Falábache na miña carta, señor Descoñecido (do que apenas sei teu nome) de que estaba a facerme maior. Non pensaba niso ao que ti te referías, aínda que supoño que todo vai sumando.

Pensaba, quizais, noutras pequenas cousas. Na neve cando cae cara arriba ao darlle par atrás no vídeo, ou esa hora na que todos se sentan na mesa para ver o telexornal trala preñez de cada día (rito tribal que se repetía antes na leitura do xornal). Pensaba nos bicos nos beizos que dou cada semana aos que máis queiro (a última vez na facultá, pero tamén pola rúa e nalgún bar), nos que marchan do meu presente e nos que regresan. No sorriso do que é sempre o primeiro en recibirme, no que foi o primeiro en acollerme. En aprender a calcetar.

Pensaba na maneira na que agora miro os pequenos problemas, na forma de resolvelos. Nas miñas mans, que este inverno non se queixan.

Pensaba frivolamente nun zapatos mourados, ou na foto para a orla.

No indiferente que me resultan algunhas cousas, ou a dificultade de dar certos pasos. Pensaba, si, en canto cambian as cousas cando parece que non cambia nada. Pensaba en ti, Descoñecido, na gratitude e curiosidade que despertaches en min en non máis dunhas liñas. E pregúntome como serás en realidá