temperance

entón arrola a voz dese taxista que pasa dos setenta, que che canta coplas mentres atravesa a cidade caótica de venres a mediodía. e podes ir mercar flores ás dez da noite nalgún posto de rúa aínda sabendo que nin todas as flores do mundo che poderían axudar a dicir todo o que tes que dicir

as cartas contaban que a túa vida estaba paralizada e que ameazaban grandes cambios e ti, que nunca quixeches crer nestas cousas, durmías co anxo ao carón da cara. que máis dá quen diga aquilo que non queres oír, se as cartas ou calquera que agora che arrodea. tanto tene entón pensas que xa hai tempo que querías falar das visitas, ou da viaxe a chiapas, ou dos novos figurantes que anegan o teu teatro e aquí te ves, durmindo un pouco baixo o ceu gris de despois do xantar, antes de entrar nunha semana estraña que comeza en sábado, e que ten sabor doce e acedo a partes iguais. porque estás a piques de envelenarte dunha máis das grandes farsas que tentan enganarnos coa posibilidade dun mundo millor