lembreime de compostela a esa hora na que todo o mundo migra da zona vella para ir meterse nalgún antro da nova. aquí, moi cedo, a xente tamén migra. a miña primeira inmersión noturna rematou no antzokia, falando cun par de tipos extraños que facían soar dúas maracas e falaban en catalán e que non me gustaron nada porque un deles me mirou con desprezo ao lle dicir de onde viña.
gústame esta cidade, agora mentres a miro con ollos de estranxeira, porque podes sentar na herba a ler mentres uns pavos reais pasean por diante, e podes sentar no medio e medio dunha rúa a falar do que agardas do inverno, e tamén podes quedar na casa a mirar a etb. o sol sorrí aínda e semella que os días do inverno van a tardar en chegar