Boa entrada de ano!!!

{Ata a Noite de Reis (tomo un descanso lisboeta,. xa vos contaremos) que teñades moi boa primeira semana. E a pasalo ben, que a data préstase!!!}

Grande noite a de onte. Mágoa estar tan cansa e que rematara tan cedo

...

Chocolate con sabor a turrón. Visita ao tanatorio. Pai, que feo é ese sitio, eu quero que me deixes na casa. Que me enterres na horta, debaixo do limoeiro.
A estrada chea de coches cheos de presa. Non teño presa. Non teño ganas de volver ao frío.
Lisboa en inverno. As luces da outra beira do mar. O mar.
Dúas chamadas: era para falar do traballo. O partido. Coller o tren como cada domingo. O frío do interior.
Chocolate. Oculista. Mañá vou ao oculista. Lentes?
Acabar de ler o libro do rural. Herba. Casa baldeira. Leña para a cheminea. Non deixar morrer o lume.
Roupa nova. Vermello no fondo do armario. Medo no fondo do armario. Astillas nos dedos. Iogur de fresa con sabor a nada. Libros na lista de espera. Sono.
Mañá, día estraño. Azul, branco, azul, branco. Gris. Gris. Gris

...

• O demo nos outeiros de Pavese
• Amantia de Queizán
• Bodas de sangre de Lorca
• La casa de Bernarda Alba de Lorca
• Velázquez de Ortega y Gasset

Alguén dá máis?

...

Acaso non é suficiente?

...

As festas do Nadal sempre me resultaron particularmente tristes. Máis aló do afán consumista, amosado, e con creces, no post anterior, pois iso, que non me aportan nada estas datas. Ademais, sempre relacionei Nadal con moito traballo, sobre todo no tocante a miña nai.
En fin. Este ano tocan despedidas. A de Lúa, que xa non volta máis, e a de Iria, que quen sabe se algún día voltará. Marín é un sitio moi pequeno. O único que me alegra un pouco estes días é poder cantar a dúas voces con mamá Nunha barca de Marín....

Agasallos de Nadal

Si, na miña casa somos máis dos Reis Magos, pero damos case todos os regalos polo día de Nadal, máis que nada porque nos mata a curiosidade. E o certo é que cada ano dicimos: bueno, xa somos todos grandes, cun detallito chega, e cada ano nos regalamos máis cousas.

Eu creo que levei moitísimo máis do que merezo. Este ano xa foi o acabose: dous bolsos (un deles na foto), unha cazadora, dúas camisetas, dúas chaquetas, os calcetíns rosas, tres libros, uns pantalóns e un pixama super-erótico-de-la-muerte (ten cuello barco!!!). Creo que non se me olvida nada. O toque friki deuno a miña nai, que mercou pensando en min o libro "El problema de Berlín. Ensayo de historia diplomática". Vamos, que me ten por unha culturetas. Ademais tivo o detalle de darme dous bolis negros, acordándose de que odio os azuis. O toque de humor, meu papá e miña irmá maior, co lapis de rá. A verdá e que son igualiña ao bicho ese!!!

En fin, o dito, que con tantas cousas, xa non sei por onde rematar. Que moitas graZas polos mensaxes e polos toques navideños. Ah! E que nos vemos no partido!!!

Bufff

Parece que pasou unha eternidade dende a última vez que posteei. Dende aquela, pasaron mil cousas. Unhas moi tristes, como que Lúa morreu, miña pobre. Mesturado con cousas ledas, como a volta dos meus meniños.

Achégase o Nadal, mais este ano é un poco agre: Iria emigra; xa se sabe, como neste País hai traballo pra todos e de calidade... Así que o Nadal vai a ser case coma unha pequena despedida. De seguro que mañá non vou poder escreber nada, que hai que axudar a mamá e botar unha man na casa. Así que, se non nos miramos, pasen vostedes un feliz día de Nadal. Se son bos, quizais lles encargue aos Reis algo pra vostedes, que ando atarefada en escribirlles a carta. A ver se me traen algún cadeliño, que se ve a casa moi triste

...

