De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
3 comentários:
mimitos, ti pide que che dean mimitos. moitos.
:D
O coidado sempre o debemos de ter presente. Danos calidade de vida.
Unha aperta.
:)
Pois a coidarse, que ninguén o fai mellor que un mesmo...
Enviar um comentário