A Semana Santa de Marín ten o encanto desas semanas santas que están feitas para os da casa, sen turistas que as enxuícen. Para min redúcese toda á procesión de Xoves Santo, porque, que sei eu, porque foi sempre a que máis me gustou.

A procesión do Xoves bifúrcase en dúas, por unha banda, van a horta dos olivos (se é que se pode traducir así) seguido do Nazareno, e pola outra banda vai a Virxe das Dores. O máis lindo do percorrido chega cando se unen ambas procesións na Farola. Entón, os tambores deixan de redobrar e póñense á nai e mailo fillo mirándose prá cara. Tras uns minutos en silencio, comeza a soar unha gaita moi despaciño moi suave. É o momento máis emotivo. Dá igual que crean ou que non, que lles gusten ou non as procesións, pénseno un intre: un home que vai morrer, que leva tempo sendo torturado, crúzase de camiño á morte coa súa nai. Míranse por un momento, e despois o fillo continúa o seu camiño seguido pola muller, destrozada pola dor. é unha imaxe triste, e máis triste e pensar que é algo que acontece a cada segundo en calquera recuncho do planeta.

-----------------------------------

Nota: agardo atopar en Dublín os ollos máis bonitos que vin nunca en Compostela (agás estes, of course)