Volvendo á realidade...

Rematado xa o traballo utópico, por fin, xa case sen tempo apuramos os outros dous para deixar o traballo repartido para o Nadal. Orgullosas, iso si, do resultado, que non dá chegado o momento de velo en papel.

Atravesado, creo, o Bache, o Bache con maiúsculas, disposta a comezar unha semana de duro traballo pero na compaña das (e do) que volven!!!! Cantas ganiñas de escoitalos en directo.
Rememorando o grandísimo da Xantanza, e tristeira porque Lúa xa non dá máis de si, e agarda co soro metido na patiña cos ollos baleiros...

Si, quizais haxa mil motivos para sentirse mal, triste. Mais tamén hai outros moitos polos que sentirse afortunado. Que sorte tervos aquí, miñas nenas!

Capítulo cómico no aeroporto: ata os nenos se rían de nós. E é que non tiña claro se era polos globos mods ou polos carteliños de colorines de : RAPARIGUINHA-BENVIDA A CASA!!!

En fin, que o pasamos moi ben, aínda que da noite non se poida dicir o mesmo. O único bo: gañar unha camiseta e unha mochililla de propaganda nun concurso de parellas (tocoume ser a moza de chucky, odio esto dos títulos). E mais nada. Piropos pola entrevista a Lehia, aburrirse na clase de L.A. e agora visita a Caufield, invalidada polos malos vicios, e traballar un pouco. Mudan os plans de durmir a sesta porque o concerto é as sete e media. Vaia día!

Por certo, algún de vostedes probou algunha vez o vodka de bisonte e mais de maría????????

Utopía, Distopía

Despois de todo este traballo, queda claro que non son utópica. Que disto moito de calquera concepción positiva do mundo. Que penso que o mundo se está indo á merda, nunha palabra. Que o mundo de medios no que vivimos, nos manipula sen que nos deamos conta (porque senón non sería manipulación, claro). Que non é preciso que nos condicionen de nenos para que sexamos tan torpes e tan ignorantes na nosa suposta felicidade. Que ao ritmo ao que imos, non sería difícil rematar nun terrible e inmenso 1984. Que, aínda así, descubrín con placer que a universidade aínda sirve para aprender. E que a verdade, de certo, nos fará libres.

E máis nada

...

p.d: e saben unha cousa? escollimos este tema pola sonoridade de distopía! E que ben nos saiu a cousa!!!

Gracias ao lido noutro Ollo, xa sei dicir (neste caso escribir) o meu nome en máis linguas:

Ollo Oko Olho Ull Begi Ojo Eye Occhio Oculus Oeil

Lúa xa está mellor. Dopada, pero mellor. Graciñas por preocuparse

Non sei se lles falei algunha vez de Lúa. Lúa é o máis lindo que hai na miña casa, como vostedes mesmos poden observar. Hai uns meses, na primavera, diagnosticáronlle un cancro. É xa algo vella, certo, mais nunca antes estivera enferma. Hoxe fai tres días que non come apenas. Nin sequera iogures. Só bebe auga, e nada máis. Ás catro e media lévoa á veterinaria. A ver que di. Mentres, observamos como dá voltas pola horta, cos ollos tristes, e senta cansa en calquera recuncho. Parece que xa non queda nada por facer
...

O ollo triste

Hox o ollo está triste. Apesares da ledicia de topar un enlace nun dos blogs que máis lle gustan (moitas graZas, señor Petit Poyon), está triste. O que pasa que lle ode demasiado a retina como para poder chorar. Así que o ollo non chora, pero está triste. E ten moito que traballar nun proxecto que xa se fai eterno, e bota de menos aos que están lonxe e non tan lonxe, e xa sabe que non queda nada, pero iso non o consola.
O ollo, demasiado canso pra poder escribir en-por-si, dime que colgue eu algunha imaxe linda para aledalo un pouco. E eu, emisaria, tómome a licencia de facer un paradoxo infantil, e así animar un pouco a ollada cansa de quen me envía

...

PERDOA

Gosto do meu corpo cando está co teu

Sinto repetirme. Hox, non sei por que, voltei lembrar este poema.

