De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
5 comentários:
Hai días en que un xa chegou ó tope en canto a recibir negatividade exterior...
sorrir é bo, chorar, ás vezes tamén...mais nom fai falha agardar ás ausencias programadas...
Hoxe toca sorrir, é o que pon no meu calendario. Ah, e se pode ser cun bo purito...
¿Cuál es la negra sombra, q te asombra? ¿o te tormenta?
Non sei se este día tocaba sorrir ou chorar. Non o sei...
Enviar um comentário