vintecatro horas ao día pola maldita necesidade humana de querer.

encaixar era a miña grande preocupación, e atopei unhas cantas pezas irregulares na mesma caixa de puzzle sen facer na que andaba eu.
por iso me gustades. porque non sodes coma o resto. porque conseguín encaixar no in-encaixable. porque seguimos a ser, a pesar de todo, pezas soltas.
ando ás despedidas, estes días. esta noite será a definitiva, de aquí en algo máis dun mes. cando volva xa non terei ganas de estar triste. agora comeza a aventura. "e onde vaiamos estaremos ti e mais eu/ e quen sabe se todo isto non virá tamén", ou algo así dixo o poeta.
pois o dito.

(nota: faltan moitos, moitos moitísimos na foto. pero roubeilla a m., que eu agora viaxo sen equipaxe e non levaba ningunha enriba)

despedidas (ii)

si, si que aprendín. sería unha estupidez e unha mentira decir que non aprendín nada en catro anos metida na factoría. aprendín a aprender, a que me interesen as cousas e buscalas por min mesma. a descubrir que está ben e que mal pola miña propia conciencia, e non por absurdas normas. aprendín que o que algúns me ensinaron non o vou poder facer nunca nun medio (para ben e para mal). aprendín a querer unha profesión que quizais non chegue a exercer nunca, quen sabe.
descubrín que os vou botar de menos (a uns máis, outros menos, outros nada)

despedida (i)

só ti sabes cantas veces chorei na pedra, cantísimas rin. só ti, das noites que fun á Quintana a chamarlle filladeputa á lúa por rirse de nós e estar aí arriba, tan lonxe.
pola rúa funme facendo maior, pola única rúa que me pareceu bonita o día que tiven que escoller destino. e agora marcho, nunha vorixe de caras, de datas, de recordos. nunha vorixe de cousas indefinidas que é o que está por vir. deixo moito aquí. deixo todo o que fun en catro anos. deixo a pegada de mil amores, de mil historias. nons ei cando voltarei, como di a canción. mais agardo atoparte no mesmo sitio, impertérrita, insolente. para que sigas sendo o meu refuxio. o acougo das noites das que é imposible -impensable- durmir.

venres-nait

as grandes noites son aquelas que non planeas e as cousas salen como non pensas que van sair. acompañarse de grandes personaxes é a clave. poñer música e bailar coma tolos, con luis de matos ao fondo no luar. e despois, despois que pase o que sexa. que máis dá? apenas un exame e só dez días para despedir a pedra

A sala de estar é o lugar polo que temos que comezar, se é que ao cabo queremos entender a dinámica constitutiva de abstraccións da caste de "comunidade" ou "a nación".
(D. Morley)

Aprendín a grande lección de que hai frases que, sacadas de contexto, parecen unha tontería. Tamén aprendín que hai frases que, incluso no seu contexto, son unha ida de olla.

Tú, es que estás pensando en el equinocio de verano, pero no siempre es así.
(D., 20/06/07, 00.57 h.)

Sempre así de productivas, as horas de estudio na biblioteca. Con conversas que fan que se che olvide que estás a dous exames de rematar a carreira.

APETEGA

O venres á tarde, cando pasaba pola praza do Toural atopeime cunha "mostra" que non estaba anunciada no sitio-onde-miro-sempre as cousas que pasan nesta cidade. Era unha presentación de traballos de tecnoloxía de rapaces de ESO, que se facía para protestar contra a reducción das horas de Tecnoloxía que van sufrir os rapaces destas idades trala implantación da LOE.
Era impresionante (alomenos para min): aparelliños que percorrían circuitos, norias, ascensores... todo saído das clases e feito por rapaces de entre doce e dezaseis anos. As miñas clases de Tecnoloxía nunca foron tan productivas (quizais porque a natureza non me dotou dese tipo de habilidades). E non obstante a odiar esa asignatura, apoio o reclamo dos profesores: unha materia eminentemente útil para crear, para pensar, para construír. Para evitar crear un ensino hiperespecializado e coxo. Para fomentar xeracións de alumnos que saiban algo máis que as catro regras, porque

A Tecnoloxía é o conxunto de coñecementos e técnicas que,
aplicados de forma lóxica e ordeada, permiten ao ser humano modificar o seu
contorno material ou virtual para satisfacer as súas necesidades, isto é,
proceso combinado de pensamento e acción coa finalidade de crear solucións
útiles.

A min paréceme o suficientemente importante, non si?

(Imaxe e texto sacados daquí)

Nunhas imaxes de arquivo da tele, na descrición...

"as cáride drogueira"
(enténdase ascárida, blogueira)

e moito mellor:
"pedro silva, responsable drogaliza"

que pouca vergonza. agora xa nin se agochan, que ata saen na tele!

Son días de compartir mesa cos universitarios máis pijos que podamos atopar pola cidade, de perder o tempo con bromas que só nos fan gracia a nós e que se nos escapan das mans, e de rallarnos co que pasará, co que virá

Os meniños quedan todos no mes de xullo. Van estar todos menos eu. Diseminados polos medios de Compostela e arredores. Eu mercareilles pulseritas e mandarei algunha postal. Despois, en agosto, cando volva, haberá quen xa non estea. E en setembro volveremos xuntarnos pra celebrar que non sabemos que vai pasar a partir de outubro. O medo vai proporcional ao interese que suscita a incertidume

Provocación

- Se os gafapasta se enfadan, comezarán a tirarnos as súas converse, as súas bailarinas, as súas chapas, os seus libros gafapasta...
- Os seus blogs
- Si, tamén nos tirarán os seus blogs
- E as súas gafas???
- Non, tirarannos todo, menos as súas gafas de pasta

(Non comecei eu, esta conversa, pero gardo o anonimato de quen a iniciou, por se despois toman represalias cara ela)

parece que lle estou dando largas a isto de ser maior, por momentos

creo que vai sendo hora de poñerse a traballar e deixar de pensar no verán
(quen me vai a querer se non me licencio en xuño???)

Ei, bailas igual que miña nai nos anos 60

(e a imposibilidade de describir as últimas dúas noites/día)

cada vez gústame menos a xente normal

Os do Cerai din que me queren. Que me deixan is a Cuba con eles. Así que, se todo sae ben, o día seis de xullo haberá unha rapaza de Marín perdida por Barajas coa súa maleta. Celebrarei o meu cumpleanos na Habana.
Agora lembro o día en que fun recoller o pasaporte. Prometinme a min mesma que en canto rematase a carreira, comezaría a enchelo de selos. E este é un bo xeito de comezar.
E é que ao final, van ter razón ao dicir que estou en racha. Que teño que aproveitar estas oportunidades. Que este está sendo, sen dúbida, o mellor momento da miña vida, que non o cambiaría por nada no mundo. Preséntase interesante, o futuro. Incerto, pero interesante.
E despois da noite de onte, de rir cos meniños, de ver a pista do Ruta colonizada por 3º de Comunicación Audiovisual e 4º de Xornalismo, só podo dicir unha cousa máis, que oín da boca de E.: o que vai vir de aquí en diante vai ser aínda mellor, e se non é mellor, hai que pensar no ben que o pasamos nos últimos catro anos!