Lamiako

As lamias eran mulleres con pés de pato que peinaban os seus cabelos loiros cun peine d'ouro. E chamáronas bruxas. Lamiako é, pois, a terra das bruxas. E por iso fun ver a representación dun akelarre, a oir contar a historia de Prudentzia e as lamias.

E a namorar a cada pouco deste país (aínda máis)

guerra

xa hai tempo que din que as guerras do século xxi serán pola auga

eu engado que a arma nas guerras do século xxi van ser o medo e mailo odio
e xa nunca máis o corpo como territorio de paz. nin sequera o corpo

aire

Di G. que cando estás nas nubes precisas de algo que te amarre á terra. Estou feita de helio e o fío que me ata a un posto de feira das festas é unha tristeira que non sei ben de onde vén, e que fai que non queira marchar, e que á vez teña ganas de quedar, e ao tempo só queira fuxir.

E emociónome cantando un "cumpleaños feliz" a coro a a través do teléfono, e contándolle a todo o mundo a felicidá de cruzar de novo a pucharca. O desorientada que estou por enfrontarme a algo ao que non estou acostumada e nunca fixen.
A tensión de 24 horas ao dia ao cen por cen, dun traballo académico que teño que facer en tan pouco tempo, e do alivio de falar soa en voz alta e escoitar música dalá que me fai evadirme do aquí e do agora.
Por primeira vez agarro con forza as rendas do cabalo e, malia a velocidade, só pido que non se desboque no camiño

pucharca

Hai algo menos dun ano dicía que cruzaba o océano, a pucharca. Este, parece que outra vez. Sigo movéndome á esquerda, do mapa e da política.

E tería mil cousas que pensar, mais aínda río coa frase dunha bilbaína que dixo cando soubo a onde a destinaban: Caracas, es que es como Castilla y León, pero petado de Santutxus. Petado de Santutxus y en cuesta. Es como más de veinte Santutxus, y eso es la ostia. Estas comparacións só as podería facelas alguén de aquí. E xa se me comeza a pegar...

E xa pra rematar, parabéns a Moru por nacer, e aos seus aitas tamén, claro. Que ganas de que naza Polgariño, xa!

e Barria, tan fermoso baixo a chuva...

espirse

admitirei que estou namorada. (velaquí os meus amores, recompilados esta tarde, mentres o profesor falaba da farsa da cooperación española. faltan moitos. sobra algún)

maríadocebreirokikonevessamuelsolleirodanielsalgado
aberábadeataqueescampeelvirariveiromarioregueira
maríaladomanuelouteiriñoantónlopoilla pedra

quéroos cada vez que os teño diante codificados no alfabeto, en papel ou en binario. ando a argallar como levarmos comigo este vrao, lonxe de toda tecnoloxía

a roupa, toda ciscada polo chan

(saiban disculparme. ando saudosa e unha migalla tristeira)

Xa non hai queixarse dos problemas de socialización cos vascos. Dous días e medio (coas súas dúas noites) cento corenta e nove vascos e unha galega. A meirande (meirandísima) parte deles, esuskaldunes, convivindo nun albergue perdido no medio da nada. Resultado: unha das mellores fins de semana da miña vida.

Volver á cidade, e que estean agardando as dúas persoas que máis me queren no mundo nunha rúa de pedra de Illa Peixe. Que escoiten comigo a nova de que xa teño asegurada unha longa viaxe no verán.

Recibir unha clase maxistral sobre o individuo posmodermo e sentirme reflectida en cada unha das súas palabras.

Pasar o Día das Letras máis estraño da miña vida, tentando explicarlle ao mundo que veño do recuncho atlántico, e tentando tamén descifrar o euskera, de tan bonito

e tres.

de primeiras era só cuestión de estar. foi subindo logo a ser valorada, a media altura da pirámide de maslow. despois era só fuxir. pasar días na montaña, coñecer a tanta xente que fixese falar e falar. esquecer

o seguinte paso foi agochar os berros das paredes con cancións modernas que facían regresións sonoras ao século pasado

finalmente escribir. escribir moito pra zafarse dos mortos que se acumulaban por detrás dos ollos. que se acumulaban como pesos nos nocellos e se bambeaban na abertura das pernas. escribir coma un exercicio automático de alivio, nese intre preciso de deixar de vestir de negro e no armario só había as cores do loito

nese intre preciso no que as engurras nas sabas non deixan que durmas en toda a noite

pensar que a única solución posible é facer a cama con follas de xornal, e durmir

dous.

