de que xeito se van enlazando as palabras como os punteos nunha guitarra. de que xeito o sol fai arder a pel e á mañán seguinte vai tanto frío, e arredor só hai agaves e montes altos coma mundos que fan pensar que volviches atrás, que estás nos andes e sempre é vrao
como a casa se vai enchendo de peixes e procuras nos libros mais non, os filósofos gregos pouco ou nada falaron de peixes e de barcos de papel, coma se non fosen abondo importantes. que é case a unha da mañán e toda conversa posible di que neste cuarto, entre estas catro paredes, non hai changos senón peixes, e unha serea esquelete, e un sombreiro de retallos de telas coloradas. e xuras e xuras que non, que non hai changos
ou é que acaso quixeras que a conversa xirase arredor de illas no ecuador ou sobre arreglos a unha canción que fan pensar canto tempo hai que non escribes por encarga, que tristura
nomás eso, dis. nomás que peixes e nomás que sol e nomás que mulleres de trenzas longas coma mundos que sorrín desdentadas mentres se fan entender nun español precario con turistas do norte de europa. que mundo este
e onde quedou áfrica? pois debeu de quedar fóra do cuarto, cos changos. onde vai máis frío. onde é máis noite. e xa vai ser a unha e comeza a furar a fame no estómago, ou as ganas de comer, que non é o mesmo. e si, van sendo horas de ir pra cama. tanto teñen os peixes. e as sereas con guitarras. e os esqueletes desdentados e as illas nas que o sol bate tan forte que non pode agromar nada da terra
é tarde de máis pra pensar
Sem comentários:
Enviar um comentário