8.12.06

As mulleres


E alí estaban todas, e todas eran mulleres. As dúas fillas, a muller, a cuñada... Un peso morto nunha cama, respirando mal, cos ollos cravados no teito. E alí estaban as mulleres a velar, toda a noite, e o día todo, durante horas e horas e horas. Ninguén sabe canto lle queda. Eu, o que non podía comprender é que el fose ese. A última vez que o mirei estaba coma sempre, con eses ollos tan grandes e tan azuis a sorrir, abrazando a papá e discutindo -entre risos- de fúbol. E agora estaba tirado nunha cama agardando a que a morte lle entrara pola boca. De nena, lía un conto dos Grimm, no que a morte para levar colocábase na cabeza do enfermo, se mal non recordo, e un médico enganábaa poñendo a cabeza dunha enferma aos pés da cama. Desta volta non tiven dúbida, e a morte agarda na cabeceira a que o tío se decida a morrer. E namentres, elas velando.

8 comentários:

carracuca disse...

:)
hai veces nas q os teus textos... chegan adentro!


Eu quedo, sobre todos, con este: http://dornaretina.blogspot.com/2006/04/agora-estamos-en-1985-e-mam-cae-dunha.html

Madeleine disse...

eu tamén, coincido con encompostela en TODO. Benditas efemérides as daquel día...

Anónimo disse...

ánimo e paciencia. hai cousas das que non podemos fuxir...

Anónimo disse...

Noraboa polo blog, que revela que temos algúns intereses en común. Veño de incorporalo á listaxe de links da miña humilde páxina.
http://zerovacas.blogspot.com

Anónimo disse...

Bicos, linda

Kina disse...

Ánimo, rapariga. Ás veces parece que todo se trastoca e nada ten sentido. Só é cuestión de agardar, e que o tempo pase curando as feridas. Un bico ;)

fucafuca disse...

he he Moi pavero

oko disse...

moitas gracias polas vosas palabras, de verdade!!!
(nota: non entendo o comentario do colectivo literario sacou)