Lindo, verdá?

E máis nada.

Hoxe corteille o pelo a mamá.

E tamén fun borde e porteime mal. Pero gustáronme algunhas cousas que me dixo ciberneticamente un paxariño.

Boa noite a todos. Vou cear algo

...

A araña vermella

Onte matei unha araña vermella no teito do cuarto da miña irmá. Aplasteina cun exemplar en galego de Crime e Castigo. Todo o peso da literatura rusa sobre o corpo. Quizabes sexa un xeito fermoso de morrer, non o sei.

E é que hox non sei tantas cousas... e sinto tantas cousas... E teño tanto tempo pra pensar e tan pouco pra facer nada...
Síntoo
síntoo
síntoo


nesta casa hai demasiado silencio



morte
...

E ese será ao final, o destino da miña estirpe. Agardar soa na auga a que chegue o día. Garza ou grou, que dicía o poeta. Ou un heroe calquera. Eu quero ser ese de maior, pai, eu quero ser ese. E tristura e frío. E ser e non ser e unha mestura de froitas que non sei se funciona ou se se estropeará o sabor de ambas. Cantas cousas por dicir e que pouco tempo. Garza ou grou. No meu país imaxinario Koala. Ás veces morcego. Mistura de laranxas e medias laranxas (asasinato) que bailan na miña cabeza como bailan as cifras diante dos ollos cando hai sono. El miedo a la libertad de Fromm. E ese quen é? O fillo, é o fillo. Fromm, o fillo de Fromm. Notas en azul celeste dende Bemvibre, ou como raio se escriba. Quero saber como estás, nena, que te boto de menos. Eu tamén me sinto culpable. eu tamén descubro día a día os meus defectos. Aprendo a vivir coas miñas maldades. Co pecado orixinal de ser quen son e non saber cambiar. Bótote de menos, miña meniña. E máñá, mañá di a rapaza dos ollos fermosos que vas estar aquí. E mañá non dá chegado. E vai moito frío fóra e dentro e non estás, non está ninguén, ninguén que veña a salvarme dos meus medos de nena, a salvarme de min mesma. Ao carón da porta segue a estar a sombra que me fala dende sempre. Non ten cara e agora quéroa tanto que os días que non está, estráñoa.
Moito odio, a todos e a todo. Agardo con impaciencia a que maduren os kiwis da alacena. Os kiwis que deixei alá. Piuuuuuuuuuu piuuuuuuuuuu piuuuuuuuuuuuuuuuuu... se agudizo o oído, semella que podo escoitar a resposta... non hai fronteiras
piuuuuuuuuuuuuu piu piu piu piu piuuuuuuuuu piu piu piuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu piuuu
...

París...

Incrible o hostal. Fermoso, con todas as letras. Incrible. Estades apapostiados ou que? (faise duro que che diga iso un dos homes máis grandes do País). Ramón Ramonet. Ignacio Chao. Chisposos? Divertidos? Ás veces, unha acaba decepcionada. Ao decatarse que a vida é moitas veces cuestión de sorte, e non de esforzo ou de talento. Quizais algún día chegue a miña oportunidade. Mentres, seguirei admirando á Muller(que é a muller da miña vida, e non outra), admirando ao seu parentesco, e admirando o Talento.

A verdade, deixa todo isto un sabor agridoce. Porque sei que o futuro que se me presenta non será tan brillante como o destas persoas. Que non haberá quen queira escoitar as miñas historias nunca, porque ninguén escribirá sobre min con ademiración. Quizais o estigma da miña pele sexa servir de apoio para que os que camiñan parellos a nós poidan chegar máis arriba.

Bueno, xa está. Entrevista fóra. Pola tarde, Ramonet (o home que o sabe todo). E pola noite, outravolta traballar no de onte, no de toda a semana, e coido que no de todo o mes. Maldito o día que dixen que era pouco traballo. Bendito o día que escollín ese libro e non outro. Estou a decatarme dos meus propios defectos nel.
E mais nada.

...

