27.7.09

plunge (vii)

os ollos do leon son terriblemente luminosos. tanto que por veces e dificil manter a ollada. nos dias de despedida os ollos de todos semellan un algo pesarosos. as despedidas tenhen sempre un aquel de pode que non volva a ser. e xa non se sabe que escribir a modo de despedida, nin que dicir. a de onte, a primeira de todas, diluiuse co cansancio de cando o sol esta xa moi arriba, coma unha premonicion. e a casa non esta rematada. e pode que non volvamos nunca pra mirala. pero nestes dias iso e o menos importante. porque estan as persoas. e diso foi do que nos falou j, movendo os ollos nerviosa pola mesa, pola herba. e falou do primeiro dia, e de como o lume dunha fogueira era o unico que tinha para ofrecernos, e un pequeno cuarto con te quente, e estabamos calados ate os dentes e facia frio, e os mil cans non deixaban de ladrar

probablemente non precisaba dicir nada mais

e agora busco fotografias que regalar. fotografias de lagos e de moreas de palla e de animais e de acrobacias sobre a herba. de dias brillantes e de cicatrices e cortes nas mans. de vodka e danza. de aprender a dicir palabras en mil linguas

os ollos do leon son tan luminosos que as veces dan medo. e non sabes como levalos contigo do mesmo xeito que non sabes como manter vivo o lume cando xa non tes mais madeira que queimar

Sem comentários: