Sierra Leone

(Puntualicemos, antes de nada, de que a biblioteca da EHU é unha cousa asombrosa, especialmente en materia de Relacións Internacionais e Ciencias Políticas, recibindo -alén dos libros- ducias e ducias de revistas especializadas procedentes de medio mundo)

Teño unha materia que ven sendo algo así como "resolución de conflictos". O profesor proponnos estudiar uns cantos conflictos en grupo. Escollo Serra Leoa. Vou á biblioteca e busco número por número en todas as revistas especializadas sobre conflictos, guerra e paz que atopo. E nada. Apenas uns sete textos, dos cales máis da metade falan só sobre os nenos soldados. Non lle resto importancia aos nenos soldado, pero pregúntome onde queda a análise da trama política, os dereitos humanos en xeral, o "asunto" con Liberia, os diamantes... Documéntome mirando americanadas?

Por que deixamos que uns poucos decidan que conflictos merecen ser lembrados e cales non?

capitalismo cognitivo

Hai un termo que dende esta tarde anda a me martelear na cabeza. Trátase do concepto de "capitalismo cognitivo", segundo algúns expertos e estudiosos, a terceira fase do capitalismo na que estamos actualmente.

Pra min, ata o de agora, que o coñecemento sexa importante parecíame positivo, desexable. Pero, que acontece cando o cerebro é o medio de produción fundamental? En que nos convertemos as persoas neste sistema de feroz capitalismo? As persoas de que lugares nos volvemos importantes?

[o mundo comeza a parecer un lugar cada vez máis terrible. e seica "a verdade nos fará libres, non?]

ADORO a antxon mendizabal
-mañá, despois da clase, declarareille o meu amor-

(ou de como un home puido facer comprensible o fenómeno da globalización aos seus alumnos, e despois espetoulles: "a diferencia, a separación entre quen está a explicar e quen está a oir é ficticia, non é tal")

que aprendan un pouco os demais

outra vez na cama, enferma. recaída por non coidarme. por tonta.
esta é a última do inverno, prometido.
non teño tempo que perder

chegou o outono. o nerbioi corre cheo de follas


eu puxen os calcetíns vemellos

IPUIN IBERIARRAK

“... batek burua bestearen gainean
atsedentzeko zuen era lasaia izan zen
erabakia eragin ziona."
(manuel rivas)

Esta tarde fun a mirar-escoitar contos ibéricos. E resultou que eses contos ibéricos de autores en cinco linguas da península (as oficiais) eran narrados en euskara. De primeiras encantoume, sobre todo porque era moi relaxante, e porque non entender nada (ou case nada) permitiume fixar a atención noutras cousas: os músicos en directo, a iluminación, o narrador e, sobre todo, as imaxes mudas que se proxectaban no fondo do escenario. Apenas estiven en tres dos contos, e non obstante o de Manuel Rivas identifiqueino non máis aparecer a primeira imaxe, sen oir palabra. E asustome a miña capacidade de observación: en canto apareceu un lenzo en branco e mais unha man agarrando un carboncillo, eu xa sabía que era o seu conto (anque despois outros elementos mo confirmaron: o que debuxaban as mans eran uns paxaros, e o conto remataba coa palabra maite -amor- debullada en código internacional)
por que sería? tan previsible é?
por outra parte, é a primeira vez que escoito un conto galego en euskera. e soa realmente ben!!!

La Habana en imaxes

vino e non puiden resistirme a mercalo. un feixe de fotos da habana... na mesiña de noite, cun lapis atravesado por entre as páxinas, repousa un libro mercado alá, sobre a teoría do sistema capitalista de samir amin. que cousas.
estes días éntrame saudade, debe de ser de tanto falar de latinoamérica na clase. dubido poder volver este vrao. que mágoa. deixei contas pendentes por alá, para obrigarme a voltar
e mentres, na casa, agarda o magnífico libro que aínda non comecei. por que non o traería???

[ampliación das 23:54

"...Que sería de min se non existises, miña cidade da Habana.
Se non existises, miña cidade de soño, en claridade e escuma edificada,
que sería de min sen os teus portais, as túas columnas, os teus bicos, as túas fiestras.
Cando andaba polo mundo ías comigo,
eres unha canción na miña gorxa,
un pouco do teu azul na miña camisa, un amuleto contra a saudade"

Fayad Jamis (tradución semi-libre e un pouco mala)]

Heroes

Antes non tiña moi claro cal das personaxes de Heroes era a miña favorita. Dende o capítulo de hoxe, o 20 da primeira temporada, teño claro que é Peter Petrelli (cousa que non quita que o Haitiano me siga a parecer o máis mellor e máis guapo, claro)

(Abstéñanse comentarios que conten o que pasa no remate da temporada. Gracias)

pegada

tentar imprimir unha pegada a ferro.
tardarei meses en decatarme de que a pegada só quedará se imprimo a forza normal.
nin máis, nin menos

(lembrades cando a huella do dedo ía no carné de identidade?)

busco alguén que me diga por onde podo sair por bilbao que sexa semellante ao tipo de sitios -ou máis ben tipo de xente- que me gusten, -ou que vaian mellor comigo-

estou empezando a desanimarme (nocturnamente aínda non atopei o meu lugar)

cuestión de sorte?