Grandiosa tarde: a nosa entrevistada debe de pensar que temos unha tara mental, que non somos normales, que tomamos algún tipo de substancia aínda descoñecida e con efectos trinómicos... (isto nos suborda, que diría certo porco)
En fin, ao que ía, que si aínda así accedeu e vai vir o venres, estarémoslle eternamente agradecidos...
E nada máis. Ah, si. Estou sumamente cabreada por certa persoa que andaba hoxe pola facultade e que non me saudou. A próxima vez, evitarei ser maja cos meus asuntos profesionais, aínda que gañe a fama de cardo borriquero!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Para o traballo de L.A. quizais fale disto...

e tamén disto...

Parece que veñen malos tempos pro mexilón...

e o Nadal foi sempre a millor época do ano pra vendelo...

Hai algo que odio!!!

E hai algo que me fai odiar aínda máis o obxecto do meu odio!!!

Morte aos creadores destes anuncios!!!

Ás veces un crime si está xustificado...

Onte pola noite a miña irmá deixoume unha lista pequeniña de cousas que tiña que mercar pra facer un pastel para o domingo:
- Tres follas de papel milimetrado
- Unha tarrina grande de Tulipán
- Dúas tabletas de chocolate Nestlé pra fundir (500 gr.)
- Papel pró forno
Así que, despois de ir ao supermercado, pois encamiñeime a Maky, que é a librería-papelería de toda a vida. E alí, a parte do papel milimetrado (que non era pró pastel senón pró cole) e do papel do forno, atopei algo moi apetitoso que mercar. Pensarán que son unha infantil, mais de certo que lle atopei mil utilidades, e or iso o merquei: unha estupenda pintura vermella!
Entón puxen a miña creatividade pictórica (que non é moita, créanme) en marcha. O primeiro que fixen foi a casa que vou a ter cando sexa adulta.Unha casa moi bonita, con cadeliña e flores e arredor (non se mira porque queda pra atrás) moitas árbores. Tamén unha lareira moi grande e unha mecedora pra ler nela diante do lume dutrante o inverno.Unha casa con moitísimas fiestras pra ter moitísima luz.

Pero como miraba que no debuxo me debía de sentir moi soa, pois metín compañía. A verdá, teño que admitir que eu non quedei moi realista, e quen vai comigo non aparecen moi favorecidos, quizais por iso non se recoñezan vostedes no meu debuxo.
Finalmente pensei: ata podo debuxar un libro ben bonito, así con ilustracións, coma os dos nenos pequenos, un libro totalmente ao meu gusto. E de certo que o libro si que me quedou logrado, que ata dan ganas de lelo, non si? Quen sabe, quizais algún día, incluso acabe escribindo un con algún lapis vermello

...

Ollo Eye Occhio Olho Ojo Oculo Oko

Eu, sempre eu...

grande, grande, grande, grande, enorme...

Aínda moi atordada trala visión dunha das meirandes blogueiras (e non fago link porque todo se sabe xa) deste País co que -creo- foi profesor meu durante un deses cursos de informática da USC, soio podo dar conta de que hoxe ven sendo algo así como "o día das citas". E velaí un par de exemplos:

• "Joder con este conde; que malvado es el conde de la libertad!!!" (Do noso grandísimo profesor favorito!)
• "Este é o segredo da felicidade e da virtude: amar o que un ten que facer. Todo condicionamento tende a isto: a conseguir que a xente ame o seu inevitable destino social" (Huxley en A Brave New World)

En fin, que xa se ve como vai o mundo. Eu non digo nada. Soio quero parafrasear ao dito grandísimo profesor: a fornicar todos a pierna suelta debajo de la mesa, hombreyá!!!!

Onte oín que a vida é cuestión de sorte. Será. Dúas filas máis adiante estaba sentada unha persoa que o ano pasado foi algo importante pra min. Estaba soa. E non sabería dicir por que me decepcionou ao erguerse xusto cando comezaron os títulos de crédito. Mireina e sentín algo de saudade polos tempos pasados. Ou non.
Tamén botei de menos e tiven ganas de chorar por veces, e rin coas nenas e traballei algo pola tarde e rematei un libro terrible e asustei un pouco co meu corte de pelo a un par de persoas.
Namorei desta muller -unha vez máis-.