ao primeiro foron as cartas, que ían sendo menos frecuentes. de semanas pasaron a quincenas. de quincenas a meses. eu non me atrevía a escribir, porque, sabes? cría que non tiña nada que contarche

(no fondo dábame medo que respostases dicindo que outra ocupara o meu lugar)

pensei que xa non querías que imaxinasemos nunca máis un futuro xuntos en técnica patchwork

despois acabei por soñar que non soñaba. xa ti non aparecías na miña cabeza, agochado detrás dalgunha lembranza dun pasado demasiado pasado

finxín que non me importaba e durmín

un.

ao principio todo arrecendía a el. a roupa, a pel, os libros. cada recorte de revista pegado na parede. despois viñeron as súas pegadas, marcadas por todo o corpo, negróns de cores bandeira da nosa liberdade. e chegou a independencia, crérmonos que a vida era posible o un sen o outro
á fin decateime de que el non existía. pedinlle que me devolvera os ollos e convideino a marchar
dende entón, non volvín saber del
fixen panos de cociña coas nosas bandeiras e durmín

world café

Juanita Brown foi a inventora do World Café. De primeiras pensei que era un exercicio de ideas interesante, sen máis. Despois de todo, vinte minutos para conversar arredor dunha pregunta non podía dar pra tanto. Despois decateime de que as preguntas van con truco: están feitas pra que cada un se cuestione moitas cousas do seu xeito de ver as cousas.

Poñelo en práctica fíxome decatar de que non sei dialogar, de que me custa manter conversas tranquilas con persoas de ideoloxías moi diferentes á miña, mais non con persoas de culturas diferentes. E que falar abertamente ao cen por cen é algo imposible se non tes garantías de que non has ser xulgado polo que dis.
Seica arredor do WC se teñen solucionado algúns problemas sociais e políticos. Tamén deberiamos aprender dalgunhas culturas, nas que non se chega a acordos se non están todos os membros do grupo dacordo ou, cando menos, comprenden e aceptan por que se toma a decisión.

esquecín os ollos nalgún lugar da cidade
atópaos, faime saber que os tes
gáñame pola palabra

Feliz día da Liberdade de Expresión
para quen aínda crea nela

acción/non-acción

mercar amorodos. falar coa fruteira un cacho. mercar un libro. pasear polas rúas ateigadas de xente. cruzarme cun insigne galego. buscar un traxe de baño. poñer/sacar as gafas de sol. pensar nunha promesa

ficar soa na casa, na cidade, por culpa da ponte
poñer a lavadora. non-facer o xantar. escribir unha reportaxe por encarga. falar tres cuartos de hora co tobo de Polgariño. facer plans pró verán. ler. escoitar música de alá. escribir unha carta. comer amorodos. escoitar música de fóra. falar soa. mirarme no espello. escribir

odiar o sol

remexendo

precisaba un texto que escribira nalgún dos cursos da carreira. así que, armada de paciencia, collín a memoria externa pra remexer entre os seus caóticos cartafoles. sentíame como cando, de nena, subía ao faiado a buscar roupa vella de mamá, ou do antroido

e fun atopando álbumes de fotos que non lembraba ter sacado. primeiro a ledicia, de voltar a velas, despois a tristura, porque as imaxes desprendían luz, moitísima luz. dende que merquei a cámara, no segundo ano en compostela, fun retratando aos poucos todos os meus días de universidade: as festas, as clases, as conferencias nas que non faciamos nin caso, os recitais e actos culturetas. sobre todo os amigos. apenas saio eu nesas fotos, nin me importa. porque están aqueles que debo de lembrar. uns pouco, quizais porque pouco foi o tempo que estiveron na miña cabeza. outros moitísimo, en cada recuncho, en cada ocasión
e dos que máis, a pequena. teño ducias de fotos repetidas, cun mínimo cambio na posición do pelo ou na xente que pasa polo fondo. tantas tardes na pedra. tantas noites
hoxe artello a miña memoria en fotografías, calculo o meu amor polo número de repeticións, e pregúntome por que tiven que marchar, se ese era o lugar no que encaixaba a miña peza do puzzle...