ando estes días a pensar se o tema da sorte será contaxioso. dende aló por principios de ano, pero máis acentuado a partires de maio, a miña sorte foi medrando espectacularmente. non houbo nada gordo neste ano que fose malo (que ata ao de romper o pé lle saquei cousas boas).
pero se a boa sorte só me afectase a min, non tería tanta gracia, non?
nos últimos dous días teño novas de tres dos meus amores. as tres tiveron un golpe de sorte, de xeito que dúas atoparon traballo, e a unha terceira lle deron algo polo que levaba a agardar moito tempo.
sexa como for (prefiro pensar que isto pasa porque o merecen, porque levan moito tempo traballando arreo, e porque son tres soles), parabéns para as tres. e... mirámonos nos madriles!!!

como están as cousas pra que teñamos que seguir pedindo dignidade...

se é por min non volve dar clase

mirade que perlitas soltou hoxe un señor catedrático:
- o do cambio climático é todo unha invención
- "¿tú cuántos cajeros y contenedores has quemado hasta ahora?", a un rapaz vasco da clase
- mandar calar a unha rapaza sobre o tema do cambio climático aludindo a que con só 26 anos non pode ter unha opinión
- discutirlle a unha licenciada en ciencias medioambientales sobre como se produce o burato na capa de ozono, xustificándose en que el sabe porque ten UN libro sobre a Antártida na casa
- deixar o móbil con son na clase, e que lle soe o himno de españa (pura provocación)
- soltar antes de que marchemos da clase: "es que las mujeres, por no tener, no teneis ni hijos".

non estou acá para que me da clase un home así de reaccionario, nin pra que me falten ao respeito (a min ou aos meus compañeiros). etcétera

fin de semana curtísimo

dous días que pasaron voando. eles dous chegaron en bus e resistiron estoicamente as miñas explicacións de guía de tresalcuarto. onte á noite non tiña saldo pra mandarlles unha mensaxe que dixera que esta foi a mellor fin de semana dende que cheguei acá. adoro as visitas, e agardo ter outra antes de estar tan estresada que non lle poida facer caso...

(nas imaxes: dentro do metro camiño a plentzia, sergio pazos no camión vodafone aparcado diante do teatro arriaga e a escola de circo en kukutza)

Oko volve a ser xornalistiña en prácticas a partir do luns. Volta a traballar pra un monstro, desta vez moito máis grande e moito máis temible. Agardo atoparlle a parte boa...

REmeme

Convídame o señor Urizen a participar no meme das 8 cousas. E sorpréndeme dobremente: primeiro porque sae do anonimato ou lurkeirismo e me comenta, e segundo porque hai tres posts xa eu falaba de memes culturetas.
Cavilando en que podería escribir, pensei en todas as reminiscencias do terruño ou dos galegos que atopei por acá dende que cheguei. Aí van oito



1. A primeira persoa coa que falei en Bilbao foi un conductor de autobús. Era de Vilalba

2. A primeira persoa da miña clase coa que falei é de Moaña. Somos as dúas únicas galegas da clase

3. A nai da miña profe de inglés na EOI é de Arzúa

4. Estes días andan as paredes de Bilbao a amosar publicidade dun concerto de Luar na Lubre

5. A ETB2 retransmite o Luar

6. E. ten unha sueira de Nunca Máis, de cando veu a limpar a costa de Camariñas

7. As veces que falo galego na casa me comprenden perfectamente: seica o italiano de calabria é moi semellante ao galego, por unha banda, e pola outra, un erasmus en Lisboa axuda moito a entendelo, tamén.

8. Nos postos de libros de segunda man é típico atopar libros sobre Gz. Ata mirei algún en galego, de poesía, sobre todo.

Para outro día deixo anécdotas como o día que coñecín un garda civil de Negreira, e outras historias

(imaxe: Bizkaibus na Habana, xullo de 2007)

a miña precariedade é a túa desinformación

Súmome á campaña do SXG da que me entero vía O'Xirarei. Porque mellorar a situación de precariedadedos traballadores da información é unha das vías para acadar información de mellor calidade.
Porque como xa saben, señores, isto non afecta só a xornalistas, senóna todas as persoas ás que chegan os medios de comunicación ou a información que estes transmiten.
Vai sendo hora de que as cousas muden

de concertos

O primeiro é sempre dicir que son fantásticos, que saltei coma unha nena pequena, e que a única mágoa foi miralos de tan atrás (e chegar tarde). Quizais a eles lles deba estar hoxe coas amígdalas de tamaño de pelotas de tenis, ou quizais á miña inconsciencia nocturna (que fai que nunca me abrigue o suficiente). Quen sabe.

Pero faltábanme moitos alí. A verdade é que estabamos pouquiños, comparado cos que soemos ser, e aínda descontando aos emigrantes. E tiven que agardar ao sábado pra ver a dúas suxeitas que me funcionan sempre como a voz da conciencia, as miñas particulares Pepiñas Grilas.

E na casa, o de sempre. Ir ao cemiterio (que é unha das cousas que máis me gusta do ano), celebrar os 28 aniños de I., e despois poñerme enferma e facer que os meus pais quedaran preocupados ao ir coller o avión.
Xa ven como ando de sensible (debe de ser a febre) que xa teño ganas de voltar. Pero preséntanse duros estes dous meses antes do Nadal, e teño que traballar moito pra poder acougar na casa e dedicarme a calcetar bufandas ou a durmir diante da cheminea como faría un gato. Iso é, sempre, o que máis me gusta do Nadal.

retorno

cada mañá saio a esta rúa de pedra para ir a calquera lado. en menos de doce horas estarei do outro lado do norte, na beira do Atlántico. en algo máis de trinta e seis estarei noutra Pedra un pouco distinta, e aínda máis familiar. agárdanme unha manchea de sorrisos, unhas cantas apertas desas que deixan sen respiración e mais un concerto (do que agardo atopar entrada)
adoro esta cidade, pero... quen pode resistirse aos encantos do doce lar?