Narcotízame, rómpeme, mátame. Crébame os ósos un a un. Corta cada un dos conductos de sangue que leva ao corazón. Deixa sen aire os meus pulmóns. Quítame os ollos. Enche de moratóns as miñas costas e de feridas as pernas e a cara.

Nin así, nin de ningún xeito poderás controlar a miña mente

...

Agardo leda a saída... e agardo non voltar endexamais. Frida

da humidade atmosférica e demais...

Aprendín unha palabra bonita hox: HIGRÓMETRO, que de certo non sei se existe en galego ou non, anque isto non vai condicionar que me siga a gustar. Hai anos que a miña tía ten un na caixiña-expositor dos xarutos (esta palabra tamén me encanta), máis nunca caera en que no centro da esfera do aparelliño estaba o nome. Vai un morrendo, vai aprendendo, que diría miña nai.
Tamén hox estou cansa, e non obstante sosteño que foi un día bastante productivo. Ademais cortei o pelo (outra vez), axudei a decorar escaparates (pinchándome varias veces con ourizos), vestinme tipo anarca, que diría a Rapariguinha, e merquei dese xelado tan rico que xa non queda en Santiago e que comeramos nós as tres nunha noite de pseudo-depresión. Tamén rin moito no messenger graZas a diversas conversas que mantiven a un tempo e que me aledaron bastante a miña estadía cibernética. Despois, un plato a medias co meu pai de arroz con leite e o que me queda dunha grande dose de lectura o resto da noite. E tamén tentando lembrar que me lembra o número dezanove e un cartel moi curioso que vin dende o coche hoxe ao ir pra Redondela, e que poñia: SE VENDEN KIWIS. Vaia, está visto que iso do tráfico de persoas está moi de moda. Hai xente que é que non ten vergonza ningunha!!!!!!!
En fin, terei que ver se hai por aí algún koala que faga algo a prol da liberación dos kiwis. Pra que despois se diga!

nada. nada. nada

non teño tempro pra nada e quero facelo todo. por que non terei mil corpos e mil mentes?

non hai tempo pra pensar

crébao, rómpeo, mátao

agora dá igual

pensa a

quen

lle

...

arde coma o lume do inferno

non penses máis en nada

unha oportunidade

mira en ti

soio unha

sen máis

Prendido a tu botella vacía...

... esa que antes siempre tuvo gusto a nada...

...........................................................................

nada entre as paredes brancas. a muller enrugada que vive entre discos. volvo ao estilo do antigo dor na retina. pode. pensei que deixara aquel tempo atrás, pero a vida é o mito do eterno retorno do que falaba platón. papeis e guións e músicas tristes. chavela e os cadros de frida como fondo de pantalla. beizos cortados. pouco sono. ganas de facer nada. acento do sur. sorrisos. calma, nena, calma. mar. os meus ollos doridos precisan o mar. ogallá un frío que me secase por dentro. sorrisos. hoxe son unha árbore seca. aire gris. mañá arderei na vosa lareira. quéimame. lume sacro. de que te lembras? provocación como fin último. a obsesión nos últimos tempos. reflexións sobor do tirano. nú. e teño frío

...

no peito. é como ter pitos no peito de neno. un son ao respirar forte, coma un tren de pulmón a pulmón. prometo non preocuparme. que as ameazas sempre quedan en nada. pero doe. e doen tamén as pernas e pola noite os ollos non deixan durmir ben. dúrmense as mans mentres escribo. polo teléfono fala unha voz doída que tenta soar tranquilizadora. acouga nena, a peor parte estame a tocar a min. mais non podo evitalo. e non quero que marches. non quero. e non quero que pase o que sempre pasou a todo o mundo e nós prometemos que non pasaría nunca.

nunca é, ás veces, unha palabra moi grande.

e as distancias tamén son moi grandes. non, non falo de distancias físicas. falo de camiños con máis obstáculos. falo de falar. de sentir. de pensar. a provocación non é morte, é un xeito de ver as cousas. a mentira e o egoísmo, iso si é morte. odio, moito odio. ás veces chégase a extremos insospeitados. quen sabe ata onde chegará isto? de certo é que eu xa sentín unha perda moi grande, anque non se faga efectiva. e as pegadas non mudan de camiño. a perda meirande será a que me arrinque do peito aquilo que nin sequera sei de certo se teño

...

