Tirar un sujetador (ou sostén, ou axustador, ou como se diga) e que non che fagan nin caso, despois de perder o tempo en decoralo por dentro, é unha falta de respeto.
A partir de agora, miraremos máis con quen temos certo tipo de majerías

Do norte - interior

Ás 8.30 da mañá do domingo, mentres subía as escaleiras do Hotel España, dixen mañá a min non me levanta nin Dios ke te crew. Tres horas máis tarde mandaba calar ao despertador cun shhhhhh cabreado.

En realidade todo empezou coa premonición de que iba a ser unha fin de semana moi intenso, despois de ver á musa cuns señores que tiñan toda a pinta de ser seus pais.
Despois, só teño un batiburrillo de cousas na cabeza: mercar selos do rei no estanco do primísimo, subir nun columpio múltiple, cantar o cumpleanos feliz ás doce da noite, elucubrar sobre o centro neurálxico do independentismo galego, compoñer nomes para os nosos fillos cos de camareiros e bares, rirnos da noite do venres (dos modernitos e das novas "amigas"), pasar toda a comida chorando da risa en Casa Benigno, facer vídeos de Miraxes, coñecer a un cociñeiro e volver a velo por un cúmulo de ¿casualidades?, escoitar a historia do escudo de Friol, descubrir da boca dun clásico da noite lucense que o alcaldísimo foi médico en Pol...
Rallábame, onte, porque non sabía que demo escribir para resumir estes dous días. Boa señal, sen dúbida, de que o pasamos ben, de que rimos de cousas que só nos fan gracia a nós, de que nos fixemos, se cabe, un pelín máis endogámicos
E o certo é que Lugo é precioso, a compañía inmellorable (anque faltaron uns cantos), e paseino como non o pasaba hai ben tempo. No norte desapareceron as preocupacións, e perder a voz por completo e quedar muda ata quen sabe cando non é máis que a peaxe obrigada a pagar.
Ogallá esta vida non rematase nunca!!!

Pesadelos

A idea era coller o estribillo de Supercalifragilístico, versionalo á nosa maneira, e despois cantar o estribillo millor en non sei que rollo. Andabamos polos 12 ou 13 anos. A miña versión foi esta:

Pesadelos, pesadelos teño polas noites
pesadelos con pantasmas, monstros e cadelos
se non teño pesadelos é que xa non durmo
pesadelos, monstros, demos, nin un sono curto

Asegúrovos que as da maior parte da clase eran moito máis cutres. Esta mañá pasei polo lado dunha tenda que se chama Cadeliños e viume a canción á cabeza. É sorprendente que despois de tantos anos siga a lembrala. Estou convencidísima de que non gañou por estar en galego

non entendo as ciencias empíricas. nin a física nin a química. por moi fiables que parezan algúns dos seus postulados, pra min que sempre acaban tirando para onde cadre.

e, mentres, todo o mundo vai gañando terreo, adiantándome por un lado e polo outro. sen ir máis lonxe, nas últimas semanas I. infórmame que xa lle sacou sangue a dous integrantes da miña longuisísima lista de amores. nin da familia te podes fiar...

Isaac Díaz Pardo

O ano pasado déronlle o Blanco Torres, e este sacaron o libro cos seus artigos merecentes de premio. En realidade, creo que non existe galardón que chegue pra el. Enormísimo, cercano e tan lúcido. Aconsellounos facer sempre as cousas tendo en conta as raíces, e canta razón ten. Dixo que cando non se ten en conta o antecedente, a historia, ás construcións fáltanlles raíces. E despois criticou o silencio cómplice de certos sectores aos que non lles gusta que se recupere a memoria.
Admíroo, de verdade. E por se vos queda dúbida, si saiu a musa, da boca de Xesús Alonso Montero, que a definiu coma unha señorita moi moderna. Eu non sería tan benevolente co apelativo, metendo o seu nome e Sargadelos na mesma frase.

(nota: por fin coñecín a Fátima Monteagudo, a alcaldesísima, despois de falar por teléfono con ela tantas veces no verán, e non poder falar e desesperarme outras tantas!!!)

grrrr

Blogger vacílame. Non dou asimilado que a miña conta de gmail estea unida umbilicalmente ao meu blog, así que se pecho sesión mando ao quinto inferno o que teña feito en blogger. E tiña escrito un textiño que reescribín tres veces e agora xa non me apetece. Avogo pola volta ao método anterior, que moitos aínda utilizamos equipos compartidos.
Dios, se eu só quería escribir que me pareceu o libro, que non soporto a un profesor por irresponsable, que o fin de semana emigro ao norte e que xa case non me quedan restos dunha gripe que todos atribúen a unha cousa... Isto é horribleeeeee!!!
(e se non me equivoco, a imaxe mandouma alguén que a atopou por aí e debeuse lembrar de min. gracias!!!)

I´m a loser

-ou así me sentín todos estes días, como unha perdedora-
pero creo que xa se me está a pasar (ou non?)

