Onte pola mañá tomaba o sol en Circo Máximo, e pola tarde subía a un avión apreixando contra o peito un feixe de margaridas malvas. O resto dos turistas marchaban de Roma sorrintes, pero eu marchaba triste porque non quería marchar, porque non quería deixar tanto atrás.
Dicir que é unha cidade preciosa sobra. O grandioso foi poder ver algo máis, e perdernos ao carón dunha embaixada por un camiño sen saída ou pasear por rúas que case non coñecen aos turistas. Ver da súa man a Piazza Nabona, e a Fontana di Trevi, e a Capella Sistina, ou sentarme na Praza de San Pedro coma se fose a Quintana, coma se nós estivesemos alí dende sempre.
En ningúm momento paramos de rir e por iso nos decatamos que daba igual en que lugar do mundo estivesemos, hai cousas que nunca van cambiar.
Dicir que é unha cidade preciosa sobra. O grandioso foi poder ver algo máis, e perdernos ao carón dunha embaixada por un camiño sen saída ou pasear por rúas que case non coñecen aos turistas. Ver da súa man a Piazza Nabona, e a Fontana di Trevi, e a Capella Sistina, ou sentarme na Praza de San Pedro coma se fose a Quintana, coma se nós estivesemos alí dende sempre.
En ningúm momento paramos de rir e por iso nos decatamos que daba igual en que lugar do mundo estivesemos, hai cousas que nunca van cambiar.
