de doce a once

nada terá sentido se non falo primeiro de taconeos na cociña que rematan porque o chan esvara, ou do medo a que a arepa crebe ao cortala e botarlle as salsas. De contar como se fan masas distintas da boca do lobby venezolano e rir despois mentres cantamos éxitos dos oitenta e combinar cancións que se escoiten acá e do outro lado do ocáno.
Nada ten sentido se non explico que se encabuxaron porque non saín,e cheguei a casa cun gorro de la que me fai cara de gnomo. Se non digo que cantamos o cumpreanos feliz en euskara e unha versión latina, e que fixemos dunha pequena mesa de cociña un gran comedor para algo máis de vinte comensais. Que saín da casa ás doce da mañá e cheguín ás once da noite.
E rir. Sobre todo, rir.

(Esto é, agora, todo o que teño. Cando me topo ben ou mal. Cando teño ganas de sair ou de quedar na casa. E estou tan, tan a gusto... sigo marabillándome da sorte que teño pra caer entre boa xente)