de chuvas...

a illa anega. o peixiño será caníbal a partir de mañá. españa promete cousas que miedomeda de que xeito se van cumprir. disfruto de cousas como esta. fago como que non oio conversas políticas de perruquería. aproveito as noites chuviñentas para pensar/non pensar. tento desengancharme dunha canción

.:.

foron unhas horiñas agardando polo tren. deume tempo a oir repetidamente ao vegas e a rematar un libriño e tentalo con outro que me pode (e aínda así queda menos da metade xa). todo foi nun exame que non debín ter feito pola miseria na que me sumiu o resultado e un acto no que o máis divertido (sen desmerecer aos actuantes) case foi oir as críticas das acompañantes, que non deixaron títere con cabeza. choveu moito, e molleime moito. adoptei forma de negriña pra demostrar que si podo ser música, perdín un tren por eles e asentín a todo o que dicían, porque tristemente teñen razón. regueille as plantas, e agardo voltar o máis axiña posible de visita. agora busco un curso de clown ou equivalente que me saque do fastío este. admítense (e agradécense) suxestións

non podo prender o televisor nen a radio e non envelenarme coas malditas bandeiriñas de raias e estrelas. un bombardeo mediático que nos americaniza e nos idiotiza aínda máis, se é posible. novas que fan que outras novas pasen a segundísimo segundo plano, como se non fosen tan/máis importantes

na saída da froitería atopo cunha muller tan vella que calcular a súa idade levaría días. pregúntame a hora e cando lle respondo que non teño admite que en realidade ela si ten, mais puxo o reló do revés pola mañán e non é quen de miralo ben. de levar reló, tamén eu querería levalo do revés, e que o tempo puidese ir cara atrás e cara adiante de xeito indiferente

manifestacións, simbolismos e outras cuestións aparte, pasan as semanas de volta en volta, agardando a que pase o temporal e apareza un novo destino

despois de tantas noites, volvín ter pesadelos. outra vez nenos

comezando

espertamos aterecidas co frío e, para completar a mañá tristeira de casa vacía, puxen o video que j rematara de montar no nadal. ao rematar parecía que a casa estaba máis fría índa.

tiña preparada unha outra entrada pra inaugurar o ano. unha na que falaba do fermoso que estaba o ceo na casa, tinguido de cantos azuis existen. e tamén do terrible que entrou o mundo neste ano. e de celebrar aniversarios polos reis, con bocadillos de nocilla e nubes brancas e rosas. que nevou en compostela e non puiden miralo, como sempre é que perdo todo (ou case)
mais quedo coas tardes de sofá, e algúns bares, e a boa compaña e a bipolaridade dalgunha xente que en verdade nunca me preocupou o máis mínimo

e coas imaxes dun lugar no que dubido se estiven e que fan que a cabeza voe a calquera lado menos onde estou