De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
2 comentários:
Todo pasa...
Unha aperta.
:)
Que foto tan bonita!!!!
eu non vos esquezo,
ainda que non se sepa nada de nos...
A vida Erasmus tennos absorvidas
pero eu paso por aqui moi a miudo!!!
Enviar um comentário