Meirama

Eran todos vellos, salvo un par de meniños que saltaban polo medio da casa do concello. Arriba levaban unha hora e media de reunión cando o seu voceiro, Juan, baixou para dicirlles que non había acordo, e se estaban conformes en non levantarse ata que se chegara a algo. Unha hora máis tarde, baixaba para contarlle aos veciños que non, que os da central térmica non se queren facer responsables, que lla suda que teñan a casa chea desa carbonilla cincenta e ademais, agora, tamén unha nevarada branca de algo que disque pode ser sulfato cálcico. Que din que é normal que caia, que están dentro dos límites de emisión permitidos, que a cheminea pola que sae leva tres décadas sen limparse.

Apenas hai trinta casas a carón da central. Vai algún tempo xa dende que comezaron a caer pequenos anacos como de tiza, tanto para a parte de cerceda como para a parte de Ordes. O director da térmica, o señor Pedro Vallejo, ten cara de non importarlle nada. Se non hai prensa, din os veciños, eles din o que queren, e a nós ninguén nos cre. Claro que é importante a prensa a nivel local, porque fai que existan os problemas, fainos visibles.

Cando comezan a marchar todos xa é noite e vai moito frío. Francisca contou algunhas historias das Encrobas. A súa casa é a que está máis pegada á mina e ten fendas nas paredes nas que lle colle o puño. E nesta loita ela, igual que o resto dos veciños, saben que non poden confiar en ninguén máis que neles mesmos, nin a policía, nin o Seprona, nin Medio Ambiente dan solucións. Están sós ante un xigante, e non teñen nada que perder

(Foto collida en El Correo Gallego)

Dixo que a entrada de nenapunk lle fixera pensar e que pra agradecermo fixo isto. A min, a verdá, gustoume moito

Domingo

Aí atrás, estaba timbrando nun portal cando de súpeto caeu un globo nas miñas mans, nunha traxectoria directa, que calquera diría que quería ser meu. Cando cheguei arriba, aínda desorientada polo agasallo que levaba nas mans, decidimos que era un regalo do ceo. Púxenlle un fío e ateino como puiden a un anel que levaba.


Cando un gracioso mo pinchou decateime de que non existen os regalos do ceo. E non obstante, podería ser un regalo o domingo lindísimo que tivemos, o paseo pola carreiriña do can para ver o mar e a illa de Tambo, a comida ao aire libre, o chupiño de licorcafé, o paseo por Pontevedra e durmir no tren a Compostela tentando parecer lista cun xornal sobre as pernas.
A familia, estou segura, quedou encantada de que leve catro anos rodeada de xente tal -as promesas do novo xornalismo galego-.
Moitas gracias polo domingo fantástico, rapaces. Na festa do queixo, repetimos

Mamá mercoume uns zapatos. a miña sorpresa foi descubrir a marca "nenapunk". despois, pola tarde, púxenme triste ao pensar que me vou a convertir nunha persoa seria. camiñaba, ao mediodía, pola zona vella, cando vin a un rapaz que coñecín hai un par de anos. vestía traxe e falaba de cousas serias cunha muller, de camiño a un restaurante caro. agora que vive da política xa non me saúda.
o día que eu teña responsabilidades grandes, xa non serei como son, nin terei uns zapatos de marca nenapunk feitos a man?

sólo te pido que me escribas...

Cantáronma, o xoves, só pra min, e dende detrás duns ollos vediazuis volveu ser a canción máis bonita do mundo.

Pero despois, o venres volvín reencontrarme coa rapaza que fun en primeiro, recén chegada a compostela. E sentinme maior, cando lle expliquei a S. que xa ía rematar a carreira, cando el me dixo que xa traballaba como médico.

E hoxe, no bus, namorei dun ollos nos que parecía que collía o mundo todo. Dun neno, de apenas uns sete anos, que iba co seu pai e a súa irmá. Falaban en árabe, e lembrei unha discusión con nonseiquén, sobre a beleza. Sigo sostendo, e cada vez máis convencida, de que a raza máis fermosa que hai sobre a terra é a árabe.

Pero en realidade, destes catro días, houbo unha cousa importante por enriba de calquera outra. E foi oir da súa boca, e con ese sorriso, como me chamabas pequerrecha para que fose onda ti. De todos, ti serás a quen máis bote de menos.

Gustáronme os ollos do rapaz. E gustoume a historia

Hai algo que fai que cada dia de esta semana me levante dun humor excelente. Como era, A.? "A vida componse de pequenas nadas", non si? E pode ser que as nadas de agora sexan algo millor que as de antes, ou mo pareza. Levantarme, ir á primeira clase e despois ter toda a mañá para darlle a vara a funcionarios diversos tamén me anima. Hoxe irei a ver por onde soan as campás. Quizais a solución non chegue ata xuño. E, despois de todo, que o acto de licenciatura sexa aquí ou alá, é un mal menor...