Novos ollos na rede

Novas da Gaivota que deixou atrás o peirao e decidiu coller uns lentes escuros ou pechar os ollos para que o sol non lle queimase a retina. Agardamos a súa visita, benvida a este oculista!!!

Atopando a Nemo

O domingo, trala manifestación de Nunca Máis e dun xantar do máis fraternal e entretido, unha persoa coñecida polo seu cargo en certa organización desveloume unha nova da que eu nunca tivera coñecemento, apesares do preto que queda de min... Nemo é marinense!!!!!!!! Aínda non me recuperei do impacto! (Pero a verdá, canto máis o miro, máis me decato de que pola cara si que parece da ría, non credes?)

Provocación. Egoísmo. Odio. Odio. Odio.

Carauta

A ollada perdida no fondo da pantalla. Ola, estás aí? Non, non son eu. Por detrás oio gritos e máis gritos. Sempre unha versión dos feitos. Non existe a imparcialidade. Nunca. Agora na pantalla aparecen letras. Pero non, non son eu. É sempre ela, a outra. Esa que está no fondo, moito máis abaixo das palabras que seguen a parecer por arte de maxia. Terán significado? Mañá ás dez no tren, ou bótote de menos. Ás veces unha avestruz, e outras veces un Koala. Ollo sempre. E moi poucas veces eu, o ente, a persoa. O individuo. Non, non son eu. Estás? Non. Son solo unha pantalla en branco. E min estades reflectidos todos vós. Son o que vös queredes que sexa. Activade a función. UnDousTres. A fantabulosa, a estupenda, a marabillosa. Aquí estou, pero non son eu. Un día debuxáronme este sorriso nos beizos, e aí quedou. Esa é a face da outra. Eu ando agochada, non sei ben onde. Está escuro e fai frío. Hai anos que non ollo o sol. Hai días que morro co frío e as man estánseme a poñer moradas. Non pasa nada, nena. Dí a outra. Ti non saias e punto. Coma un robot, ela obedece as ordes dos outros, dos que mandan. E eu, que teño medo, as máis das veces lle fago caso...

Namorando dunha canción e dunha muller que me trae tola. Á espera de que chegue o domingo e poder berrar con forza aquela consigna que xa pasou á historia do País. Hoxe non me doen os ollos, pero teño un aldo no peito que non me deixa respirar. Sei que as cousas nunca poden ir ben de todo. Pero hai palabras que doen, sobre todo se veñen dalgúns beizos.
Agardando por mañá, agardando por hoxe. Esta noite, descansarei nun sillón diante da cheminea lendo un bo libro. Xa fago prácticas pra cando sexa matrucia.

...

A vida como cadro vermello. Moito máis interesante que...

LA TERRE

Le mort
saisit le vif

et l'oiseau ferme la marche.

(Georges Bataille)



[A Terra:/ O morto/ atrapa ao vivo/ e o paxaro pecha a marcha]

Asombrada por atopar certo parecido entre Bataille e Huidobro. Admirada pola capacidade dos grandes de selo aínda máis. Doída por certas palabras nunha carta electrónica. Tentando recuperar vellas amizades, e esquecendo algunhas outras. Contenta polo aniversario dun dos meus amores máis fieis: este é o meu agasallo!

Ben, ao final esta crónica radiofónica non vai a quedar tan terrible. Pode que incluso me chegue a gustar. Eu, o Grande Ollo, rodeada de camioneiros. En fin, como diría certa persoa, GOTA!!!

Ando pensando estes días no satisfactorio que resulta ler os libros que mandan os profesores. Hoxe, mentres certo ensinante explicaba, decateime non sen sorpresa de que me estaba a enterar do que contaba. Unha sensación que nunca experimentara.

