21.8.08

crónica x.

cando preguntan que como é isto non sei que responder. digo bonito e veñen tantas cousas á cabeza imposibles de explicar. que aquí o santo máis venerado ten traxe e gravata, e que se paga nos buses ao baixar e non ao subir. que os nenos xogan aos mesmos xogos mais con nomes diferentes, e preguntan todos os días se teño fillos e esposo. que aquí todas as casas son moi pequechas, de planta baixa, e os irmáns durmen todos no mesmo cuarto. que antonte r. contounos a historia da súa vida ao pé dunha cervexa e tiven que facer esforzos por non chorar alí, diante súa.
que hoxe foi o último día do plan vacacional e cansei de choutar, e de levar os nenos ao lombo, e de responder as súas preguntas que nunca rematan. e fiquei triste. e despois coñecín a un home que en setembro viaxará á coruña. entráronme saudades e non, porque esta fin de semana promete. trocarei miche de pexego nun mercado tradicional. alí vou toparme coa venezuela bolivariana coa que soñaba antes de coller o avión

4 comentários:

Anónimo disse...

Aprovéitao ó máximo, ainda que ben sei que xa o estás facendo.

Ah!. E fai fotos e máis fotos para que cando veñas non se che esqueza ningunha historia que contarnos :)

Un bicazo frioleiro moi grande!!.

Ra disse...

Me declaro fan (algo rezagada, pero de ánimo retráctil) de tus Crónicas. Da gusto leerlas.

Saludo.

Anónimo disse...

non fajas caso dos bicazos frioleiros. Son cousa mala ;) Como andas? Fai días que non falamos nena.
Un bicazo cangueiro máis grande que o frioleiro

oko disse...

moitos bicos aos tres, gracias por seguir as miñas minicrónicas. prometo levar material abondo para a volta :D