O sexo dos anxos

Hoxe, as grandes axencias de prensa, as emisoras de radio de máis longo alcance e astra as emisoras de televisión autocalifícanse de veículos "informativos". O feito de que cada unha delas coincida case milimétricamente no seu radio de acción cos intereses de mercado económico-ideolóxico de emisor non eiva que, nalgún caso, cheguen a esquecer o pudor adxetivando como "libre" e independente" a súa actividade. (...) Inxenuamente algúns, con plena consciencia os máis, intentan recrear a vella ilusión do individuo que coas súas forzas pode cambiar a historia poñéndose, se preciso é, por riba dela. (...) Parecen pretender que o periodista pode introducir alteracións básicas no funcionamento da sociedade á que serve no máis estrito sentido da palabra.

Ánxel Vence. A independencia do periodista e o sexo dos anxos. 1982

É por isto, e por moitas outras cousas, polas non quero ser xornalista. Por hoxe xa está ben.

Quero facer unha tontería e deixar de ser aburrida. Pero non me atrevo. A vida non é como as películas. Ás veces olvidamos a fronteira entre o que quixeramos que fose e o que é. Fóra están os demais. Dentro está

...

Estreei os meus zapatos novos coma unha nena pequena. Mentres, en Marín chegáballes a auga ao pescozo, porque o río volvía ao seu cauce natural. Agardei a que chegase o bus e marchei pra casa, un pouco triste, porque un dos meus (xa) vellos amores foi amable, nunha amabilidade condescendiente que desinchou o meu ego a ras de chan. E ando desaparecida por Marín, seino. Pero Dios sabe o difícil que é compaxinar a vida académico-laboral e a familiar. Apenas un cine e cinco mil recados. Non quedan ganas de nada. E aínda soñar cunha historia de novela negra. Ser xornalistiña afeizoada estase a facer máis difícil do que a priori poida parecer

Tres intentos de algo que viña sendo o mesmo pero de xeito moi distinto. Escribir os nosos somes nas inmáculas paredes do novo. Cantar ata desgañitarse o Ai, Maruxiña, ou escenificar María de la O. Sair do paréntese no que estiven metida durante dous anos para volver a entrar en lugares indesexables. Acordar entrar a formar parte de iniciativas lusas como equipo junior. Fartarme dos traballos cos que non aprendo nada. Deixar que se metan comigo por estar na tele. Imitar a presentadores famosos, ou a famosos varios. Botar de menos presencias. Disfrutar coa compaña. Lembrarme de buscar a peli que me pediches. Aprender a modular a voz e traducir teletipos do inglés. Facer visitas médicas a enfermitas oculares -non hai un ollo bo, repito-. Enfadarme, por veces, por algunha que outra intransixencia. Odiar as pintadas nas paredes de pedra dos edificios públicos. Cuestionar o valor dalgunhas cousas. Non atreverme a falar co chico da radio. Locutar unha nova sobre a Fontana di Trevi. Facerme punk por culpa dunhas botas de charol. Asinar cos nosos blogs e facer oficial o noso nome blogueiro. Pensar nun novo proxecto en conxunto...

Os amigos, ás veces axudan a olvidar algunhas penas, anque só sexa un parche dunha noite...

Si, saín na tele. Todos foron benevolentes e me animaron. E, non sei, é todo tan novo. Tan diferente.

O fume do tabaco chegou ao asento de atrás mesturado co vento frío da noite. De súpeto lembreime do verán, do fume que chegaba dende a ventana.
A saída só consistiu nunha entrevista pequena e moi institucional, burocrática, medida. Terriblemente aséptica, como soen ser estas cousas da política. E fun con el, que é moi riquiño, pero calado. Calquera sabe que, polo xeral, a xente calada non me gusta. Pero descubrín, sempre acabo descubrindo, que os tímidos, cando collen confianza, deixan de selo. Por eso sempre dou tempo. O tempo que quixera que os demais me desen sempre a min.

Así que fun, e voltei, e agora estou contenta porque ademais teño compañeira no TX2, e ando á procura dun tema para o meu traballo de guión, que quería facelo sobre algún filme interesante, pero apenas atopo bibliografía... E sigo confundida e nerviosa. Pero que ninguén se preocupe. As cousas serán como teñan que ser

Resumo acelerado en plan diario adolescente

Armo escándalo na clase, que se estivese en primeiro, non volvía á facultá coa vergonza. A primeira, o profesor mándame achegarme adiante unhas tres veces. A terceira, dáme un ataque de risa despois de respostar a unha pregunta do profesor ao estilo Mohamed, pensando que non se me oía. A última, ao meu ordenador non lle dá a gana de ir, e tardo o dobre en facer que un coche corra pola miña pantalla.
Na tarde, adícome a buscar unha academia que non acabe co pouco que cobro ao mes. Que caro é ter un nivel aceptable de inglés neste país. Plantéome seriamente recibir clases de conversa dun rapaz que coñecín nun antro de mala reputación xD.
Preocúpome por alguén que está nun estado mental máis ben caótico, e pregúntome se non o estarei eu tamén. Despois, chámoa para quedar, pero a cabina trágame os cartos. Collo a cousa e voume para a biblioteca. Necesito unha ducha e parasitar un rato. Parasitar mentalmente, claro. Mañá teño que ir. E de pensalo, debúllaseme un sorriso na cara. Por fin, por fin hai algo que me ilusiona. Sen tempo non era.

Chego a casa e dígolles que estou namorada. A tele é todo un mundo. Son riquiños, trátanme moi ben, teñen paciencia, son benevolentes, e responden amablemente ás miñas preguntas de nena repelente "para que vale isto???". Está o rapaz de cara triste, que é polo que digo que estou namorada. Ademais ten cara de blogger, que non sei como é, pero el tena. Hai quen di que teño tendencia a namorar dos homes con cara de tristes. Non o sei. Pero o certo é que xa me tarda en chegar o venres para volver, e nunca pensei que se puidese dicir isto dun traballo, pero é que me gusta tanto...

ti optaches polo egoísmo. agora eu escollo a indiferencia

(imaxe: esao)

TX Serán. A ver que tal