En fin, novidades a parte, e ante a perspectiva de non ir ao cinema, xa que certa persoa artelladora das saídas grupais vai ir a ver outro tipo de filme nun lugar a onde non me apetece ir, agárdame unha magnífica noite de xoves rematando certo discurso ao que xa me referín unhas liñas máis arriba. Espero que teñen todos unha noite tan agradable como a miña!!!

...

P.D: esquencía comentar con canto agrado lin a resposta coa que certo pitiño me agasallou no seu propio blog. Moitas graZas!!!

A folga dos transportes como novidade para este venres. Debate interno de ser facer unha crónica convencional, desas que se escoitan sempre na radio, ou facela litararia, e tentar ser algo orixinal anque ao final quede en nada. Despois, debate sobre se ir ou non ir algún día a Cineuropa. Preocupación por unha pombiña que anda a voar soa polos mares do leste. Sentimento de culpabilidade por non chegar a tempo para ver a un gabián galo. E nada máis. Desconcertada aínda ante un micro solitario o venres, unha profesora estricta cos primeiros, e cun problemilla familiar que imbúe a algún que outro alleo. Repito, que eu non son a mala da película. En fin, déixovos pola Rebolo... guapa!!!!!!!!!!!

Ah!, e vivan os rumores!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

leonor

Puxéronlle Leonor, coma a grande Leonor de Aquitania. No seu haber de infanta, só agardamos que a Leonor de Borbón a historia lle reserve un lugar como a muller que puido reinar mais quedou trala barreira fitando pró xermolo da que será a nosa pequena III República. Benvidos, días do futuro!!!

Tu es l'horreur de la nuit
je t'aime comme on râle
tu es faible comme la mort

je t'aime comme on délire
tu sais que ma tête meurt
tu es l'immensité la peur

tu es belle comme on tue
le coeur démesuré j'étouffe
ton ventre est nu comme la nuit.

Georges Bataille

(Es o horror da noite/ ámote como agonizar/ es feble coma a morte / ámote como delirar/ sabes que a miña cabeza morre /es a inmensidade o medo / es bela como matar/ co corazón desmedido afogo/ o teu ventre está nú coma a noite)

Por fin, o prometido -algo tiña que poñer del-. Grande homenaxe. Foi unha mágoa perderse a cea. Este home uniu o nacionalismo e a fe nunha mesma bandeira, da que estar orgulloso!

Hai días nos que parece que fixeches mil cen mil cousas, anque soio teñas feito o de sempre. Co tema da Utopía e a Distopía aínda no aire ate o visto e prace do profesor correspondente, aínda queda facer o comentario arredor da persuasión en Julio César.

Sen máis novidade. Con pintas de terrorista (¿?), acusada indirectamente de pija, sen saber a ciencia certa quen é certa picariña, debendo unha entrada arredor dun home e descubrindo parecidos razonables na güé. Va que esta meniña se parece un algo a min?

Flipo!

En fin, a Dios gracias, nunca tiven unha!!! (Parece unha animadora americana nunha festa de pailáns pre-universitarios!) Chungaaaaaaaaaaa!

7 vírgenes para unha noite de venres. Pra continuar con cine, Julio césar. Despois, preparar entre libros unha débeda "literaria" e asistir a un acto con tintes políticos para celebrar o legado dun grande home. E mañá, migrar como certas aves...

Sapos!!!

Sapos!!! Sapos!!! Sapos!!!

Gárdovos rancor por quedar aquí o finde e non avisar antes, cachoperras! Si, si, vai por vós-as-tres!

Sapos!!! Sapos!!! Sapos!!!

Odio a L.A.!

Sapos!!! Sapos!!! Sapos!!!

E odio tamén as tendas de zapatos, e os trens, e non poder durmir pola noite, e os profesores que non escoitan, e as festas de cumpleanos ás que non vou, e as risas en plena gravación e a falta de puntualidade cando teño fame!

Sapos!!! Sapos!!! Sapos!!!


...