de volta

Tiña pensado estar de vacacións do blog alomenos un mes. Pero hox, ao despedir a papá e mamá disfrazados, que ían á Feira Franca, déronme ganas de escribir. E eu, que estaba convencida de que nunca máis volvería ter ganas de facelo, non puiden menos que sorprenderme. E non teño moito que dicir, pero podería contar que fun de paseo pola meirande das feiras e unha bruxa prediciume que algún día vou ser unha muller con poder -parvadas-, e vin a varios ferreiros domeando o metal, e ás naseiras traballando nas redes, e merquín un amuleto celta a un portugués moi guapo, e unha folla de coiro, e arrolei a un porquiño -seica celta- que se puxo a berrar coma un tolo ao mirarme, e vin a azores en plena caza e disfrutei dunha das cidades que máis me gusta en pleno esplendor (con alcalde-favorito-disfrazado incluído, e os do PP rabeando)

Sería inútil tentar resumir estes días de silencio, as mans, o cego, a excursión a Cangas, a aceleración co tema do congreso, a volta de N., e mil e unha cousas máis. Sigo triste -á hora de escribir-, e cada vez con máis ganas de seguir estudiando canto máis lonxe millor. Nena, foi un pracer compartir o día contigo. Ao resto, gracias por agardar por min. Necesitaba un respiro